Iedere dinsdag om klokslag (of toch bijna) negen uur binnenlands talent op een podium? Het is ondertussen een trouwe gewoonte geworden in de Gentse BarBroos, en nog gratis ook. Gast van deze week: Lagüna.
In 2018 greep dit vijftal net naast de gouden medaille op Humo’s Rock Rally. Blame it on The Calicos of wie dan ook, feit is dat België naast de Whispering Sons nog een fijne postpunkband rijker was. Echt van omver vallen deden we niet, want met ex-leden van Melting Time een niet meer dan logisch vervolg. De band koos er evenwel niet voor om holderdebolder iets uit te brengen. Tijd nemen, op het juiste moment toeslaan. Er was wel een taperelease in de vorm van een titelloze ep (wel één met 4 klassiekers op), maar voor dat langverwachte debuut werd alle tijd gespendeerd die nodig is. Een praatje met de band achteraf maakte ons duidelijk dat we die ergens in de zomer van volgend jaar mogen verwachten. Maar omdat alles vliegensvlug gaat in het leven en je dus in de picture moet blijven staan (en waarschijnlijk ook door gedreven perfectionisme), besloot de band om een paar try-outoptredens te organiseren. Voorbereiden op wat komen zal, en wat we hoorden klonk in hartje Gent groots.
Negen songs (waarvan vijf nieuwe), allen strak gespeeld op drie kwartier. De geluidsman van dienst verwittigde ons dat Lagüna zin had om luid te spelen, en dat werd het ook. Het was voor de allereerste keer dat we Comd hoorden, maar wat een knallende opener. Meteen hoorden we de intense synths van Xavier De Clercq die van Lagüna iets extra’s maken. 80’s zonder dat het 80’s klinkt, en van die vergelijking die steeds maar met de Editors gemaakt wordt, willen we ook niets meer horen. Lagüna is gewoon beter (fact!)
Lucy hadden we ook nog niet eerder gehoord, maar deze snedige postpunksong zat meteen in onze ziel gekerfd. De stem van Niels Elsermans zat uiterst prima en zijn blik verried dat hij er ontzettend veel zin in had, net als gitaar-acrobaat Mauro Bentein die er vanaf de eerste seconde invloog. Wanneer heeft deze kerel geen zin in een podium?
Tijd voor een vertrouweling. Amber Hands. Door het feit dat deze songs in de huidige set zitten, hopen we ten vurigste dat ze ook op dat debuut zullen staan. Om nagels met koppen te slaan: deze nummers zijn simpelweg veel te goed om zo maar op een tape te staan. Na deze a-ha erlebnis nam Lagüna de tijd om ons kennis te laten maken met drie gloednieuwe songs. We herhalen niet graag, maar als het moet dan moet het: die klonken straf!
Fijnproevers van de betere postpunk werden naar huis gestuurd met de drie resterende songs, op Sound 2U hoorden we dat Naomi Bentein (jaja, zus van!) naast een goede bassiste ook nog een aardig potje kan zingen. Na The Unknown Light werden voor afsluiter Nothing Less alle registers opengetrokken. Mauro dook met gitaar het publiek in, terwijl de gitaar van Xavier ergens op de drums van Alfredo Bravo Ebner belandde. Neen, het was niet The Who die we zagen in de BarBroos, wel Lagüna. Een band die alsmaar sterker en strakker voor de dag komt. Dat belooft voor 2020!
