Na hun debuutalbum Dissapear, liet Solitude Within hun tweede album When Kingdoms Fall op de wereld los. En dat stelden ze ook live voor in De Kuip in Ninove.
Blain mocht het publiek alvast opwarmen en zijn daar ook glansrijk in geslaagd. Een band uit Roeselare, die we nog niet kenden, maar die ons met hun solide grungerocksound meteen mee had. Ze hebben al 2 ep’s op zak en behoorlijk wat live-ervarig. Met wat nineties invloeden, zwoele baslijnen en de diepwarme stem van zanger Christophe Verholle in een oprechte rocksound, deed de stem ons denken regelmatig denken aan die van David Michael Draiman (Disturbed).
Puur, rauw en stevig klinken de riffs en drums die ze neerzetten in nummers als The Unknown, Fallin’ Over, Figure You Out, Getting Even… maar ook de rockballade Stonecold kon ons evengoed bekoren.
De ep’s van Blain zijn digitaal te beluisteren. Wat hadden we toch ook van deze band graag iets fysieks kunnen meenemen naar huis!
De tijd tikte… terug naar een sprookjesachtig duister verleden, in tijden van ridders, heksen en magie. Solitude Within dompelde ons helemaal onder in een stevig klinkende fantasysfeer. En dat is niet zo verwonderlijk, want zangeres Emmelie Arents speelt niet alleen als sterke frontlady, songwriter en achter haar Korg Kronos-toetsen een belangrijke rol voor de band, ze blijkt ook schrijfster te zijn van fantasy-boeken voor jongeren.
Ze wordt geflankeerd door de vier sterke muzikanten Jean-Paul “JP” Laffargue (gitaar), Quincy Van Overmeire (gitaar), Fré Delaey (bas) en Hans Sarazyn (drums), waardoor ze een nagenoeg perfect versmolten geluid neerzetten in de stijl van Within Temptation en Evanescence.
Het vijftal kwam hun nieuwe album When Kingdoms Fall voorstellen, maar liet in een uitgebreide set ook heel wat van hun oudere nummers horen. Volgens ons legt deze band de lat voor zichzelf erg hoog, want de evolutie die ze live maakten – sinds we hen hoorden op Sinner’s Day – was verbazingwekkend!
Opener Beautifully Broken bracht ons meteen in de sfeer waarop Solitude Within ons de rest van de avond zou meenemen. Melodische elektronische vioolklanken drijven Further Away, dat een krachtig opgebouwd refrein laat horen, dat mooi stilvalt met de woorden “And I’m stuck, stuck stuck stuck in the middle here…” En meteen waren we ook best onder de indruk van de straffe baslijnen die de hele avond zouden weerklinken.
I’m Not Lost opent bittertraag en blijft in de balladesfeer zitten, hoewel er stevig snaarwerk bij te pas komt. Knap! One Final Wish kadert in eenzelfde sterke sfeer. Emmelie’s stem knapt geen enkele keer onder de straffe instrumenten. Standvastig en helder zuiver zalft ze haar woorden op breekbare toetsen. Een nummer dat ze schreef, gebaseerd op één van haar zelfgeschreven boeken.
Over And Over is het nummer dat het meest in ons hoofd bleef hangen en de drums in Breathe deden onze adem even stokken en ons hart heviger kloppen. Maar onze meest favoriete track van dit nieuwe album, die onze hartslag meteen de hoogte in joeg is zonder twijfel Land Of Disarray. Ze kondigen het aan als het meest zware nummer. En dat ze eraan twijfelden of dit wel op het album zou passen. Gelukkig bracht de twijfel hen langs de goeie kant van de keuze, want deze kan echt wel tellen. En dat heeft alles te maken met de rauw donkere shouts van gitarist Quincy, die een prachtig contrast opleveren met de melodieuze esthetiek die Emmelie brengt
Van de oudere nummers kregen we o.a. het weerspiegelende ‘mirror mirror on the wall’ Blame te horen, Dissapear, Burn, Turn Away maar ook Morigan. Een nummer dat ons iedere keer weer in tweestrijd brengt. Enorm sterk, maar het doet ons zo veel – té veel – denken aan het nog sterkere What Have You Done van Within Temptation en – toen nog Keith, nu Mina – Caputo. Een sterke cover had beter geweest dan een nummer dat er zo hard op lijkt, naar onze mening…
Als bis-nummers kregen we nog de twee laatste tracks van het album, Astray en To The Grave (waarin we opnieuw getrakteerd worden op enkele van die heerlijk ruwe shouts van de gitarist!), en als afsluiter de krachtige titeltrack When Kingdom Falls.
Een optreden dat tot in detail ‘af’ was. De sound en sfeer van de nummers zijn ietwat weinig gevarieerd, waardoor de set meer dan lang genoeg leek, maar bij zo’n hoog kwalitatief optreden was het geen opgave om er nog enkele tracks bovenop te doen. Solitude Within leverde bij deze een prachtige reeks soundtracks af voor pikzwarte sprookjes…
