Het erg sympathieke en enigszins onderschatte Melkrock festival in Tielt vierde dit jaar zijn 25ste verjaardag. Ze deden dat onder een stralende zomerhemel en lieten een exquise selectie aan Belgische top-indiebands los op het al even exquise selectie muziekfans. De presentatie was opnieuw in de capabele handen van Sofie Engelen die nog niet zo heel lang geleden Radio Willy achter zich liet en terugkeerde naar StuBru waar ze het ochtendblok van nicheradiozender De Tijdloze voor zich gaat nemen.
Opener en lokale helden Weireldverbeteroars? hebben we gemist maar voor de Limburgse ISE waren we mooi op tijd. Ise Smeets uit Bree is uiteraard geen onbekende bij Luminous Dash en na haar passage op onder andere Rock Werchter en Sziget festival in Hongarije en winst tijdens Sound Track en De Nieuwe Lichting, hopen we voor jou hetzelfde.
Zoals steeds stond ISE, geheel in singer-songwriter traditie, alleen op het podium met haar gitaar. Straffe stem, straffe eigen nummers, in het Engels want: “Ik heb altijd gezegd dat ik niet in het Nederlands ging zingen”. En toch… ISE is betrokken bij een tribute project rond Luc De Vos en in dat kader bracht ze een erg geslaagde cover van het minder bekende Gorki-nummer Ik reis door de nacht. Af en toe nam ze plaats achter de piano zoals tijdens Illusion en er was ook tijd voor een nummer zo nieuw dat het nog geeneens een titel had.
Voor ISE is het nu zaak om rustig te bekijken hoe ze de solo-act kan omtoveren tot een iets meer podiumvullend geheel. Benieuwd wat we nog van haar mogen verwachten de komende jaren.
Tijd voor nog meer winnaars van driftig talentscouten te lande in de vorm van Maria Iskariot. Energieke punk in het Nederlands over jongvolwassen zijn in de 20’s is wat je krijgt van Helena Cazaerck, Sybe Versluys, Loeke Vanhoutteghem en bassiste Amanda Barbossa.
Veertig minuten waanzinnig knallen, inclusief een klein bos kapotgeslagen drumstokken en een frontvrouw wiens aanstekelijkheid vreugde bracht naar de massa. Of toch bij ons want het publiek van Melkrock had precies wat last van de warmte. Zelfs toen Cazaerck het publiek inliep om vervolgens het klimrek op het speelplein – dat de festivalweide van Melkrock eigenlijk is – te beklimmen, slaagden de meesten er wonderwel in om zichzelf in bedwang te houden.
Zalig wel om de verbijsterde kindergezichtjes te zien die zich duidelijk afvroegen wat die brullende mevrouw op hun speeltuig kwam doen. Om maar te zeggen dat wij fan zijn.
Tijd om even te bekomen was er met de nieuwe band van Jelle “DIRK.” Denturck: Dressed Like Boys.
Jelle is een man van vele gezichten want naast muzikant is hij ook medewerker van de organisatie van Melkrock wat meteen voor een kleine conflict of interest zorgde. Door technische problemen liep de start van de set van Dressed Like Boys namelijk enkele minuten vertraging op, plichtsbewust besloot Jelle vervolgens om de set met een nummer (Gregor Samsa) in te korten zodat de timing van de rest van het festival niet in het gedrang zou komen. Niet zeker of hij dat ook zou gedaan hebben als het niét in de organisatie zat…
Zonde ook want Jelle, Hanne Torfs, Nathan Ysebaert, Giel Vanthournout en Robin Wille brachten hartverwarmende, melancholische liedjes geheel volgens aloude, melodieuze songwriter traditie. Denk David Bowie maar ook Billy Joel zoals tijdens het begin aan de piano van het wondermooie Questions. Single Nando passeerde wat later in de set. Een mens kreeg er zowaar zin van om nog eens een aflevering van Cheers op te snorren…
En toen was het gedaan met de rust want het was tijd voor No Prisoners de (relatief) nieuwe band van ex-RKTKN en Kapitan Korsakov frontman Pieter-Paul Devos. In 2023 verscheen hun debuutep Watch your eyes waarop Devos samen met Harry Descamps (niet gezien in Tielt), Leander van het Groenewoud en Pieter De Wilde muziek maken die stevig wegrockt en toch een beetje doet denken aan de hoogdagen van RKTKN.
Leuk weetje: No Prisoners was bij Radio Willy de eerste “Belofte van 2024”.
Opkomen deden ze met een vertraagd afgespeelde versie van het hemeltergende Living La Vida Loca van Ricky Martin, het publiek werd niet gespaard. Gelukkig ging de band nadien vanaf de eerste tonen voor de kill. Devos nodigde de bezadigde meute (het was tenslotte zondag) al vroeg in de set uit voor een wall of death. Het terrein werd gesplitst en het startschot gegeven maar op enkele drieste onverlaten en de volledige cast van Maria Iskariot na, bewoog er helaas weinig op de Tieltse wei. De wall was er maar veel death hebben we niet gezien.
