Brugse drieklapper op West-Vlaamse finale Sound Track
Geschreven door Stefaan Van Volcem.
Bekijk ook de bijhorende fotospecial door onze fotograaf Johan Vanparys.
In aanloop naar de finale in het Wilde Westen in Kortrijk kregen de acht geselecteerde finalisten artistieke coaching en een professionele P.A.-repetitie onder begeleiding van Pieter-Jan Cools van Het Lab, het geluidsdepot van Het Entrepot in Brugge. Voor een audiovisueel verslag hiervan verwijzen we naar https://hetentrepot.be/achter-de-schermen-van-sound-track/.
Nick Noel & The Red Rose Rogers
We volgen Nicholas Cherlet, de Nick Noel in Nick Noel & The Red Rose Rogers, al jaren en vinden dat deze Bruggeling in zijn bluesy trip, die onvermijdelijk down memory lane loopt, steeds grotere vorderingen maakt. De bluesrock met zijn vorige groep Calling Susan indachtig heeft hij een ferme sprong voorwaarts gemaakt richting alt.country die een paardans doet met americana. Zelden zagen we een band in dit genre met zeven man op podium, want ook een Crumar-keyboard- en congaspeler maakten deel uit van de line-up. Dit reet de sound van dit gezelschap helemaal open. Voeg daar de meerstemmige vocalen van Pelle Mächs en Cherlet, die zich ook van parlando bediende, aan toe en je krijgt een breed klankspectrum dat digitale singles als The Fool en Alabama naar een hoger idioom tilt dan louter blues. Ruikt het nu al naar een podiumplaats?
The Christian Club
In een vorig muzikaal leven nam Luca Missiaen deel aan ‘The Voice’. Misschien wil de 21-jarige Bruggeling hier niet langer aan herinnerd worden, maar zijn vocale kwaliteiten staan buiten kijf. Tijdens zijn optreden trippelde zijn stem op meerdere treden van de toonladder, onderwijl even ongenadig uithalend als Radja Nainnggolan buiten de zestien, om terstond raak te treffen, in de harten van het aanwezige publiek; ja, bondscoach Roberto Martinez had inderdaad alweer zijn kat gestuurd. Voorts laat deze student Wijsbegeerte zich bij het schrijven van teksten gidsen door filosofen als Georg Hegel, Friedrich Nietzsche en Jean-Paul Sartre. Dit vormt de voedselbodem voor oneliners als “I don’t seem to find my Place” en “Existence is the Burden”. Dit diepgaande tekstmateriaal ging muzikaal gepaard met wonderschone, intimistische, tot diepe ontroering aanzettende gitaarmotiefjes, die Isa Opstaele met zijn contrabas fraai bijkleurde. Wonderwel wondermooi en een aanrader voor fans van Ben Howard en muziekfanaten met een goed stel oren, al hoeven ze daarom niet met de grootte van de gehoororganen van Willy Claes te wedijveren.
Voor het afsluitende nummer van zijn set riep Missiaen gitarist Tibo Nassel en zijn broer Lars, die achter de drumkit plaatsnam, op het podium. Onze innerlijke criticus, die net als u in het leven ook maar wat aanmoddert, kreeg zo een uitgelezen kans om te poneren dat de intensiteit van The Christian Club vooral in duovorm Gefundenes Fressen is voor meerwaardezoekers. Met zijn vieren krijg je weeral zo’n bandformule en hebben we er daar al niet genoeg van? Een tweede laureaat. Nu.
