Woensdagavond hield Nick Cave (solo) een Evening of Conversation in de Roma in Borgerhout. De deuren gingen uitzonderlijk vroeger open, maar al vanaf zeven uur zat de zaal zo goed als vol. Na een indrukwekkende passage in het Sportpaleis en op Werchter (met The Bad Seeds) was een ticket voor deze avond even zeldzaam als gezond verstand bij de verkiezingen.
Sinds de dood van zijn zoon Arthur kiest Cave ervoor zijn verlies in het gezicht te kijken en vooral het te delen met zijn publiek. “Suffering is what brings us together”. Tijdens de grote optredens heerste er niet alleen die mysterieuze respectvolle sfeer voor een artiest die zijn pijn zo oprecht beschrijft, de zanger kwam ook vaker dan anders tussen het publiek en nodigde in de finale zelfs zoveel mogelijk volk uit op het podium om er samen Push the Sky Away te zingen. Het is ook voor hem zelf (zo bleek vanavond) een ervaring die je niet in woorden kan vatten en die je ook niet moet herhalen (hoewel er om gevraagd werd).
Nog in het verlengde van die openheid modereert Cave een website: The Red Hand Files. Daarop beantwoordt hij persoonlijk alle vragen van fans. En vanavond zou hij dat live doen. Omdat het iets is wat eigenlijk nog niemand hem heeft voorgedaan en er relatief weinig bekend was over het verloop van de avond was het niet helemaal duidelijk wat te verwachten. Aan de toog kon je horen dat het drie uur zou duren (inderdaad) en dat vragen en muziek elkaar gewoon zouden afwisselen (ook waar).
In zijn elegante pak betrad Nick Cave stipt op tijd en met een stevig welkomstapplaus het podium van de Roma, waar enkele toeschouwers hem konden vervoegen aan tafeltjes. De eerste dienstmededeling was meteen raak: “Let’s not use our telephones”. Niet alleen is het altijd uiterst ergerlijk, maar zeker als iemand heel persoonlijke verhalen vertelt en je hetzelfde van het publiek vraagt, dan wil je niet dat het even later integraal op het internet staat.
Medewerkers met flikkerende verkeersleiderslampen liepen rond in de zaal en gaven de microfoon aan de vraagsteller die door Cave werd aangewezen. Je zou verwachten dat er enige aarzeling is om in een volle Roma én aan The Black Crow King zelf een vraag te stellen, maar aan het geflikker van de rode lampen te zien zat iedereen echt te popelen.
Door zijn houding en zijn eigen eerlijkheid stelde Cave meteen iedereen volop op zijn gemak, waardoor je een verbluffend spervuur van anekdotes, grappige én tragische verhalen, moeilijke, ontroerende en hilarische vragen én moeilijke situaties kreeg. Nick Cave antwoordde telkens heel gevat, respectvol en elegant, met humor en oprechte emotie. In zijn antwoorden ging hij niet automatisch mee in de emoties van de vraagstellers: hij sprak ze regelmatig tegen. Songwriters met een writer’s block kregen na de droge commentaar “maybe you’re not a songwriter” de goede raad om hard te werken, zich open te stellen en er meteen aan te beginnen, “omdat we mensen als jullie meer dan ooit nodig hebben”. Een muzikant die meldde dat hij een tekstflard op een reggaebeat had gezet, ontlokte Cave de repliek dat hij “euhm, niet zo dol is op reggae” (I like cricket), wat hij meteen tipte als titel voor artikels: Nick Cave hates reggae!
Een man vertelde dat de liefde van zijn leven hem net had verlaten en dat ze zichzelf had gedood. Cave speelde Far From Me en vertelde over de breuk in zijn relatie met PJ Harvey. Een meisje vertelde over de impact van zijn muziek op haar leven en vroeg hem wat hij wou worden toen hij jong was. Cave, die haar niet goed kon zien, vroeg meteen “en wat wou jij worden?”, toen bleek dat ze pas 13 was (!). Hij vertelde dan hoe Songs Of Love And Hate van Leonard Cohen hem op die leeftijd had aangegrepen en dat hij hoopte dat zijn muziek een vergelijkbare impact zou hebben. Om vervolgens Avalanche te spelen.
Een man vertelde over de ziekte van zijn dochter Mona en vroeg met aandrang om Fifteen ft Of Pure White Snow te spelen. Cave antwoordde naar waarheid dat het veel te moeilijk was om dat nummer alleen te spelen. Into My Arms was ook goed. Een man vertelde over een concertervaring in de jaren 90 in Deinze (het leek wel Johan Petit) en vroeg om The Carny. Ook te moeilijk. Iemand vroeg bij welke Disney film hij een soundtrack zou willen maken: The Little Mermaid. En dan deed hij een scabreuze a capella intro van Mermaids. Iemand vroeg welke impact de dood van Arthur had op zijn relatie met Susie. “It brought us together” was het antwoord.
En dat was de teneur van de avond: lijden verbindt ons. Nick Cave bracht gesprekstherapie naar de concertzaal en het werkte probleemloos. Dat zag je aan de zakdoeken die her en der werden bovengehaald. Dirk De Wachter mag tevreden zijn. We hebben nood aan plaatsen waar we op deze manier kunnen samenkomen, want elders (in de kerk, in de politiek) kan het niet meer. Nu ja, in de kerk mag je sowieso geen vragen stellen en hun muziek is ook veel minder. Tenslotte was Cave ook heel ontwapenend en gevat in zijn replieken. Iemand vroeg wat zijn favoriete mop is en vroeg en passant of hij zijn haar verft? Waarop Cave: “No it’s all natural, that’s my joke.”
Ondertussen heeft Nick Cave zoveel muziek dat hij met gemak de avond kan vullen. En nog veel langer, want hij heeft geen plannen om te stoppen. Een nieuwe Grinderman zit er wellicht nog wel in, net als live filmmuziek met orkest. Maar voor het overige wil hij niet te veel terug kijken of dingen doen die hij al gedaan heeft.
De nummers van deze avond omvatten zijn hele carrière. Een bisnummer was Stranger Than Kindness (ook gecoverd door de geweldige Fever Ray) dat nog werd geschreven door Anita Lane van The Birthday Party en zijn toenmalig lief. “Ze filleerde ons seksleven in dat nummer en ik kwam er tamelijk bekaaid uit”, aldus King Ink. Uiteraard een bloedmooie versie van The Weeping Song en The Mercy Seat (traditionals in elk optreden), een zalige T.Rex cover (Cosmic Dancer) en een selectie uit de voorlaatste plaat met Higgs Boson Blues en Jubilee Street.
Hij speelt tamelijk onbehouwen op zijn piano (maar hij valt ze niet meer aan zoals in de Elisabethzaal) en haalt de hoge noten niet altijd, maar zijn kracht en emotie zijn zo overweldigend dat het niet uitmaakt. Een perfect parcours vanavond, zowel voor de artiest als het publiek.
On a gathering storm
comes a tall handsome man
in a dusty black coat
with a Red Right Hand
https://www.theredhandfiles.com/
