Op een gure novemberavond vulde De Snuffel zich met dreunende baslijnen, scheurende feedback en een hongerig publiek dat klaar was voor een portie ruw, ongefilterd geweld. Ter ere van de ep-release van Kerker organiseerde de Brugse hostel een minifestival met drie bands die elk op hun manier de underground van de Belgische metalscene belichten.
Staal uit Zwevegem opende de avond met een rauwe, maar doordachte mix van stoner en metal. Het trio, opgericht in 2024 door Hessel met Ben en Jasper, bracht in hun eerste jaar al een debuutalbum uit: Kabaal. Op het podium van De Snuffel bewees Staal dat hun muziek leeft van het moment. Vooral in Spicelord kwam dat tot uiting, met een indrukwekkende break waarin de band volledig op gevoel speelt. Geen show klinkt twee keer hetzelfde, en dat maakt hun onweerstaanbaar boeiend. Ook het nieuwe nummer Fallen Earth liet zien dat de band volop in evolutie is: rauw, dreigend en verrassend speels. Wat vooral opviel, was de chemie tussen de drie: het plezier spatte eraf, veel gelach, veel lawaai en vooral veel goesting om samen kabaal te maken.
Vervolgens nam het West-Vlaamse Attrition het podium over met een genadeloze mokerslag van hardcore-doordrenkte old-school death metal. Gevoed door de kettingzaagklank van de Zweedse death metal uit de gloriejaren, raasde hun geluid alles plat wat op hun pad kwam. Ronkende gitaren, diepe vocals en grooves zo log dat ze een massagraf doen instorten. Breakdowns die binnenkomen als een tank, riffs die je zonder pardon de pit in sleuren. Geen franjes, geen zever, death metal zoals het hoort: lelijk, rauw, agressief en oorverdovend luid. In Brugge brachten ze een greep uit hun eerste ep (Death Deprived, Tortured Into Submission en The Last Harvest), drie beukers die zonder genade over het publiek heen walsten en die hun nekspieren op de proef stelden.
Als afsluiter nam Kerker de zaal mee in hun eigen duister universum. Waar Staal experimenteerde en Attrition vernietigde, verzoop Kerker het publiek in een modderbad van hevige sludge en nihilistische energie. De band presenteerde hun nieuwe ep met een optreden dat even intens als ongemakkelijk was: traag, dreigend en bij momenten ronduit verstikkend.
De nummers klonken als smeekbedes uit een kelder waar geen licht meer binnendringt, log, bezwerend en brutaal eerlijk. Het publiek liet zich meezuigen in de draaikolk van distortion en dissonantie, tot enkel nog ruis en feedback overbleven. De ep is bewust enkel op cassette uitgebracht, een statement tegen digitale vluchtigheid.
Voor wie al lang geen cassettespeler meer heeft, was dit de unieke kans om de nummers live te beleven. Kerker bewees dat ze een unieke plek innemen in de Belgische underground: compromisloos, zelfverzekerd en tot op het bot echt. Een perfecte afsluiter van een avond die nog lang nazindert.
Staal: Facebook – Instagram
Attrition: Instagram
Kerker: Instagram
