Het hart van het Maria Hendrikapark in Oostende zal vanaf nu iets donkerder kloppen, want ook op dag drie van Sinner’s Day Summer kleurt het donker. Hoewel er iets minder volk kwam opdagen dan de vorige twee dagen, waren de bands helemaal ‘en plein forme’!
Hij is de éminence grise van de Belgische electroscene, en wel de meest energieke en actieve die we kennen. Dirk Ivens heeft ondertussen Jan Dewulf aan zijn zijde op het podium met Dive. Twee Belgische kwaliteitsbeesten die ons overdonderden met stomende electro. Motorische dreunen, overstuurde synths en de rauwe stem van Ivens.
Machinaal repetitief, pompende beats kloppen tot op de naad in Death Machine, Bloodmoney en Wheeping In The Dark maar evengoed in nummers als Power Of Passion. Ritmisch diep gaat Pain And Pleasure. Noisy ruis wordt voorzien van hartkloppende beats, die in een dubritme Something helemaal sterk maken, tussen de kil gedropte woorden. De bubbelende intermezzo’s verzachten de stijl, terwijl de sfeer ijskoud blijft. Een track die – trager dan de ander – indruk maakt!
Het kenmerkende loopje en de lichtere beats die Leave Me Be introduceerden, brachten ons meteen in feeststemming. Hoewel dat evengoed lukte met de diepe, zware dreunen die we te horen kregen in Black Star. Afsluiter Sacred Skin klinkt instrumentaal rijk gestoffeerd, hoewel de ruis en beats sober repetitief klinken, maar door kleine details opgesmukt werden tot een intense trance-track.
The Danse Society belde op het laatste nippertje af, wegens een coronabesmetting bij één van de bandleden. Maar gelukkig was er die band die in het verleden op bijna elke affiche van W-festival of Sinner’s Day stond. De sobere ernst die weerklonk in de sound van Dive, bliezen ze met een eerder uitbundige stijl met vleugjes ironie in de teksten zo weg: Red Zebra! Ze maken amper nog nieuwe nummers, maar geen kat in het publiek die daar om maalt, want nummers als Agent Orange, Ultimate Stranger, Tv Activity, Shadows Of Doubts (met de knipoog naar Johnny Rotten, want ‘This is not a Love Song’, hé), het urgente I’m Falling Apart blijven het publiek opzwepen en aanzetten tot dansen. Hoogtepunt voor de meeste mensen blijft toch wel steeds de hit I Can’t Live In A Living Room, hét bekendste B-kantje ooit. Hoewel wij Innocent People en de Red Zebra-versie van Winning ook wel wisten te pruimen.
Een tros bananen moet er alweer aan geloven, als Slabbynck Men Comes From Ape zingt, waarna Art Of Conversation afsloot, een nummer dat nog steeds actueler en actueler lijkt te worden. De nieuwe liefde doet Slabbynck goed: in zijn paars geruite skinny broek, springt hij het podium af en loopt de frontgang tussen het publiek door. De man bruist van de energie! Maar dat niet alleen: in de hernieuwde line-up van de band zit de sound van Red Zebra helemaal goed! Ook Frits Standaard op gitaar is er helemaal door, want we hoorden de gitaar nooit zo scherp als nu!
Nee, niet De Gesel Der Menschheid (de eerste verfilming van Bram Stokers’ Dracula in 1922) trad aan, hoewel we er in de visuals wel beelden uit krijgen. Wél Nosferatu, de Britse gothrockband, wiens nummers als soundtrack bij eender welke vampierenfilm zouden kunnen gelden. Veel gebeurde er niet op het podium, maar de heren ogen stijlvol en hun solide instrumentale sound en de vaste, diepwarme stem van Tim Vic namen ons mee in duisternis met welluidende tracks. Met nummers als Darkness Brings, The Geuntlet, Abominations, Wicca Man… werden we in pure gothsfeer gedompeld op klaarlichte dag. Hun nieuwe nummer Four Weddings And A Vampire (over een vampier die opdaagt op trouwfeesten) klinkt sterk. De woorden “Take my hand forever”, klinken plots een stuk angstaanjagender (Hoewel… deden ze dat niet altijd al?).
De nummers Alone, het mooie Siren en Witching Hour volgden nog. Nosferatu zet hiermee een sterke set neer, hoewel er in het algemeen weinig variatie zit in hun nummers die toch wat in het genre-niche gevangen lijken te zitten.
Over gebrek aan variatie hadden we geen klagen bij The Stranglers. Ze wáren ooit goed en dat zijn ze nog steeds. De band zelf bruiste van energie en zichtbare goesting, waardoor we na enkele nummers toch enige (terechte) teleurstelling merkten bij zanger Baz Warne, over het (onterechte) gebrek aan enthousiasme in het publiek, dat er nogal apathisch bij stond. De eerste nummers waren misschien iets minder bekend bij die laatsten, denken we dan.
Gelukkig volgde er na Toiler On The Sea, Get A Grip On Yourself, Something Better Change en Nice ‘n Sleazy hun grote hit Always The Sun, wat meteen wel zorgde voor meewiegende heupen en stemmen vanuit het park. Als daarna ook Golden Brown klonk, waren wij – zonder nood aan enig bruin goud – al helemaal in een soort van muziekhemel, overvallen door het feit dat The Stranglers het nog steeds even goed doen als toen! Wat volgde,This Song, Peaches, White Stallion, Relentless, Hanging, Around en No More Heroes, bevestigde alleen nog maar meer.
Een Amerikaanse band die we – om wie weet welke reden – toch wat gemist hebben in onze muzikale opgroeien, is Stabbing Westward. Niet helemaal vertrouwd met heel hun geschiedenis (want de band bestaat al sinds 1985) en (op Save Yourself en Shame na) ook niet echt met hun nummers, hielden we een gemengd gevoel over aan hun optreden. Enerzijds klinken ze stevig, waarbij ze in o.a. Damaged Goods, Burn en Dead Gone een knappe combi van sterke electro en industrialelementen laten horen. Zanger Christopher Hall straalt charisma uit op het podium, maar komt anderzijds ook vaak schreeuwerig over. Tijd om wat studio-albums aan te schaffen van deze band, om ons eens echt onder te dompelen in hun oeuvre en verder te ontdekken.
We konden dag drie jammer genoeg niet volledig meemaken, maar net voor ons vertrek konden we wel nog een mini-interview doen met Gerry Vergult, meer bekend als Fred Angst van Aroma Di Amore. Ze staan er als Belgische band als headliner vanavond, want… na Sinner’s Day is Aroma Di Amore niet meer.
Ondertussen kregen we te horen dat dat allerlaatste optreden van Aroma Di Amore gewoonweg werd stilgelegd door de politie, omdat ze ‘over het einduur’ speelden! Ook in De Batcave werden de knoppen van de dj’s gewoon dichtgedraaid door de politie. A big shame…
Een niet zo angstig vogeltje, liet ondertussen weten dat dit misschien net een vervolg vraagt, in plaats van een eind. Wij hopen vurig mee, zodat we die laatste show wél kunnen meemaken.
Bekijk hier ook onze fotospecial door Theo De Rycke.
