Balsem voor de ziel, ongeziene stemmenpracht en dito schoonheid, een stevig kopje troost, ook voor wie het niet per se nodig had. Wie erbij was op donderdag 14 november bij De Concertzaak in Mechelen, weet natuurlijk waar wij op doelen. Wie er niét bij was, voelt het al aankomen: je hebt een feeërieke avond gemist, waarbij de engelenstem van Camille Camille samensmolt met de niet minder indrukwekkende keel van Sam De Nef, begeleid door akoestische gitaren, soms ook zuinig toetsenspel. Goed voor een overdosis kippenvel in de tot huiskamer omgetoverde De Club.
Luminous Dash was bij de gelukkigen op deze laatste halte van de tour van dit magische droomduo. We lieten het ons welwillig gevallen en ook de enigmatisch donkere en slepende akoestische postrock-no wave-folk van The Christian Club wisten we te smaken.
Deze keer zou The Christian Club als full band aantreden, wat bij de vorige doortocht niet gelukt was. Uiteindelijk trad songsmid Luca Missiaen ook nu moederziel alleen aan, ons onderdompelend in een ultrakorte set vol melancholie. In het korte tijdsbestek dat hem was toebedeeld wist Missiaen te imponeren, ons ei zo na bij het nekvel te grijpen met diens donkere composities, dreigende gitaarspel en een indrukwekkende lage stemgeluid.
Missiaens stemtimbre deed ons spontaan aan (de oudere) Leonard Cohen, Matt Beringer en ook aan Michael Gira en diens Swans. Ook de intensiteit en de bijwijlen angstaanjagende zanglijnen, deden ons soms aan Gira denken. In zijn eentje wist Missaen met diens gitaarspel ons ook in zweverige postrock-sferen te brengen; haal de zang weg bij sommige nummers en het hadden composities van pakweg Mogwai of Godspeed You! Black Emperor kunnen zijn. Niet? Wat Missiaen deed was bijwijlen beklemmend, intens sowieso. Maar aan de composities kan misschien nog wat gewerkt worden en ook zijn we benieuwd naar die full band-sound. Sowieso is The Christian Club een act om verder in de gaten te houden.
Wie vertrouwd is met de ep’s Waving of zeker Live At The Mortselarij weet natuurlijk welke magie er optreedt wanneer Sam De Nef en Camille Camille samenspelen. De twee singersongwriters kwamen elkaar meermaals tegen in het livecircuit, een duet was al snel een feit, De Nef maakte plotsklaps deel uit van Camille Camilles liveband, die twee ep’s als duo én een tour leken het logische vervolg, vooraleer beiden weer ‘hun eigen draad’ opnemen, met Mechelen als voorlopig laatste fase in dit verhaal.
Balsem voor de ziel. We schreven het al in de inleiding. En hoe treffender kunnen we dit ook verwoorden? Vanaf de eerste magische noot die Camille Camille zong tot aan het slotakkoord van het concert, werden de aanwezigen omarmd met een overdosis schoonheid en intense pracht. Al in opener Candy Lane werden we lichtjes omvergeblazen door dat iele, glasheldere, hemelse hoge stemgeluid van de zangeres, soms met een lichte tremelo, dan weer iets zuiniger, altijd bloedmooi. De niet minder mooie stem van De Nef als perfecte match, met samenzang die niet minder indrukwekkend was. Soms zeemzoet, nooit melig. Sowieso een gratis bakje troost. Het subtiele snarenwerk van beiden droeg zeker bij tot zoveel schoonheid.
Machtig hoe in Waving heel subtiel de vingers over de snaren gleden, hoe machtig mooi die stemmen elkaar versterkten, in dit lied dat De Nef liefelijk en onhandig opdroeg aan zijn zeven maanden oude baby. Instant krop in de keel bij Before We Die, die hielden we even aan bij Strangers of ook bij Short Rain Song dat uit de soloplaat (Could You Lend Me Your Eyes van Camille Camille werd geplukt. Wat doet deze jongedame toch onbeschrijflijk mooie dingen met die stem!
Flowers en Sing For The Last Time, bleken bedoeld voor de ep, maar hebben het niet gehaald. We vragen ons oprecht af waarom, want Flowers klonk echt machtig, met heerlijke gitaarlijnen, uiteraard de prachtige zang en het oprecht mooie Sing For The Last Time moest niét onderdoen. Requiem for a Dreamer kon natuurlijk niet ontbreken, uit De Nefs debuut-ep (Lonely Day, Crowed Year), wat toen de eerste samenwerking met Camille Camille was.
“Ik ga een liedje van Joan Baez brengen, maar dan in de versie van Nick Drake”, beloofde Camille Camille. En zo werden we op een behoorlijk pakkend All My Trials, getrakteerd waarin de zangeres wist te bekoren en wederom ook imponeren met dat fraaie stemgeluid van haar. Joan Baez is een monument, wat Camille Camille hier deed is gewoon groots!
Het bleek meteen het einde van de veel te korte set. Maar het duo had toch nog twee liedjes voor ons in petto. “Zal ik wat in het Frans doen, of toch in het Engels?” vroeg Camille Camille de zaal. “Op eentje kan je meezingen”, vulde de zangeres aan. Het antwoord “Doe ze dan maar alle twee” vond ze te gulzig dus koos ze zelf voor de meezinger J’ai Rèvé, wat na een kort aanleren goed lukte. “Ik ga om af te sluiten ook in mijn moedertaal zingen. Het Antwerps!”. Dat laatste bleek een grap en De Nef verrastte ons met een zeer eigenzinnig en fraaie cover van Rozane, in een lichtjes andere metrum en tempo dan de classic van Wim de Craene, maar erg goed gedaan, knap!
Na een goed uurtje zat de show van Sam De Nef & Camille Camille er alweer op, de voorlopig laatste, al hopen dat beiden in de niet al te verre toekomst zeker nog eens opnieuw samenwerken. Terwijl het uitkijken is naar de volgende artistieke stappen van beiden.
SAM DE NEF – Facebook • Instagram
CAMILLE CAMILLE – Facebook • Instagram
THE CHRISTIAN CLUB – Facebook • Instagram
