Een willekeurige woensdagavond, zomaar een optreden, in één van de kleinste concertzaaltjes van Brugge. Op de bühne: Low Anchored Cloud, een groepsnaam die vernoemd is naar een gedicht van Henry David Thoreau. Het evenement werd vastgelegd door de organisatoren van Nothin’ But The Dark, een festival van het Cultuurcentrum Brugge.
Het betreft een kwintet uit de driehoek Oostende-Gistel-Brugge van wie ik moeilijk kon achterhalen of ze leeftijdsgewijs inmiddels op tram drie, vier of vijf zitten. Zoals zovele Vlaamse rockbands ontbrak het Low Anchored Cloud aan uitstraling, een visuele identiteit. De vijf mannen leken rechtstreeks van hun werk op het podium gestapt. Vanzelfsprekend is een imago op visueel vlak niet belangrijker dan de muziek, maar mijn ogen willen ook wat.
Volgens hun pagina op vi.be zoekt Low Anchored Cloud een compromis tussen intimistische slowcore en uitbundige alternatieve indierock. Een treffende omschrijving, al zwiepten die uitersten tijdens hun set niet van het ene muzikale spectrum naar het andere; even was er zelfs ruimte voor een Steve Howe-achtige gitaarpartij. Bovendien stonden hun gezichten niet constant in shoegazemodus. De zanger, die fysiek op de jongere broer van sportjournalist Peter Vandenbempt lijkt, bediende zich tijdens de bindteksten zelfs van spaarzame grapjes.
Globaal waren de songs van Low Anchored Cloud te eenvormig, verwisselbaar. De groep mist nog richting. Dit hoeft evenwel niet noodzakelijk funest te zijn. We laten ons hierbij graag, met enige vertraging, leiden door wijlen Peter R. De Vries die ik langs deze weg alsnog wens te condoleren. Rest in peace. Die vlieger gaat niet op voor Low Anchored Cloud, maar er is nog werk aan hun muzikale winkel.
