Woensdag was het de dag van de vrouwelijke frontdames op de Lokerse Feesten met uitzondering van de Compact Disk Dummies die daarom misschien de vreemde eend in de bijt waren. Het was ook de dag waarop vooral onze landgenoten schitterden en de buitenlandse headliners ontgoochelden, maar dat liet bij ons de pret vooral niet drukken.
Het trio SX mocht de spits afbijten. De band heeft in het verleden al wisselvallige concerten gegeven waar de show op de voorgrond kwam en de muziek meer naar achter geschoven werd, maar gisteren in Lokeren primeerde de muziek. Vanaf opener Gold had Stefanie Callebout ons mee, sensueel bewoog ze over het podium en etaleerde ze haar indrukwekkende stem. We waren aangenaam verrast met deze straffe set die de Kortrijkse band gisteren neerzette.
Daarna zakten we af naar de Red Bull Music Room om het aankomend talent Tesssa Dixson aan het werk te zien. Dixson nam deel aan de Waalse versie van The Voice, werkte samen met Roméo Elvis en Warhola en was één van de winnaars De Nieuwe Lichting. De nog maar 21-jarige zangeres lijkt geboren te zijn voor het podium. Ze heeft présence en neemt het publiek sensueel mee in haar catchy nummers. Het lijkt of Dixson al jaren op het podium staat omdat ze zoveel zelfzekerheid en naturel uitstraalt. Het enige minpuntje was de flauwe cover van Lou Reed’s Walk On The Wild Side, dat ze geschreven heeft voor het Wecandance festival, dat dit weekend plaats vindt. Helaas biedt het geen meerwaarde aan haar eigen songs, we vergeven het haar want ze heeft bakken talent.
Vervolgens begaven we ons terug naar het hoofdpodium voor Trixie Whitley. De rasartieste liet zich enkel begeleiden door haar drummer, die af en toe ook meedeed op synths en piano, terwijl zij zelf ook regelmatig van instrument veranderde. Ze bracht het publiek op de hoogte dat ze voornamelijk songs bracht uit haar onlangs verschenen album Lacuna, omdat het publiek nogal lauw reageerde op haar nieuwe songs die blijkbaar toch nog niet zo gekend zijn. Maar dat mocht de pret niet drukken. Trixie zette een geweldige set neer waar de nieuwe songs evens intens klonken als haar ouder werk. Een magisch momentje was toen drummer Chris Vatalaro met haar aan de piano ging zitten om intieme versie van Closer te brengen. Nog een kippevelmoment was haar soloversie van Fishing For The Stars, dat afkomstig is van haar laatste plaat. Ook de spontane Trixie kwam boven toen ze Vatalaro vroeg om iets nieuw te proberen en zo kregen we de première van de nieuwe song Which Side Are You On. Misschien was de set wat te donker voor een zonovergoten festivalterrein, maar Trixie bracht ons toch weer in vervoering met haar magische performance.
Dat Charlotte Adigéry in de Red Bull Music Room stond kunnen we niet begrijpen. Adigéry brengt met haar warme stem samen Boris Zeebroek donkere, rauwe elektro en kunnen zo een hele rave in gang steken. Wat een origineel straf geluid brengt dit duo! We hadden ze graag gezien op het hoofdpodium. Want de zaal was onmiddellijk tot de nok gevuld om mee te gaan op de bizarre grooves van Adgéry en Zeebroek. Af en toe hoorden we wel wat bekende geluidjes uit Boris zijn synth komen die hij bij The Germans ook gebruikt, maar who cares dit optreden was gewoon super straf. Zij maken muziek waar je niet kan bij stilzitten en trekken het publiek gewoon mee in hun bijzondere dancegrooves.
Als je van zo’n stomend feestje komt en dan naar Róisín Murphy gaat kijken dan kan dat wel een koude douche zijn. Murphy begon met een heel lange instrumentale psychedelische intro om zo over te gaan in lome funky techno die enkel de voorste rijen in gang kreeg. Het vuur sloeg pas op het einde van de set in de pan met een Moloko-medley, enkel Sing It Back en Forever More, en haar solo succes Overpowered. Maar haar recent werk is niet zo aanstekelijk en slaat dus niet aan. Róisín mag dan nog elk nummer veranderen van outfit het helpt niet echt. Het enige positieve dat we van dit optreden onthouden hebben is dat ze een ongelofelijke strakke band bij had, maar dat was dan echt wel het enige.
Nee dan liever de broers Lennert en Janus Coorevits, beter gekend als de Compact Disk Dummies, die aangevuld met een drummer een stomende set brachten in Red Bull Music Room. Die mannen hebben genoeg catchy songs geschreven om een stevig feestje te geven en dat gebeurde dan ook. Lennert staat geen minuut stil op het podium en gooit zich letterlijk en figuurlijk volledig in zijn optreden. De zaal stond onmiddellijk in de fik! De prijs van de originaliteit van de avond gaat ook naar de broers met de zalige mash up van hun eigen Cry For Me en de Talking Heads-klassieker Once In A Lifetime, top! Ja de Compact Disk Dummies zijn echt wel energiebommetjes.
Vuurwerk en dansers op het hoofdpodium…dan moet het tijd zijn voor Christine And The Queens. Show, spektakel en tussen de songs kregen we ook nog wat theater. Héloïse Léstissier heeft iets origineels opgebouwd met haar Queens, maar op zich blijft het toch maar saai en eentonig om te bekijken. Ook vragen we ons af of al dat spektakel en showgedeelte gewoon niet dient om de oridinaire pop-songs niet te verdoezelen. Ook de a-capella versie van Heroes van David Bowie kon ons zeker niet bekoren. Nee, we hebben betere dingen gezien die avond.