De ep werd netjes geïncorporeerd in de set en single Video will play after add, een knipoog naar de YouTube’s van deze wereld, mocht rekenen op herkenning van het publiek.
Terug naar het zijpodium, aka ‘de tent’, voor wat – wat ons betreft – de ontdekking van de dag zou worden: Pruillip.
Ook dit duo, Annelies Van Dinter aka Echo Beatty en Louis Evrard (Grid Ravage, Bert Dockx Band), bracht in 2023 hun debuut uit en ook hún set bestond logischerwijs grotendeels uit nummers daaruit. Of toch niet helemaal want Pillen konden we nergens terugvinden in hun bescheiden discografie en ook het ongetitelde nummertje was nieuw.
Pruillip maakt duister dreunende en donderende soms naar drone neigende en met distortion overgoten muziek die je recht naar de strot grijpt en die af en toe even dichtknijpt. Denk Barst maar dan nog net dat tikkeltje donkerder.
Maar hoe goed klonken de twee hier en dat in een heldere tent op een zonovergoten zondagmiddag! Stel je voor dat je dit te horen krijgt in een iets meer aangepaste omgeving.
Eventjes mocht er ook gelachen worden tijdens Boterhammen met de op het randje van geniale tekst: “Ik wil nog een boterham” die naarmate het nummer vorderde met steeds grotere aandrang werd herhaald. Ochtendlijke ontbijt taferelen bij het gezin Van Dinter dan wel Evrard kwamen ons voor de geest. Hier nog overheen gaan zou moeilijk worden.
Op het hoofdpodium stond ondertussen alles klaar voor de twee hoofdgerechten van het festival: Psychonaut en The Hickey Underworld. Even dachten we: hoe zot is het eigenlijk dat een bescheiden festival als Melkrock erin slaagt om al die topbands naar Tielt te krijgen? Het antwoord moeten we je bijster blijven.
Het meest recente album, Violate Consensus Reality, van Psychonaut dateert alweer van 2022, de kans dat we een soort een best-of zouden krijgen was dan ook reëel.
Zachtjes de wei opwarmen was er ook nu weer niet bij want als je opent met All your Gods have gone (uit bovenstaande album) dan weet je dat je koffie en gebak best even aan de kant zet. Spijtig wel dat de stem nogal zwakjes in de mix zat wat toch een deel van de power van het nummer wegnam.
Uit Unfold The God man kregen we Halls of Amenti, Sananta en All I Saw as a huge Monkey en uit Violate Consensus Reality passeerden nog het titelnummer, Interbeing en A Pacifist’s guide to Violence (heerlijke titel ook). Afsluiten werd er gedaan met wat ten eeuwigen dagen wel het anthem van Psychonaut zal blijven: The Fall of Consiousness.
Psychonaut leverde de waren maar kwam, zeker in de eerste helft van de set, wat geroutineerd voor de dag. Dat kon zeker niet gezegd worden van onze persoonlijke topper nummer twee: The Hickey Underworld.
Door Sofie Engelen aangekondigd als de “de beste Belgische band ooit”, waren de verwachtingen hooggespannen toen de oud Humo’s Rock Rally winnaars (2006) het podium betraden. Opgehouden te bestaan ergens midden 2016 en terug herbegonnen begin 2023 spatte het speelplezier van het podium. Zeven jaar pauze heeft de band duidelijk deugd gedaan.
Meer nog dan bij Psychonaut kregen we een selectie van werk uit alle drie hun albums met als meezinghoogtepunt hitsingle Future Words uit de naamloze debuutplaat uit 2009. Ook recente singles Cold Sun en Wall On The Fly mochten niet ontbreken maar op een nieuw album is het momenteel nog wachten.
The Hickey Underworld maakte hun live reputatie helemaal waar en speelden waarlijk alsof hun leven er vanaf hing. Getuige daarvan trouwens de liters zweet die zich onder, rond en op het drumstel van Jimmy Wouters verzamelden. Zalig!
Nog snel sprongen we binnen in de tent voor 15 minuutjes Holy Hannah het techno-project van Hanne Torfs die we eerder aan het werk zagen bij Dressed Like Boys.
Holy Hannah is een soort van one-woman totaalconcept waarin enscenering, kledij, elektronische muziek en zang hand in hand gaan met elkaar. Vooral de bijzondere kledij van Jana Roos (die ook al werkte met Bolis Pupul en Charlotte Adigéry) sprong daarbij in het oog en trok nogal sterk de aandacht naar zich toe.
Gewapend met een setje triggerpads, een midi-launchpad, een microfoon en laptop met Ableton Live, bracht Holy Hannah een set met vrij zweverige maar best dansbare techno aangevuld met al even zweverige zang. We zijn er nog niet helemaal uit of dit nu ons ding is of niet maar het publiek kon het wel smaken.
Instagram artiesten:
ISE – Maria Iskariot – Dressed Like Boys – No Prisoners – Pruillip – Psychonaut – The Hickey Underworld – Holy Hannah
