Niet alleen de rockliefhebber komt aan zijn trekken in de programmatie van De Casino. Jazz heeft een vaste stek en in februari komt er een bluegrass-festival. Om de overgang naar de wintertijd te vieren, stond er het laatste weekend van oktober zelfs een heus driedaags bluesfestival op de kalender. We kozen de vrijdag uit met op de affiche een man opgetrokken uit Boomse klei die alleen een voornaam nodig heeft om zich voor te stellen.
Maar eerst mocht Black Label openen, het pseudoniem van Remko Van Damme. De one-man-band speelt en ademt Delta-blues: strak in het pak, percussie aan de voet, ritme op de resonatorgitaar, slide, mondharmonica en natuurlijk zijn krachtige zang.
Zelfs a capella durfde hij het aan, met een cover van Blind Willie Johnson waarbij het publiek werd ingezet om de maat te klappen. Ook Robert Johnson-covers konden niet ontbreken. De klassieke thema’s van de blues tekenden present in de covers en in ’s mans eigen werk: treinen, de duivel, drank en slechte vrouwen. Deze trip naar Mississippi was een hartverwarmende opwarmer.
Roland ging als jongeling met Rory Gallagher de wereld rond, veroverde België met Roland and his Blues Workshop, maakte ook een popplaat en soundtracks, werkte samen met Arno in Charles et les Lulu en werkte daarnaast met zowat iedereen van Wannes Van de Velde over El Fish tot I H8 Camera. Met Pieter-Jan De Smet gaat de samenwerking al 30 jaar terug. Waar Roland aanvankelijk de godfather was voor de jonge De Smet, is vandaag PJDS met zijn vaste begeleidingsband (met o.m. Mirko Banovic op bas) steun en toeverlaat voor de 81-jarige blues-bard.
Segovia At The Wheel, Roland’s laatste worp, werd in augustus in de luwte gelanceerd. Een fysiek album is nog niet verkrijgbaar, maar dat komt er, hoorden we. Het album toont de onverdroten zoektocht van een artiest nieuwsgierig naar weer een verfrissend en ander geluid. Jong van geest!
De geoliede band van PJDS (met ook Teun Verbruggen, drum, Frederik Segers, gitaar, en Jan Duthoy, toetsen) legde live net als op het album de grooves neer als canvas voor de teksten, soms gezongen, soms parlando van Roland. De set begon met een grote greep uit het nieuwste werk: onder meer Seldom Seen Slim, de titelsong Segovia At The Wheel, Raga In Rage en I’m Just A Lucky So And So en dat maakte een sterke indruk. De pretoogjes vlogen over en weer tussen Pieter-Jan De Smet en Roland, met Pieter-Jan in de rol van ingetogen orkestleider. Roland: ‘PJ, Wat komt er nu?’
Maar het enthousiaste publiek kreeg bovendien een aantal fantastische covers cadeau. Walking In The Rain (gekend van de Grace Jones versie) was subliem, en Roland maakte van Freight Train (Elisabeth Cotten) een feest, met zijn fingerpicking-gitaarpartij. Roland koos al op de speelplaats van het Atheneum in Boom voor kamp The Rolling Stones en hij en zijn band brachten No Expectations (uit Beggars Banquet, 1968) alsof ze het ter plekke hadden geschreven .
‘Take me to the station, and put me on a train.‘ Daar zijn ze weer, de onvermijdelijke treinen. Huiswaarts via het spoor, het kon niet passender eindigen op deze fijne bluesavond in Sint-Niklaas. Merci, Roland!
Facebook Spotify | Album Roland Van Campenhout |Segovia At The Wheel