Wegens de recente perikelen rond het Koninklijk Circus in Brussel werden heel wat optredens naar Vorst Nationaal verkast. Een evolutie waar we ons hart voor vast hielden. Niet vanwege de geruchten (feiten) dat de Brusselse rocktempel een geluidsbunker zou zijn, want daar hebben we bij The Kooks of de andere recente concerten eerlijkheidshalve niets van gemerkt. Maar wel of een band die een Koninklijk Circus kan vullen ook deze gigantische zaal kan vol krijgen. Want eerlijk is eerlijk, voor een lege zaal spelen wens je je eigen vijand niet toe. Het werd zoals verwacht geen full house, maar de opkomst voor The Kooks lag ver boven de verwachtingen.
Alvorens de bende uit Brighton een arsenaal meisjes kon doen dansen (we kid you not), was het eerst de beurt aan The Academic. Een Iers vijftal dat over de Noordzee door bepaalde buitenlandse blogs als the next big thing wordt versleten. Ons moet je toch nog eerst eens uitleggen waarom.
The Academic vat alles samen waarom het met de muziekscène in de UK tegenwoordig zo fout aan het lopen is. Alles wordt gespeeld binnen de veel te strakke lijntjes, over het juiste kapsel is urenlang nagedacht en zelfs de kousen zijn tot de juiste millimeter opgetrokken.
Feiten waarmee zanger Craig Fitzergald rekening heeft gehouden. Het publiek dat braaf stond te luisteren schonk hun een al even braaf applaus. The Academic denkt wellicht dat ze hiermee België heeft ingepalmd. Indierock met de nodige ooh’s en aah’s en tekstjes die een twaalfjarige puber kan verzinnen, de rock ’n roll daarentegen was ver te zoeken.µ
Klokslag negen uur dimden de lichten (netjes op tijd, zo hebben we het graag) en The Kooks kwamen vanuit de coulissen het reusachtige podium op. Ondertussen is deze Britse band al aan zijn dertiende werkjaar toe en is er op die tijd al heel wat gebeurd. Werd destijds hun debuut Inside In/Inside Out in één adem met Arctic Monkeys genoemd (voor ons was eerder het een welkom verlengstuk van het helaas veel te vroeg ter ziele gegane The La’s), zijn ze in al die jaren (zeker sinds het verschijnen Junk Of The Heart) meer pop dan rock geworden.
Zanger Luke Pritchard wist dat hij een publiek te entertainen had en gedroeg zich vanaf de eerste song (Eddie’s Gun uit dat toch leuke debuut) als een spring-in-‘t-veld. Feilloos gespeelde Britpop waar eigenlijk niets op aan te merken valt, net zoals we dat jaren geleden gedacht hadden. Om maar meteen met de deur in huis te vallen, of om te tonen dat hun debuut toch het beste van hun was, werd daarna You Don’t Love Me ingezet. Pritchard zocht alle hoeken van het podium op, het dolenthousiaste publiek wist ondertussen na amper zes minuten dat ze een feestje zouden krijgen.
Feestje?, horen we de kritische medemens zuchten. Tja, wie fout doet mag het bekopen (vraag het maar aan Lil Peep zaliger), maar wie de truken van de foor kent doet Vorst Nationaal vollopen. Tijdens Ooh La vroeg de zanger aan het zittend publiek om op te staan en sinds dat moment was er geen mens nog aanwezig die niet zijn smartphone als aansteker gebruikte. Leuke songs, maar op momenten dat Fitzergald aan gitarist Hugh Harris vraagt wie er nu de mooiste mens uit het publiek is (antwoord: ze zijn allen even mooi) kijken we toch naar onze tenen die krullende bewegingen beginnen te vertonen.
De set stond in het teken van een greatest hits-plaat waarmee The Kooks zijn tiende verjaardag in de huidige line-up vierde, en dus werden alle hits in Brussel van naaldje tot draadje gespeeld. De ene crowdpleaser volgde na de andere. Meezinger Shine On, het oudje Matchbox, She Moves In Her Own Way of Westside. Je kreeg ze allemaal te horen, toch bleek verrassend genoeg de nieuwste single Be Who You Are één van de hoogtepunten te zijn.
Na Around Town verdween de band van het podium. Natuurlijk moesten ze terug komen. In een recordtempo stond Fitzergald er alweer, dit keer alleen met zijn akoestische gitaar om Seaside te doen. En niets aan te doen, maar de zanger verzocht zijn fans om de smartphone boven te halen, en eventjes leek het er op of we in een scène van La Boum zaten. That’s entertainment, maar de kick in de balls was ver te zoeken.
Met Naïve werden de fans naar de uitgang geloodst. Taak volbracht en de band bedankte hun fans voor een “onvergetelijke” avond. The Kooks zijn al lang de Marcel Kittel van de koers geworden, je weet dat hij hem wint, maar je moet op je tanden bijten om te blijven kijken tot de eindmeet.
Deze recensie werd mogelijk gemaakt dankzij onze fijne collega’s van Musiczine, neem gerust een kijkje op hun site.
Foto’s (c) Ann Cnockaert
