Vorig jaar verraste Low vriend en vijand met het album Double Negative. Een plaat waarop het duo Alan Sparhawk en Mimi Parker nog meer experimenteerde met elektronica dan op hun vorige worp Ones and Sixes. Het duo onderzocht hoever ze konden gaan in dat experiment met geluiden en het resultaat, Double Negative dus, werd overal bejubeld.
Hun doortocht in de Kortrijkse Kreun begin dit jaar kreeg veel positieve kritieken maar de songs van het nieuwe album kwamen niet goed tot hun recht. Wij waren benieuwd of de songs in de tussentijd wat meer gerijpt waren.
Ook keken we uit naar het voorprogramma. Aarich Jespers en Kobe Proesmans en The Colorist Orchestra brachten Giant Sand frontman Howe Gelb mee en duikten in zijn rijke repertoire. Volgend jaar pakt The Colorist Orchestra het repertoire aan van Gabriel Rios, maar vandaag was de laatste keer dat we het unieke kamerorkest samen met de americana-legende aan het werk konden zien.
Het achtkoppige Colorist Orchestra nam heel het podium in beslag met twee piano’s, een xylofoon, glasharp, barriton sax, twee violisten, diverse percussie attributen en een bassist. In het midden van al deze instrumenten stond de eeuwig coole Howe Gelb. In het begin een beetje onwennig zonder gitaar, maar op het einde mocht hij toch een paar songs meespelen op zijn instrument en voelde hij zich meer op zijn gemak.
De songs van Gelb werden verwerkt als een mysterieuze roadmovie soundtrack bij een ingebeelde film. Jespers en Proesmans nieuwe arrangementen werkten perfect en Howe Gelb vulde de songs aan met zijn mooie baritonstem, wij dachten af en toe dat Leonard Cohen voor ons stond.
We kregen vooral bewerkingen uit Gelbs solo carrière maar ook het Giant Sand nummer Stranded Pearl werd aangepakt. Ook kregen we twee covers: The Inner Flame van Rainer Ptacek (dat Gelbs met Giant Sand heeft opgenomen) en Gentle On My Mind van Glen Campbell. Howe Gelb heeft samen met Jespers en Proesmans een paar nieuwe nummers geschreven die zeker te pruimen waren. Nog een hoogtepunt was het instrumentale Dreamland waar de woestijnrocker niet aan meewerkte.
Howe Gelb zei op het einde dat deze samenwerking een “dream came true” was. En zo voelde het ook aan, de muzikanten vulden de zanger perfect aan. Wij hopen alvast dat deze samenwerking nog een staartje krijgt en dat we het album van deze unieke collaboratie snel te horen krijgen.
Toen het tijd was voor Low werd het al een beetje donker in het openlucht theater. En dat is de perfecte setting om de band te beluisteren. Zelf had de band voor een minimum aan licht gezorgd op het podium zodat de duistere sfeer behouden bleef.
Gitarist/zanger Alan Sparhawk en bassist Steve Garrington zetten een indrukwekkende, donkere muur van geluid neer met diverse effecten terwijl Mimi Parker met haar simpele drumlijnen en zalvende stem af en toe wat meer licht in geheel bracht. Maar het was intens en bij momenten snedig. Toch even slikken op zo’n mooie zomerse avond. Maar wie doorbeet tot het einde kon de pracht van Low ontdekken.
Tijdens het stevige Do You Know How To Waltz? bespeelde Sparhawk zijn gitaar met zijn tanden, werden de stroboscooplampen ten volle benut en het publiek het meest op de proef gesteld. Sommigen haakten af en zagen de schoonheid van het geheel niet.
De songs van het recentste album kwamen deze keer wel mooi tot hun recht en pasten perfect bij het oudere Low-oeuvre. Openlucht theater Rivierenhof heeft altijd al iets magisch maar de set die Low neergezet heeft, was de perfect match.
Soms schieten woorden te kort om iets te beschrijven en dat is ook nu het geval. Wie erbij was in Deurne kan het beamen: Low is misschien wel de meest intense band van het moment. Er waren geen sterren te zien in de lucht maar Low zorgde wel dat het publiek sterren zag.
Foto’s : Bart Verlent