Bwana
De nom de plume Bwana deed me denken aan Guano Apes, een Duitse rockgroep die ondertussen door het klimmen der jaren volkomen terecht in nevelen werd gehuld. De amper zeventienjarige Friedel Dufait uit Oostende laat zich voorstaan op de bijvoeglijke naamwoorden grenzeloos en genreloos, Ach, bijvoeglijke naamwoorden. Bwana, gehuld in een slobberbroek, de geüniformiseerde outfit van de nochtans hyperindividualistisch ingestelde jeugd, gaf van jetje op haar gitaar, met een ritmebox als speelmaatje. Die combinatie sloeg als een tang op een varken, maar toen ze haar song Daisy ophing aan het thema van ‘De Warmste Week’ – een warme oproep voor mental health die ze elke show wil herhalen – kregen we plotsklaps veel sympathie voor la Dufait. Een gevoel dat ook in haar vierde nummer aanhield, waarin gevoelens leken op te kringelen vanuit de diepste diepte van de wateren van de Stad aan Zee. Als one-young woman-band mag ze haar kunstje overdoen op de preselectie van Humo’s Rock Rally in De Zwerver in Leffinge. Warm aanbevolen, maar laat die slobberbroek alsjeblieft thuis.
Bobbi Lu
Ook Bobbi Lu, het pseudoniem van de 27-jarige Brugs-Britse Lucy Ryan, had een omschrijving voor luie rockjournalisten veil. Ze ziet zichzelf als “een incestueuze baby tussen een piano en synthesizer”. Dat ze in het perfide Albion geboren werd, hoorde je aan haar tongval. A true native speaker. Haar arsenaal aan synthklanken werd opgetuigd met vocalen en voice samples. Wellicht het meest originele geluid op de West-Vlaamse finale van Sound Track, maar zelf wisten we niet goed wat we ermee aan moesten. “Durf twijfelen”, peperden we onszelf recente promospotjes van het uitstekende weekblad Knack in. Maar is twijfel, zoals een oude Griekse wijsgeer ons voorhield, niet het begin van wijsheid? Kortom, Bobbi Lu: een twijfelgeval.
Liquid Molly
Het wezen van dit driekoppige neogrungegezelschap berustte op ouderwetse rock-‘-rollromantiek. Liquid Molly zijn drie jonge blagen uit Gistel die samen een liefde voor bands als Nirvana en Silverchair belijden en daarom zelf aan het raggen gaan. Op hun instrumenten en met hun hoofd. Hun jeugdige enthousiasme verbloemde hun gebrek aan originaliteit, maar misschien kan een gereputeerde producer op basis van songs als Consequences en Chinese Food wel radiohits smeden, maar er zat helaas ook geen Butch Vig in de zaal. Wel een sterk gecamoufleerde Stefanie Callebaut van SX. Als jurylid.
Een poos geleden won Liquid Molly het concours van J.O.C. ’t Scharnier in Oudenburg en dat jeugdontmoetingscentrum had zowaar – rock-‘n-rollromantiek – een bus ingelegd naar het Wilde Westen. Dit betaalde zich af in non-coronaproof gedrag, want hun aanhang juichte hen toe als passeerde Wout Van Aert tijdens een cyclocross aan hun geestesoog en veerde op bij het begin en einde van elk nummer. Als daar geen publieksprijs in zat. Sssst.
Barno Koevoet & The Duijmschpijkers
Wie zagen we daar opnieuw het podium opklauteren? The Christian Club-vaandeldrager Luca Missiaen, die tussentijds in de rokersruimte voeling zocht met zijn skatebord, en Tibo Cassel, die bij Barno bas speelt. Distorted bass, want dit viertal is er voor wie zijn Idles nog scherper en feller wil. Hun (post)punk meets hardcore klinkt als het muzikale equivalent van pus die tegen een spiegel uiteenspat met lyrics als kreten, menselijke beten, geshout door voorganger Arno Vanhoutte. Deze Sijselenaar is het naturel van de doorsnee method actor ver voorbij. Koevoet is trouwens het vervolg op Budget Trash, dat bijna vier jaar geleden de finale haalde van Humo’s Rock Rally. En voor welke talentenjacht zijn ze opnieuw geselecteerd? Juist.
