Tekst: Patrick Bruneel
Foto’s: Bart Marescaux
Het was alweer een heel eind geleden dat we nog eens een stapje buiten hadden gezet voor een concertje met een Blauwtje. Gezien Landrose het project is van drummer en percussionist David Temprano hadden we meteen een reden om ons gat uit onze zetel te lichten.
Temprano is namelijk lid van het Brusselse Cere, een band die we best hoog hebben zitten en die we al eens een excellent optreden weg zagen geven in dat kot op de ‘vuilen hoek’ (de Pit’s dus).
Het duurde wel een end voor Temprano aan zijn set begon. Wachtend op nog een paar extra zielen, want de avond was, voor een keer, niet uitverkocht.
Eenmaal hij aan zijn set begon, werden we meteen meegezogen naar zijn wereld. Vooraf opgenomen noise en beats werden aan gort geramd door zijn inventieve, zeer inventieve, drumspel, gaand van zacht strelen, kloppen tot als een razende een ultrasnelle beat neerzettend. Van trance naar hardcore gabber bijna, zeker naar het einde van zijn set toe ging het er heel heftig aan toe.
Geen standaard drumcapriolen bij Temprano maar een zeer geïnspireerd half uurtje dat er tevens voor zorgde dat de man niet naar de fitness hoeft. Zijn set is meer dan een training van een paar uur. En kijk, hij had voor ons de twee cd’tjes van Cere mee. Onze avond kon al niet meer stuk.
En wat bleek? Die gekke Japanner die al de hele tijd voor onze neus zat te genieten van Landrose, was dezelfde die als Kenmujo de boel eens op stelten zou gaan zetten. Een akoestische gitaar die werd versterkt, een pedaal die alles als een stel stampende klompen deed klinken en een kerel die inderdaad zo gek als een deur zijn performance deed.
Onze fotograaf, die ons bij ons Pietje had want we wisten niet dat hij foto’s zou maken en hadden niet eens gezien dat hij er maakte van Landrose, zo opgezogen waren we in diens trip, zei: “Ofwel wordt dit zeer slecht of heel geschift, en hopelijk duurt het niet te lang”.
Wel, het waren de twee laatste opmerkingen die in aanmerking kwamen. Net niet te lang en ja, behoorlijk teut. Hij had ook wat trommels ter beschikking, maar daar schreeuwen, rondspringen, gitaar spelen en trommelen niet allemaal tegelijk lukt, mocht het publiek de percussie verzorgen. Nog een geluk voor Kenmujo dat David Temprano nog over heel wat energie bleek te beschikken en lustig mee trommelde, wat voor een extra beat zorgde bij het optreden.
Uitgelaten als een klein kind was hij, net als zijn meegereisde madame, die alles filmde wat ie deed, en uiteraard ook het applaudisserende en trommelende deel van het publiek smartphonegewijs vereeuwigde.
Altijd net een beetje extremer, die Japanners, en dat was ook nu weer het geval. Edward Barton op zijn Japans, zoiets.
CERE Bandcamp – Landrose Bandcamp
KENMUJO Bandcamp – Instagram
