Een dik jaar geleden debuteerden vier Rotterdamse kerels onder de naam Elephant, met het album Big Thing. De band heeft een voorliefde voor grote dingen maar blijft er wel nuchter bij. In eigen land werd de plaat met lof overladen maar over de landgrenzen geraakten ze helaas niet. Een spijtige zaak, want dit is echt wel een debuut met grote “D” vol parels van songs badend in warme arrangementen. Akkoord, hun muziek ruikt naar de sound van de Californische Westcoast van eind jaren zestig en zeventig met een flinke dosis patchoeli. Maar het zijn wel allemaal top songs. Daarom mikken de Rotterdammers met opvolger hun Shooting For The Moon een stuk hoger.
Elephant klopte aan bij Meskerem Mees om mee te zingen met de knappe americana-getinte ballad The Morning en een klassieker was geboren. Ook de tweede Elephant-plaat staat trouwens weer vol klassiekers. We vertrokken dan ook met redelijk hoge verwachtingen naar Trix om ons te laten onder dompelen in die warme nostalgische sound van Elephant. Eerst was het echter de beurt aan Nina Kortekaas alias Noa Lee. Omdat Kortekaas deel uitmaakt van verschillende bands, waaronder Portland en The Radar Station, moesten we een tijdje wachten op de debuutplaat Airship die volgende maand eindelijk het licht zal zien.
Nina had haar band thuis gelaten en opende de dag voordien al voor Elephant in een goed gevulde Paradiso in Amsterdam. We zagen Noa Lee al als band aan het werk en deze solo set klonk wel iets anders maar was daarom niet minder intens. Kortekaas werkte met een backingtrack waarop vooral de elektronische drums stonden die ze aanvulde met warme synthklanken en haar mooie, soepele stem. Ze begon met meer elektronische versies van de oudere songs Blue Ruin en Your Song en het nieuwe Bleed dat even mysterieus en meeslepend klonk als Goldfrapp, maar dan wel met een eigen Noa Lee-geluid.
Nina nam haar elektrische gitaar ter hand en verraste ons met de intieme pareltjes Elephant en Sea. Ze sloot af met de meer elektronische songs Surrender en After Years. Een hele straffe set van een half uurtje die van ons best wat langer had mogen duren. Kortekaas liet horen dat ze solo, als multi-instrumentaliste, ook diep kan raken en dat ze echt wel een geweldige zangeres is. Op 25 januari stelt Noa Lee (met band) de nieuwe plaat voor in Trix, iets waar we al serieus naar uitkijken.
De vier van Elephant verkeerden duidelijk nog in een roes van het optreden van de vorige dag. In 2022 stonden ze nog in een uitverkochte bovenzaal van Paradiso en dit jaar in een bijna uitverkochte grote zaal. In de bar van Trix stond er een pak minder volk maar Frank Schalkwijk, Michael Broekhuizen, Bas Vosselman en Kaj van Driel lieten het niet aan hun hart komen. Ze vonden het allemaal heel gezellig en bedankten het aanwezige publiek hartelijk. De band had er ongelooflijk veel zin in en het speelplezier spatte er van de eerste noot tot de laatste af. Ze klonken eigenlijk perfect met ingetogen drums, zalige warme baslijnen, hier en daar een subtiele gitaarsolo en dan die stemmen! Alleen drummer Kaj zingt niet maar Frank, Michael en Bas zongen alle drie voortreffelijk, dat hebben we gehoord als ze apart zongen en zeker als ze alle drie samen mooi harmonieën maakten.
Bijna het volledige album Shooting For The Moon passeerde de revue, alleen Better Man werd spijtig genoeg overgeslagen. Maar niet getreurd want we kregen ook nog een pak songs uit Big Thing, met een bijzonder noise stukje tijdens Calling waarbij Elephant even buiten de lijntjes kleurde, en een paar track uit de naamloze debuutep. Het moet niet makkelijk zijn om een setlist samen te stellen want ze hébben geen slechte songs. Elk nummer dat ze uitbrengen klinkt perfect. Je kan er heel de tijd goedkeurend met je hoofd op mee knikken op de maat van het ingetogen ritme.
Noa Lee opende de avond met een heel knap optreden en Elephant trok de lijn gewoon door. Het was weer een magische avond in Trix.
Elephant: Facebook – Instagram
