God was in Brussel. Ten minste voor een deel van de bevolking. Verguisd door de ene en door de andere opgehemeld als de enige rock ’n roll-ster die de wereld nog rest. Drie draaibeurten rond onze eigen as om te besluiten welke richting wij uitgaan, en tot spijt wie het benijdt eindigen we in het godenrijk.
De perikelen tussen de twee broers zijn nog steeds dagelijks voer voor de tabloids en de ruzie lijkt wel op die van Trump en Kim Jong-un. Wie heeft de grootste, weet je wel? En hoe zit het met Noel en Liam? Wel, het is bijna een oneerlijke strijd. Terwijl Noel met zijn vliegende vogels buiten Engeland krampachtig probeert te bewijzen dat er leven is na Oasis, doet “broerlief” Liam het net andersom. Het fantastische debuut As You Were bleek zelfs niet meer dan een kapstok te zijn om een set te brengen van zo’n 70 minuten met daarin tien (!) Oasis-songs. En of we blij zijn!
Op de tonen van Fuckin’ In The Bushes verscheen de Brit in een gele parka die hij het hele optreden zou aanhouden. Een goedgemutste Liam gaf een paar fans op de voorste rijen zo waar een hand. Geen nood lieve Gallagher-aanbidders, daarna kregen we de Liam die we al kennen sinds Definitely Maybe (hoe meer tijdloos kan een debuut zijn dan dit): arrogant staren naar het publiek en denken dat je God bent, en het na afloop nog worden ook!
Laten we eerst maar de negatieve zaken aanhalen dan zijn we er meteen van af. Het geluid kon beter, want te vaak verzopen de gitaren of drums in een onoverzichtelijke geluidsbrij. En Liam plays weliswaar Oasis, maar zijn trawanten zijn geen Oasis. En voor de rest? Genieten en vooral nog eens het feit op je neus gedrukt krijgen dat Oasis de beste rock ’n roll-songs ooit schreef. Ja, voor ons part bigger than The Beatles. Begin alvast maar met je commentaren op dit statement neer te pennen…
De kracht van de rock ’n roll zit hem in kerels en vrouwen die van zichzelf genieten en geloven. Niets is meer gênant dan artiesten te zien die zich staan te excuseren omdat ze aan het prutsen zijn. Niet onze vriend Liam. Vol zelfvertrouwen begon de Brit aan Rock ’n Roll Star. Bierbekers vlogen in de lucht, en op What’s The Story, Morning Glory? brulden de fans zo hard dat je Liam nog amper kon horen!
Met Greedy Soul werden we er aan herinnerd dat Liam (inclusief een onverzorgde baard) ook nog een soloplaat uit had. I gotta run or hide I don’t give a fuck, alright? Hoe meer punk kan rock ‘n roll zijn? Liam Gallagher gewoon de reden waarom punk is uitgevonden en Wall Of Glass na honderd beluisteringen een klassieker.
Terug wat chansons uit die plaat. Bold of For What’s It Worth, levensballades die ideaal geschikt zijn om ’s nachts op je I-phone af te spelen en uit pure frustratie het eerste beste verkeersbord een mep te verkopen (oops). En daar zijn we er weer, Some Might Say de song die aantoont dat de middelvinger de beste van de vijf is en het hoogtepunt van de avond (ook al was de concurrentie zwaar) Slide Away.
Misschien was Be Here Now beter uit de setlist geschrapt, maar naast solopareltjes (jawel) als You Better Run sloot het rockicoon zijn set af met (hoe kan het ook anders) Wonderwall. Liam hoefde niet eens te zingen, de zaal deed het.
Natuurlijk moest hij terug komen. Geen solosongs, wel Cigarettes & Alcohol, Live Forever en Supersonic, de song die ons jaren geleden leerde hoe het moest!
Liam Gallagher is a joke, maar wel de beste die ooit is verteld. Zoals de award die hij een paar weken geleden kreeg : a godlike genius…
