Rond de jaarwisseling moeten concertbezoekers net iets te vaak op de tanden bijten. De reguliere clubs houden de deuren gesloten, mits wat geluk is er één of ander leuk event waar je een optreden kan mee oppikken, maar in Gent is er tijdens de kerst- en nieuwjaarsperiode een heus festival. Zebrawoods. De naam heeft alles te maken met de naam van de straat (Zebrastraat voor trage hersenen) en eens je de idyllische tent binnentreedt weet je waar ze de “woods” vandaan hebben gehaald. Een festival met indrukwekkende namen, en om er nog meer flair aan te geven met een voorprogramma in de nabij gelegen XYZ-Longue. Oud en nieuw talent, en op 27 december vertaald als RAMAN. en Arno Hintjens. Een mens zou voor minder van de feesttafel stappen en zich naar het centrum van de Arteveldestad begeven.
RAMAN. We zullen de band rond Simon Raman gemakshalve maar onderbrengen in het segment van bluesrock. Wellicht daarmee op zijn plaats, maar vooral een band met een geluid dat je lijf doorboort en live gebracht met een tamelijk indrukwekkende klasse. Na meer dan drie jaar op het podium te hebben gestaan, bracht de Gentse band onlangs in eigen beheer de ep Birth Of Joy uit. Het was dan ook deze release die in de belangstelling stond op Zebrawoods. Simon Raman, Bernd Coene en Jasper Peeten stralen met het grootste gemak een vanzelfsprekend zelfvertrouwen uit, zelfs als een overenthousiaste fan op de eerste rij de meest mogelijke acrobatische vondsten uit zijn brein weet te toveren. RAMAN. is muzikaal perfectionisme zonder dat het ook maar één seconde verveelt, en als je een song van Chris Whitley (Big Sky Country) op je één been naar eigen hand kan zetten dan getuigt dit van grote klasse. Punt. Een band die weliswaar de klassieke weg kiest, maar een sound die tot op de komma met perfectie is voorzien. Tamelijk indrukwekkend…
Charisma. Je krijgt het van je moeder mee, of je moet er nooit meer op rekenen. Arno Hintjens heeft het in overvloed, zelfs op zijn zeventigste. Ook één van de weinige muziekiconen uit dit land die je met gemak naast de internationale voorbeelden kan plaatsen. Luc De Vos is niet meer. Voor de rest heb je nog Pawlowski en Barman, en natuurlijk deze Oostendenaar die met TC Matic de hele Belgische muziekscene wist te bevrijden van haar parochiale aanpak en later solo zijn eigen weg koos. Een tijdje geleden ging Arno met Tjens Matic de hort op, maar dit jaar verscheen zijn laatste soloplaat Santeboutique waarmee Hintjens binnenkort op tour gaat en Zebrawoods was één van de eerste getuigen van hoe dit zal klinken.
Op de hoes van zijn nieuwste zie je Hintjes ongegeneerd een schop in het strandzand geven, en zo gedroeg hij zich ook grotendeels in Gent. De publiekslievelingen (Oh La La La en de zoals steeds compleet overbodige Adamo-cover Les Filles Du Bord Du Mer) waarop de fans naar lievelust handjes konden draaien werden voor het einde gehouden, maar voor de rest hoorden we een zeer eigenzinnige set. Het kon Hintjes geen moer schelen of het publiek wel of niet vertrouwd is met songs als They Are Coming, Les Saucisses De Maurice of Tjip Tjip C’est Fini (over mannen die niet presteren dixit Hintjens), wel zorgde hij tussen de nummers door met zijn fijnzinnige intermezzo’s ervoor dat het publiek meermaals stond te schuddebuiken van het lachen. Memoires over Gent waar hij eind de jaren 60 woonde (van de beste frituur tot één of ander café waar ooit The Clash zouden hebben gelogeerd) of de typische Arno nonsens waar iedere zin met de legendarische “godverdomme” wordt beëindigd.
Niet op zijn mond gevallen, ook niet als hij het over een personage heeft die al een tijdje in Antwerpen het schoon verdiep naar zich toetrekt. Tussen de solosongs doken er ook zoals steeds een paar TC Matic-songs op zoals Que Pasa (na al die jaren nog even imposant), The Parrot Brigade ennatuurlijk die ene klassieker met dat kleintje dat ver kan schieten. Met Arno weet je nooit of hij het serieus meent of dat hij je gewoon in de maling neemt. In Gent stond een geniale muzikant met een tot op het bot versleten stem die nog altijd indruk maakt, alleen leek het bij momenten er net iets te veel op alsof Arno Hintjes dienst moest doen als stand-up-comedian. Mag allemaal, zo lang het genie maar geen gimmick van zichzelf maakt…
