“Zo fijn zovele bekenden te zien hier, we kennen gewoon iédereen! Of nee, ik zie toch een paar nieuwe gezichten ook, welkom!” We voelden ons meteen aangesproken en meer dan welkom, waar we ons eerst als inbreker op andermans feestje waanden. Leuk dat Loupe zo’n hechte fanbase heeft natuurlijk. “En jullie verkochten het hier gewoon uit”, aldus een begrijpelijk overenthousiaste Nina Ouattara, drie nummers ver in de veelbelovende set, die woensdagavond in Amor.
Héél veel bindteksten had de zangeres voor ons niet in petto. Loupe liet nog het liefst de muziek spreken. En zo geschiedde: de fraaie mix van triphop, indierock, funk en slowcore konden we wel smaken, en hoe kan je niet in bekoring vallen voor het fraaie stemgeluid la Ouattara?
Zoals de groten begonnen de jeugdige muzikanten met een kleine tien minuutjes vertraging aan de set. Het Amsterdams-Antwerpse kwartet startte sterk met Black Beauty Race, meteen gevolgd door Lonely Dance en Caught In the Moment.
Het was genieten van de funky basloopjes en die mooie stem van Ouattara, maar ook de backings van bassiste Lana Kooper klonken prachtig. Die knappe ’tropische’ gitaarsoli van Abel van der Waals klonken geniaal, de fraaie een-tweetjes tussen laatstgenoemde en Kooper waren erg mooi. Met beheerste hectiek hield de bij momenten hypnotische percussie van Annemarie van den Born de boel keurig bij elkaar.
Alleen jammer dat die drums, tot bijna halverwege de set, wel heel erg luid en dof stonden, wat de subtiliteit van de songs wat in de weg stond, een euvel wat later verholpen zou worden. Bij Too Soon viel ons dat, getuige onze notities toch, ons nog het hardst op, een sterke swinger trouwens deze song, met weerom fijne basloopjes, gulle grooves en een fraai uitwaaierend gitaartje.
Voor dromerige indiepop als Vortex mogen ze ons écht altijd wakker maken, geniaal nummer, al eindigde het wat abrupt, weliswaar naadloos overgaand in My Hands dat de vibe een beetje verderzette. Instant fan waren we van I Get It Now, met zijn hoge The Notwist-gehalte, toch wanneer de song zich op gang sleepte zeker qua sfeer, klankkleur en tempo. Zodra de stem van Ouattara inviel, werd de kleur warmer. Machtig mooi door gezongen trouwens. De percussie zat nu helemaal perfect in de mix en genieten was het van de uitwaaierende gitaarlijnen, haast in Mogwai-stijl. En dat gold ook, misschien meer nog, voor het geweldige Holding Me Too Tight. Ook moesten we af en toe denken aan The Gathering ten tijde van de line-up met Silje Wergeland als vocaliste.
“We gaan speciaal voor jullie enkele nieuwe liedjes spelen uit ons nieuwe project, Album 2 en we hebben ook een speciale gast meegebracht, hier is Arne Van Petegem!”, waarop het brein achter Styrofoam plaats nam achter de effectjes/elektronica. “Eigenlijk maken jullie deel uit van een experiment, we gaan de nieuwe liedjes namelijk allemaal live opnemen”, voegde Lana Kooper toe.
Na een valse start – “Ja, voor ons zijn die liedjes ook nog heel nieuw he!” – werd een pompend Don’t Get Quiet on My Soul ingezet. Het deed ons spontaan even denken aan Feel It Still van Portugal. The Man. En bij Cary leek het wel of Morcheeba voorbijkwam, waar het aanstekelijke Say So als een soort van Mogwai meets Morcheeba meets Portishead klonk. “We hebben er nog een nieuwe”, kondigde Ouattara Scared I’ll Fall Through aan. Wow! Ja, die nieuwe nummers klonken stuk voor stuk veelbelovend, dus laat die tweede plaat maar komen, jongelui!
“We hebben goed en slecht nieuws. Het slechte nieuws is dat we nog maar twee liedjes hebben, maar we hebben merchandise bij, dat is het goede nieuws. Kom gerust langs straks, je mag ook gewoon met ons praten, hoor!” En met Tested Waters en Forest of Our Memories werd stijlvol besloten, het publiek een laatste wow-gevoel bezorgend en ons achterlatende in goede stemming.
Geef deze vier nog wat tijd, wacht die tweede plaat af, laat ze hun geslaagde mix van indierock, triphop, slowcore en welwillende grooves nog wat uitpuren en op hun volgende doortocht in Antwerpen staan ze geheid in De Roma. De rest volgt dan vanzelf.
Website – Facebook – Instagram
