“Sold out” zo schreef Democrazy een paar uurtjes vooraleer Lil Peep voor het eerst in zijn leven een voet op een Belgisch podium zou zetten. Zeer verwonderlijk is dat niet. De New Yorker is wat je een rijzende DIY-ster noemt. Zelf filmpjes op YouTube of deuntjes op Soundcloud plaatsen die honderdduizend keer worden bekeken of gestreamt om daarna met een brede grijns op je gelaat kunnen lezen dat Pitchfork je als de toekomst van de emorap ziet. Het gebeurde met Lil Peep. Nogal wiedes dat iedereen er gisteren wilde bij zijn, al was het maar uit nieuwsgierigheid, niets is zo leuk om later aan je kleinkinderen te kunnen vertellen dat je in een Gents café een superster hebt gezien. Nou kleinkinderen, dat zal Lil Peep (op de identiteitskaart gewoon Gustav Åhr) een zorg wezen. Noem het aanstellerij of wat dan ook, maar zijn wereldbeeld wordt beheerst door drugs en zelfmoord. Geen vrolijke Frans dus, of hoe je met je eigen miserie de wereld kan veroveren.
Lil Peep is een verschijning die je normaal alleen maar in MTV-clips of in de film ziet. Kreunend van de innerlijke pijn, maar toch heerlijk genieten van de aandacht die iedereen hem schenkt. En zo gedraagt de jonge rapper zich ook op het podium. Niet arrogant, dat niet, wel zelfzeker van zijn eigen kunnen.
Wat opvalt is dat de songs behoorlijk kort zijn en wegens gebrek aan bindteksten (er is nochtans zo veel te vertellen zo blijkt uit zijn ontwapende lyrics), lijkt het er soms op of Lil Peep een huiskameract is die toevallig tot de Messias van de emorap is gebombardeerd. Ergens is dat natuurlijk ook wel zo, maar op een podium wil je meer, zeker als je weet dat weldra een plaats als De Charlatan voor hem veel te klein zal zijn.
Gelukkig heeft Lil Peep geen gebrek aan songs, en die staan ook op een podium als een huis. “In high school I was a loner. I was a reject, I was a poser. Multiple personalities, I’m bipolar” zingt het Amerikaanse wonderkind. Verpak dat in moderne beats à la Crystal Castles en je hebt iets onweerstaanbaars in je handen, of hoe je van nihilisme meezingers kan maken.
“I’m gonna shoot this if you run, blow my brains out just for fun” zingt hij op Driveway”, een song die alles heeft. Muziek met gevaar, en niet zonder enige controverse, zoals in het zonnige Girls waarin de alleszeggende woorden “Girls make me drink, girls make me think, girls like it on my dick” het refrein zijn.
Lil Peep heeft alles om het te maken, dus ook om er voor te zorgen dat het op een podium met net iets meer overtuiging kan. Als dat lukt, en dat zal, weet je wat te vertellen aan die kleinkinderen!
DIDIER BECU
