Het Mechelse postrocktrio Pothamus – bestaande uit Sam Coussens, Michael Lombarts en Matthias M. Van Hulle – wist ons enige tijd geleden te verblijden met hun nieuwe album Abur. Een absolute parel binnen het genre volgens ons. Voor hun vorige album Raya kwamen ze op de proppen met een albumvoorstelling in de Mechelse Sint-Pieter & Pauluskerk. Voor hun nieuwste telg verrasten ze alles en iedereen door met het idee te komen om gebruik te maken van De Groene Ark in de Plantentuin van Meise.
Het idee is nochtans niet zo vergezocht aangezien de plaat handelt over de relatie tussen mens en natuur. Komt daar nog bij dat ze voor hun artwork ook al inspiratie waren komen zoeken in de serres van de plantentuin en daar raakten ze meteen gecharmeerd door de Groene Ark. Als eerste muzikale act in de geschiedenis zouden ze de ark inwijden op hun eigen onnavolgbare wijze. Zo kwam het zaterdag 14 juni tot een dubbele albumvoorstelling, eentje in de namiddag en eentje ’s avonds. Zelf waren we enkel aanwezig bij de avondvoorstelling en we kunnen meteen bekennen dat we achteraf gezien toch enigszins blij waren dat we de bloedhete namiddagvoorstelling gemist hebben. Het is en blijft een serre-omgeving dus “zwoel” is qua omschrijving zowat het understatement van het jaar.
De avond werd op gang getrapt door Samatha – aka Gert Stockmans – die speciaal voor de gelegenheid een set met zijn typerende soundscapes in elkaar had geknutseld van ongeveer een half uur. Het selecte publiek – elke voorstelling liet slechts 180 aanwezigen toe – raakte naar ons gevoel nog niet helemaal in een broeierige trance, want we hoorden nog vrij veel gepraat. Nu moeten we zeggen dat we zelf ergens ook wel de verwachting hadden dat de set van Samatha toewerkte naar een explosievere climax maar die bleef – helaas – uit. Mooi was het zeker en vast, maar voor velen wellicht toch net iets te rustig voortkabbelend.
Dat alle aanwezigen trouwe Pothamus-fans waren, hoeft geen betoog. Als het niet was dat het loepzuivere geluid een tikkeltje te luid was ervoor, je had een speld kunnen horen vallen gedurende de ganse set. Qua gebiologeerd luisteren was dit vast één van de beste publieken ooit aanschouwd. De wereld staat momenteel minstens gedeeltelijk in brand waardoor het gevoel van samenhorigheid in de ark precies nog uitvergroot werd. Als de totale apocalyps dan toch moest komen, mocht het voor de aanwezigen vast op dat moment komen. Sterker nog, de vochtige warmte in de ronduit magistrale setting van de ark in combinatie met de gebruikte wierook, de knappe belichting én niet te vergeten uiteraard een band in bloedvorm zorgden voor een dermate sacrale, welhaast transcendente sfeer dat je de persoon naast je spontaan wilde kussen.
Alle gekheid op een stokje, Pothamus onderstreepte met verve dat de nummers van Abur – aangevuld met enkele andere songs – nóg krachtiger, nóg bezwerender en vooral nóg intenser beleefd konden worden dan we ooit voor mogelijk hadden gehouden. Werkelijk het ganse plaatje klopte tot in de kleinste details. Een optreden van Pothamus is volgens ons steeds een intense ervaring maar zoals dit hadden we het nog niet meegemaakt. En het spijt ons te moeten zeggen voor iedereen die niet de mogelijkheid had erbij te kunnen zijn: dit valt naar ons aanvoelen ook niet meer te evenaren. We maken ons sterk dat Pothamus voor een steeds groeiend publiek zal weten te spelen en ook grote (festival-)podia zal weten te vullen maar we zijn de mening toegedaan dat binnen de sfeer van een intieme setting zoals in de ark de muziek van het trio het beste tot zijn recht komt.
Het verraste ergens dat Abur niet geheel in de volgorde zoals op de plaat werd gebracht maar daar staat tegenover dat de opbouw van de setlist eenvoudigweg perfect was. Afsluiter, titeltrack en wat ons betreft opus magnum Abur zelf sloot de avond op magistrale wijze af. Een ervaring die nog bijzonder lang op ons netvlies gebrand zal staan. Om de bittere pil te verzachten voor iedereen die het noodgedwongen moest missen: alles werd door de band vastgelegd op beeld dus er volgt zeker en vast nog iets.