EigenZweetStinkt
Eigen Stinkt Zweet, maar ook dat van anderen. Niettemin kozen Wout Helsen en Willem Theerens voor deze onnozele artiestennaam (Is Zwangere Guy dan zoveel beter?) om, zo bleek toch, muzikaal slag met elkaar te leveren. Presentator Michael Janart van Radio 2 West-Vlaanderen situeerde hun sound als “een improvisatieoefening tussen sci-fi en jazz.” Beiden gehuld in een trainingsbroek en een wit T-shirt brachten ze echter een geluidsbrij voort waar een kat haar jongen niet meer in terug kan vinden. Neo fusion kreeg het aan de stok met de bij momenten kitscherige Casioklanken en toefjes Jean-Michel Jarre en Vangelis, die elektronica whizzkid Willem Theerens voortbracht. Zijn maat annex drummer Wout Helsen leek dan weer ingehuurd om ter promotie van een muziekwinkel een clinic te geven. Muzikale vaardigheid was bij dit duo zeker aanwezig, maar waar leidde het naartoe? Nergens. Ik hoop voor hen: vooralsnog.
Gerard
Elias Durnez vond inspiratie bij zijn opa voor zijn artiestennaam: Gerard. De tiener uit Torhout liet in de change over een tafel met een Apple-laptop aanslepen en omgordde zelf een gitaar. Die klonk dan weer als een door effectpedalen gejaagd spoor op een schootcomputer. Hierdoor leek het alsof Durnez een koterij aan het metselen was, waar naast een lunapark en de bijbehorende, stuiterende beats en echo’s een club werd opgetrokken waar intelligent techno de dans dicteerde. Het resultaat: een veel te ingewikkelde sound zonder noemenswaardige songs. Als Durnez er werk maakt om het geheel te downsizen en zijn stem niet langer laat klinken als een compromis tussen autotuning en een vocoder horen we misschien nog van deze Conservatoriumstudent.
Na deze acht optredens trok de negenkoppige jury onder leiding van Ayco Duyster, nog steeds één van de mooiste en meest rustgevende stemmen van Vlaanderen en belendende gebieden, zich terug voor de deliberatie.
“We hebben vooral gelet op originaliteit, uitstraling en groeipotentieel, want meer dan De Nieuwe Lichting of Humo’s Rock Rally profileert Sound Track zich als een kansenparcours”, onderstreepte Ayco Duyster, toen de beraadslaging erop zat. “De laureaten mogen zelf, à la tête du client, een menu samenstellen waarbij ze mogen kiezen uit optreden, opnemen, coaching, netwerking, experimenteren met sounds, kortom datgene waar ze op artistiek vlak misschien het meest mee gediend zijn.”
Die drie laureaten zijn, in willekeurige volgorde, The Christian Club, Bobbi Lu en Barno Koevoet & The Duijmschpijkers. Voorwaar: drie acts uit Brugge, de oude stede die op de eerste editie van Sound Track ook al twee acts op het schild zag geheven worden, met name Ratmosphere en VENTILATEUR.
De publieksprijs, goed voor duizend euro geschonken door Lotto, ging – ra ra ra – naar Liquid Molly.
En zo kwam er opnieuw behoorlijk wat muzikaal talent uit quarantaine. Wat mij echter andermaal opviel, was hoe blank ook deze finale in Kortrijk was; nauwelijks of amper jongens en/of meisjes met een allochtone achtergrond. In dit licht weerspiegelde de West-Vlaamse finale van dit podium- en kansencircuit voor nieuw talent geenszins de huidige demografische evolutie. Misschien over twee jaar (nog meer) inspanningen leveren om ook youngsters met een kleurtje bij dit fantastische initiatief te betrekken? Hopelijk via de clubs, maar ook daar is er nog flink wat werk om ook deze doelgroep aan boord te hijsen, Tyler The Creator nog aan toe. Neen? Dan vergis ik mij, maar dit gebeurt wel vaker. Eigenlijk vooral in mensen. In vele gevallen, lang niet alle, een verachtelijke diersoort. Het Trumpisme woedt alom, ook in kringen waar je het niet voor mogelijk hield.
