De Amerikaanse singer-songwriter Jonathan Wilson is een muzikant met aanzien. Zo heeft hij onlangs nog samengewerkt met met Roger Waters voor zijn Is This The Life You Really Want?-album en ging hij met Waters op tournee. Hij speelde mee op de platen van Father John Misty en deed ook de productie ervan. Ook werkte hij samen met Jackson Browne, Elvis Costello, Chis Robinson, Bonnie “Prince” Billy… en nog vele anderen.
Jonathan debuteerde bij de rockband Muscadine en sinds 2007 brengt hij zijn eigen songs uit. Zijn recente meesterwerk Rare Birds, die dit jaar verscheen, staat vol knappe songs waarin hij blijft volhouden aan zijn eigenzinnige mix van folk, psychedelische rock, country en R ’n B. In maart kwam hij deze plaat voorstellen in een uitverkochte Ancienne Belgique en gisteren deed hij dat nog eens over in Antwerpen.
Het voorprogramma werd verzorgd door de Schotse singersongwriter Davey Horne, die ook deel uitmaakt van de begeleidingsband van Wilson. Horne bracht een intieme soloset waarin hij zichzelf begeleidde op piano en gitaar en zijn pure en intieme songs voorstelde. Niets vernieuwend of zo maar het moet gezegd dat Davey een bijzonder knappe stem heeft die voor kippenvel zorgt. De cover Over The Hill van John Martyn, die hij bracht als afsluiter, samen met de achtergrondzangeres van Wilson, was een beetje overbodig. We kijken echter uit naar de dag waarop het debuut van Davey Horne verschijnt, want Horne is een zeer talentvolle kerel.
Daarna was het tijd voor Jonathan Wilson en zijn vijfkoppige begeleidingsband. Wilson zag er zoals altijd uit alsof hij net auditie had gedaan om The Dude te spelen in The Big Lebowkski: een beetje verward en met de blik op oneindig. Hij zei ook dat de fietsers in Antwerpen veel te snel reden, hij is meer gewoon om in Californië stoned te croozen. Daar schrikken we nu ook niet van.
Jonathan bracht veel songs uit Rare Birds die even perfect klonken als in de studio. Hoe verward Wilson er ook uit mag zien, de man is een fantastisch muzikant die streeft naar het perfecte geluid. De poppy glamrock opener Trafalgar Square zette de toon van heel de avond. Alles klonk overweldigend goed.
Ook het oudere werk kwam aan bod. Een lange, uitgesponnen, psychedelische versie van Desert Raven was indrukwekkend door Wilson’s subliem gitaarspel. Bij Loving You mocht zijn keyboardspeler zich laten gaan op het Hammondorgel met een zalige solo. Hij sloot af met pure americana Moses Pain. Een bijzondere keuze want dat was het enige nummer waar geen psychedelica in terug te vinden is. Als bis kregen we een meer dan 10 minuten durende versie van Valley Of The Silver Moon inclusief sfeervolle intro.
Jonathan Wilson bracht een wervelende trip van ruim twee uur, voorzien van kitscherige, psychedelische beelden en fantastische muziek. Dit alles verveelde nooit, beter nog hij mocht er van ons nog twee uur bij doen. We weten het, Wilson tapt uit het retrovat van Pink Floyd, Steve Miller Band enz. maar hij doet er zijn eigen ding mee en hij doet dat verdomd goed!
