De regering vond het wel nodig om onlangs de subsidiekraan van de Muziekodroom dicht te draaien, dat weerhoudt de muziekclub uit Hasselt evenwel niet om verder te blijven geloven in hun (en jouw) muzikale droom. Je kan zelf voor subsidies zorgen en er nog je voordeel uit halen (klik hier voor meer info), en er is tevens een programmatie die heel wat muziekfans zal doen likkebaarden (van Killing Joke tot Play Festival), of zoals gisteren L7 in een bijna uitverkochte club. Alvorens de rockchicks uit Los Angeles hun hits uit de 90s op het uitzinnige publiek loslieten, was er eerst de (geslaagde) thuismatch van Benefactors.
Limburg en degelijke muziek was altijd een gouden combinatie en dat blijkt ook met deze vier muzikanten aardig te lukken. Op drie jaar tijd kunnen de Limburgers terugblikken op een mooi parcours. Ze behaalden de finale van Limbomania, kregen de professionele hulp van Tim Vanhamel en namen een eerste single op via Consouling Agency..
Misschien moeten Timmy Wolters, Joos Neven, Arnaud Wolters en Michaël Bijnens nog wat naar de juiste bindteksten zoeken, hun strakke rocksound met invloeden uit de jaren 90 (zonder dat het gedateerd is) staat als een huis. De vier genoten van de aandacht van het publiek, en dat is nou net wat Benefactors zo sympathiek maakt: ze hebben goesting om te spelen, en dat alles verpakt in leuke aanstekelijke rock. En tja, en wie weet worden ze mits podiumervaring wel net zo groot als de geoliede rockmachine The Sore Losers (Alessio Di Turi zat achter de knoppen voor hun single).
Comebacks bekijk je maar beter met argusogen, je weet immers nooit wat te verwachten. Dat deden we ook met L7, al bij al is hun laatste plaat Slap-Happy ondertussen toch zo’n zeventien jaar oud. En het moet worden gezegd, hoewel de dames er nog best fijn uitzien, zijn ze niet bepaald de jongste meer. Een beetje onverwacht dook de band twee jaar geleden in het Duitse Rock Am Ring op, en hoewel er van een grungerevival in de verste verte nog geen sprake is, toeren de vier dames uit Los Angeles sindsdien zonder stoppen de wereld rond. Met succes, en nu dus eindelijk in België!
Vanaf het begin werd er niet getalmd, het rockkanon werd meteen met één van hun grootste hits gelanceerd: Death Wish. Toegegeven, je zag maar weinig jonge mensen in de overvolle Muziekodroom, L7 is echter nuchter genoeg om te beseffen dat ze gewoon (heerlijke) nostalgie brengen.
Meteen daarna begon de band met Andres (de single uit Hungry For Stink) en de hit uit Bricks Are Heavy (Everglade). De vier meiden hadden er blijkbaar veel zin in, net als de uitzinnige fans die soms door de roadies moesten gekalmeerd worden. Zangeres Donita Sparks wist meteen dat zij de zaal in haar ban had. Het concept van L7 heeft altijd uit eerlijke rock ’n roll bestaan, ook al is er soms een middelvinger nodig naar zij die daar iets op tegen hebben (herinner je de rondvliegende tampon op Reading), weliswaar steeds gemeend en met veel klasse!
Monster werd zoals verwacht de gedroomde meezinger, net als het aanstekelijke Fuel My Fire. De mannelijke fans gaven Jennifer Finch allerlei complimentjes die op haar beurt de fans wat gekker maakte door te beloven dat de afterparty nog beter dan het concert zou worden. We zijn zelf niet gebleven (andere verplichtingen, je weet wel!), maar iets beter dan de explosieve versie van Uncle Bob uit hun debuut? We denken het niet!
De hits (Shove, Shit List of Freak Magnet) bleven maar volgen. Ook gitariste Suzi Gardner en drumster Demetra Plakas waren in hun nopjes met de Belgische belangstelling. Wie er al die jaren geleden ook bij was? Een vraag die meteen een enthousiast antwoord kreeg, en een absoluut hoogtepunt bereikte met Let’s Pretend We’re Dead. Als deze vrouwen ons gisteren iets hebben geleerd dan is het wel het feit dat (goede) rock ’n roll soms gewoon voldoende kan zijn!
