In minder dan 24 uur na de booklaunch maakte de Kinky Star zich op zondagavond klaar voor alweer een optreden. Slapen is dan ook een werkwoord dat door Kinky Star-medewerkerkers niet al te vaak gebruikt wordt. Of zoals auteur en programmator Koen Camaert het zelf zo mooi omschreef in diens ontroerende speech: “20 jaar Kinky Star is geen eindpunt”.
Glazen bollen bestaan niet en heksen die beweren er één te hebben vertrouw je maar beter niet. Maar toch. Twee jaar geleden stond een bandje in de Kinky Star het beste van zichzelf te geven om een paar weken later in de AB met een trofee naar pa en ma te mogen zwaaien. We hebben het over de Whispering Sons, en wie weet gebeurt dat ook met de Antwerpenaren van Lagüna. Kans is groot, zelfs één op tien, want volgende week zijn zij één van de tien bands die de jury zullen mogen overtuigen dat zij de verdiende laureaat van Humo’s Rock Rally 2018 zijn.
Grappig detail, één van de grootste concurrenten is de gitarist, want Mauro Bentein staat er eveneens met zijn Diane Grace (een band die iets met dwergen en afvalzakken heeft).
Duimen op de grote doorbraak, maar toch is een setting als de Kinky Star op hun lijf geschreven. De band die uit de assen van Melting Time ontstond staat immers garant voor postpunk waar al eens een hoek mag van af zijn.
Door de stem van Niels Elsermans denk je wel eens aan White Lies of de Editors, maar dankzij de snedige bas van Naomi (hadden we niet eventjes Kim Deal in ons achterhoofd?), de hoekige synths en vooral de uitspattingen van Mauro (een voornaam die altijd voordelen schept als je muzikant bent) maken Lagüna toch anders. Zelfs als ze zich aan Because The Night van Patti Smith wagen.
We weten niet wat het zondag gaat worden (de finale telt tien fantastische kandidaten), maar om nog eens de auteur van 20 jaar Kinky Star aan te halen: dit is nog maar het begin, ook voor Lagüna.
