Kazu Makino. Een naam die klinkt als de onweerstaanbare stripreeks Yoko Tsuno. Kazu heet ze nu. Just like that. De charismatische frontvrouw met de eeuwig jonge looks van indierockhelden Blonde Redhead heeft na een kwarteeuw muziek maken met haar Italiaanse kompanen de stap naar het soleren gezet. Adult Baby is haar eerste soloplaat en laat een herkenbaar – of wat had je gedacht? – stemgeluid horen op muziek die uiteindelijk een soort light Blonde Redhead is. Maar toch komt de plaat zwaar binnen en dat is te wijten aan de fikse kruisbestuiving met wat we gemakshalve Radiohead’s Kid A-hormonen zullen noemen. Razend benieuwd naar de psychedelische aanpak op het podum van onze favoriete Japanse muzikante.
De uit Bourgondië afkomstige Brusselse actrice Sarah Espour mocht het avondje Orangerie inzetten, en dat leek een voor de handliggende keuze. Haar muziek is immers geïnspireerd door een waaier artiesten die garant staan voor donkere doompret. Of wat flitst door je hoofd bij de volgende ronkende namen? David Lynch, Beth Gibbons, Agnès Obel, Pj Harvey, Alison Goldfrapp, Kate Bush en Björk. Indruk maken deed Sarah hoe dan ook. De geciteerde voorbeelden hoorden we minder in de muziek doorspijpelen. Alle muziek heeft ze zelf gecomponeerd en staat op tape.
Als actrice weet ze als geen ander hoe ze het op het podium spannend moet maken en haar wonderbaarlijke stem doet de rest. Laverend tussen Franse en Engelse teksten maakte ze grote sier met een bedwelmende stem waarin ze het torenhoge niveau van een Angel Olsen evenaarde. Muzikaal nam de dansbare electro van SX vaak de bovenhand. In ieder geval was wat ze zagen en hoorden veelbelovend en laat de ep Continent Noir maar komen. Een Française Stones On The Walk horen aankondigen is op zich al opwindend, en dat was haar optreden des te meer. Sarah slingerde ons van de massagetafel naar een rustgevend verlaten strand en omgekeerd, en die afstand legden we al dansend af.
Kazu Makino opent haar set in het halfduister, een raadselachtige loop en het geluid van een paar duizend krekels doen ons rechtveren vanuit onze gemakkelijke zetels in een speciaal met tribune uitgedoste Orangerie. Kazu koos niet van de minsten uit om mee samen te werken op haar eerste plaat. Bandleden van Son Lux en Atoms For Peace (van jawel Thom Yorke) hebben wellicht als logisch gevolg dat de reeds aangehaalde Kid A-factor erg hoorbaar is.
Een nummer als Coyote is ondoorgrondelijk, psychedelisch en onweerstaanbaar. Kazu’s zanglijnen glijden er in een lugubere kadans overheen. Het viel in de Botanique meermaals op dat haar stem ongeëvenaard is en een uniek instrument vormt dat altijd de muziek rond haar naar een hoger niveau zal blijven tillen. In dat plaatje hoort ook het sublieme Unsure In Waves thuis. Een donkere deprimerende synthriedel van Sam Owens en zowel op plaat als live een topper. Een nummer met een vibe waarvan je wil dat die een hele avond ‘on endless repeat’ wordt aangehouden
Het absolute hoogtepunt van de avond en wat ons betreft de meest tot de verbeelding sprekende live-uitvoering van een dansnummer die we dit jaar op een podum zagen was ontegensprekelijk vooruitgeschoven single Salty. Kazu beperkt zich solo hoofdzakelijk tot dansen en zingen, wat bij Blonde Redhead wel even anders was. Geen slecht woord over de broertjes Pace maar wat het trio muzikanten tijdens dit nummer etaleerde was méér dan een beetje grand cru. De belangrijkste man die tevens de plaat co-produceerde zit live achter de knoppen en is een pure dirigent. Sam Griffin Owens heeft dit jaar ook al met Molly Sarlé gewerkt en bracht Kazu in contact met superdrummer Ian Chang van Son Lux. Het is geen mepper maar de technische uitvoering van zijn complexe percussieavonturen was een lust voor het oog. De violist met rode en groene sok kruidde het stoofpotje bij en de als vanouds sensuele danspasjes van Kazu werden steeds meer opgezweept door een very extended version van het nummer. En waarom bleven wij in godsnaam in de zeteltjes hangen?
Come Behind Me, So Good! heeft een nogal erotische bijklank en de kreuntjes van Kazu aan het begin versterkten dit alleen maar. Los hiervan is dit een imponerend nummer omdat het dramatisch klinkt, atypisch voortmeandert als een plaat die voortdurend van de naald springt maar toch een soort zaligmakend ritme genereert. Imposant. Kazu Makino kan een serieuze staat van verdienste voorleggen en toch blijft ze onbeholpen verlegen als ze het publiek wil bedanken. Ook deze keer. Voor aanvang van het bisnummer gaf ze aan dat ze de nacht voordien doodziek was en 3 keer moest overgeven. Eh Kazu, no details please, thank you very much.
Tijdens het bisnummer werd de donkere, mysterieuze, spaarzame maar erg complexe muzikale omkadering afgegooid. Meo klinkt live als Isolde et Les Bens, en is een ode aan de liveband die een nummer laat ontploffen. Kazu Makino solo is dan ook helemaal geen nevenprojectje als bezigheidstherapie maar laat een passionele muzikante horen die bulkt van de briljante ideeën. Haar onnavolgbare moves, gouden stem en voortreffelijke begeleidingsband maakten ons wat blij. En zeggen en schrijven dat we vanavond zittend naar muziek hebben geluisterd, en er geen spoor was van een gitaar. Geen elektrische gitaar, geen basgitaar, niets. Maar er was Kazu Makino. Hier hebben we wat graag een avondje Champions League voor laten schieten.
photo credits (c) Hans Vermeulen
