Gent barst van de gezellige, feestelijke bedrijvigheid als we vrijdagavond rond een uur of acht het Walter De Buckplein opgewandeld komen. Het is nog een heerlijke 27 graden, iedereen loopt er goedgemutst en nog enigszins nuchter bij, en zaal Trefpunt staat te gonzen van ongeduld voor een interessant avondje duister muzikaal vertier.
Op het programma de Belgische eenmanszaak Bolt Ruin en het Australische duo Divide And Dissolve dat voor de gelegenheid bestaat uit vaste waarde Takiaya Reed en interim drummer Scarlet.
De set-up van Bolt Ruin is niet sexy, we moeten daar niet flauw over doen. Een tafeltje met eroverheen gedrapeerd een zwart tafelkleed, wat effectpedalen, een midi matrixcontroller, nog wat ander nerdy elektrospul, naast hem twee gitaren. Achter dat tafeltje Brecht Linden die maar al te blij was dat hij, op eenvoudige vraag, het voorprogramma mocht verzorgen van Divide and Dissolve dat het toch iets meer rock-‘n-roll zag, maar daarover straks meer.
Voor zover het oog maar waar we vooral voor gekomen waren was natuurlijk ‘het oor’. En dat kreeg exact wat het verwachtte! Donkere, noisy, elektronische mokerslagen aangestuurd door dirigent Linden. Muziek die soms dichter bij wiskunde staat dan je zou verwachten. Meermaals vroegen we ons af hoe Brecht zich de nummers voor de geest haalt als ie voor een plastieken bak staat met 8×8 lichtgevende drukknoppen die vooral op het juiste moment ingedrukt moeten worden? Ziet hij zo’n nummer dan in patronen, kleurcodes…? We zouden het hem eens moeten vragen.
De discografie van Bolt Ruin is nog niet zo heel erg uitgebreid (13 nummers op Spotify). Brecht speelde er vijf uit en een nieuw nummer.
Disperish (uit de debuutplaat) was een welgemikte opener met zijn onheilspellende, weidse en apocalyptische synth uithalen die als grove borstelstreken het witte doek stilaan zwart kleurden. Een nummer dat, zoals alle nummers van Bolt Ruin, eigenlijk smeekte om een immersief geluid op hoog volume en met dreunende subs.
Het iets chaotischer, Oosters getinte Sktone volgde alsook de ‘klassieker’ Marjhed met de intrigerende veldopnames die je af en toe achterom doen kijken. Nieuw op de setlist het nog niet verschenen Aerhk dat eind september op de nieuwe ep zal staan. Terug naar Ehkta met Rfohmdra (zoals steeds: uitspraak naar keuze) waarin vervormde gitaarklanken kiezels in de schoenen strooiden. Afsluiten deed Brecht met Tzarhk dat door de diepe, in reverse afgespeelde doomsamples en tragere tempo de ideale opstap vormde naar Divide and Dissolve.
Bolt Ruin speelde een korte maar straffe set die best wat meer volume had kunnen verdragen maar die vooral bevestigde dat Brecht Linden verdomd goed bezig is.
Over naar de hoofdschotel van de avond, overgevlogen uit Melbourne voor een Europese tour: Divide and Dissolve. Een band met een boodschap zoals al snel duidelijk werd bij een bezoekje aan de merge stand: “Destroy White Supremacy” en “No Prisons / No Slaves / No Masters”.
Statements die misschien toch wat verduidelijking behoeven. Saxofonist en gitarist Takiaya Reed is van Tsalagi (Cherokee) en Afro-Amerikaanse afkomst, drummer Sylvie Nehill heeft Māori en Europese ‘White-Australian’ roots en ook vervanger aan de drums Scarlet heeft ‘indigenous’ wortels. Allen stammen ze dus af van volkeren die op een bepaald moment (en soms nog steeds) gekoloniseerd en ontmenselijkt werden en worden door Europese ‘veroveraars’. De slogans en het gedachtegoed achter de band sluiten naadloos aan bij de dekolonisatie beweging die ook bij ons volop aan de gang is.
De band maakt instrumentale sludge en doom metal (“Typisch witte muziek”, aldus Takiaya) waarbij vooral de gitaar van Reed als een ‘sludgehamer’ inbeukte op het lichaam van de toeschouwer.
Dat inbeuken gebeurde door middel van een indrukwekkende muur versterkers die door Reed, aan het begin van het optreden, met een afgemeten cool één voor één werden aangeschakeld. Een moment dat de verwachtingen stevig opkrikte en het gevoel van dreiging nog verstrekte. Zalig!
Op het programma stonden drie lange flappen muziek, telkens van een minuut of twintig, waarbij nogal wat werk uit hun recente album Sistemic passeerde maar ook ouder werk uit Gas Lit. Elk deel begon met een ingetogen, in galm gedrenkte en ‘geloopt’ stukje saxofoon van Reed. Het riep bij ons een beeld van het ongerept paradijs op (het geïdealiseerde leven van voor de komst van de kolonisator?) waarna Scarlet en Reed datzelfde paradijs grondig en systematisch, zonder enig spoor van agressie, in diggelen sloegen.
Het effect ervan op de luisteraar is moeilijk in woorden te vatten maar neem van ons aan dat de nummers stevig binnenkwamen!
In het eerste deel passeerden, naadloos in mekaar overvloeiend, Blood Quantum, Reproach en Simulacra, waarna Reed, erg timide, een woordje placeerde. Dankwoorden eerst, gevolgd door een wat warrige boodschap over onderdrukking, respect voor de oorspronkelijke bewoners van gekoloniseerde gebieden en ‘white suppremacy’. Warrig of niet, we snapten waar het over ging en het maakt deel uit van de band filosofie dat ze niet flauw doen over waar ze voor staan.
Tijdens deel twee werden Indignation, Derail, Black Vengeance en Prove it in mekaar verweven en tijdens het iets kortere deel drie hoorden we We Are Really Worried About You en Far From Ideal (We lezen het ook maar af van de setlist hoor.)
Na een klein uurtje zat het erop en wij konden eigenlijk nog wel even doorgaan want wat Divide and Dissolve bracht, klonk best verslavend en schreeuwde om meer. Zal ons ook bijblijven (naast de muziek natuurlijk): de milde glimlach op de gezichten van Reed en Scarlet terwijl ze het kot met stevige mokerslagen tot frut herleidden. Top!
BOLT RUIN: FACEBOOK / INSTAGRAM
DIVIDE AND DISSOLVE: FACEBOOK / INSTAGRAM
