Een bezoek aan de stad die leeft van paperassen, horeca, en die een bruisender nachtleven heeft dan onze nonkel Dirk, is bij elke visite een belevenis. Geen enkel treinstel in ons land oogt kleurrijker dan degene die onze hoofdstad doorkruisen. Echter geen pretje om er zo te geraken wanneer een vereenzaamde ziel zich op de sporen heeft gegooid. Deze troosteloze plaats biedt aan minderbedeelden weinig perspectief en kan zorgen voor een nietig gevoel en smurfensyndroom door de betonnen hoogbouw. Juist op grootstedelijk gebied komt de ambient van Laurel Halo het best tot haar recht.
We wurmden ons langs metershoge kantoorgebouwen waar andere eenzame zielen zich hard verveelden als security agent, om zo bij het voormalige Dexia kantoor aan te komen waar de muren gestript zijn en waar hippe locals de plek draaiende houden vanuit een gezonde DIY mentaliteit. De geur van hamburgers vulde de gehele verdieping, babyfaces met een kringloop fetisch en would-be gezichtsbeharing onder hun afgewassen pet dorstigen naarstig te duur gerstenat uit blik. Soms is het belangrijker om er bij te horen dan van eigenwijs voor kwaliteit te kiezen.
De hoofdact was dan weer wel om van te smullen! Eer het zover was, moesten we nog een laatste obstakel overwinnen om het auditorium te bereiken. Piepende deuren en het onfortuinlijke ongeval lieten ons zo grotendeels het voorprogramma missen. Het Brusselse Radio Hito bracht minimalistische avantgardepop met Italiaanse zang. Bij de overgang naar het laatste nummer mochten we de zaal betreden zodat de piepende deuren geen hinderlijke instrumenten werden tijdens de dichterlijke songs. We zagen Zen My Nguyen zacht golvend schudden met een accordeon, begeleid door een immense vleugelpiano.
In een goedgevuld auditorium namen we plaats tussen het goed opgevoede publiek en wachtten we tot het hoofd duo het felle podium betrad. Laurel Halo had Leila Bordreuil meegebracht, die graag improviseert op haar cello. stilzwijgend werden ze ontvangen door het bedeesde publiek. Focus was het codewoord.
Onheilspellend als een baby die midden in de nacht de Kruidtuinlaan op handen en voeten probeert over te steken. Onconventionele strijkstokken zaagden de snaren doormidden, tot de angst als een luchtbel werd doorprikt door zachte jazzy akkoorden uit de handen van Laurel. Het werd een complementair contraire set die spelenderwijs van vredig naar dreigend, en weer terug, evolueerde. De soundscapes bleven ver op de achtergrond en versmolten met het geluid van portalen die schreeuwden om WD40. Voor enkelingen was de show te eentonig, enkel de geluidsgolven gaven ons prikkels om geboeid te blijven, visueel was er niks buiten twee statisch musicerende lichamen onder felle, onveranderlijke spots. Ook het openklikken van blikjes Vedett stoorde geen moment en gingen op in het spel van beide dames. Dikwijls waren ze elkaars tegenpolen, streken ze mekaar tegen de haren in zonder kapsels in de war brengen. Geen enkel huwelijk ontkomt aan geruzie, soms werd er zo hard getokkeld dat de cello haar staart introk. Toch was de liefde groots! Pas op Eartbound kwam alles samen, de soundscapes traden nadrukkelijker op de voorgrond, waar het voordien eerder een onhoorbare subtiele twist was.
De akoestische benadering van Atlas deed ons hier eerder aan A Sheltering Sky van Ryuichi Sakamoto denken, en de tere soundscapes van Brian Eno zijn Ambient 1: Music for Airports. De duistere invloeden kwamen dan weer van Lucrecia Dalt en Oliver Coates, Het was een boeiende interpretatie van een plaat die veel gelaagder is en waar je bij elke luisterbeurt nieuwe zaken in ontdekt.
Het was een kalme nacht, we zochten onze weg langs vage schaduwen naar het station terug waar de chaos van de heenreis nog pertinent aanwezig was. Eenmaal op de trein dwaalden onze gedachte af naar al die ondefinieerbare ritmische geluiden die een trein voortbrengt. Blazende pompen? Luchtdruk van bewegende logge voorwerpen? Hoge frequenties van sporen? Piepende deuren? Het leek de perfecte afterparty.
