De zaal was dan wel officieel niet uitverkocht, woensdag 14 maart 2018, we durven er bijna gif op innemen dat dat wel het geval was tegen dat het Britse fenomeen Jessie Ware aan haar set begon voor een behoorlijk tjokvolle AB, waarbij mensen ook op de trappen van de tribunes zaten. Neem ons nu niet op onze woorden wat dat gif betreft, maar het was alleszins gezellig druk woensdagavond.
Wanneer het Gentse Ivy Falls aan hun set begon, was er toch al redelijk wat volk opgedaagd in de AB. Nog voor we kans kregen ons te ergeren aan die paar praters in de zaal werden die automatisch de mond gesnoerd wanneer de fragiele en wonderlijke stem van Fien Deman door de zaal klonk. Jawel, het gepraat stokte. Faut le faire! Met hun heerlijke atmosferische elektronische droom- en fluisterpop, of ook triphop, wist Ivy Falls dan ook te overtuigen en bekoren, woensdagavond in de AB. De knappe muzikale blend van ondermeer Elisa Waut, Björk, Paatos of ook Lamb en natuurlijk het zalvend mooie stemgeluid van Fien Deman zorgden er zeker voor dat de fanbase na woensdag vergroot werd. Nadat de geniale single Twelve op ons werd losgelaten, als laatste snoepje in de set, dankte Deman het publiek uitdrukkelijk voor het aandachtig luisteren, al had ze dat natuurlijk volledig zelf afgedwongen.
Stipt negen uur. De laatste noten van Running Up That Hill, die fenomenale eighties hit van Kate Bush die we integraal cadeau kregen, verstomden. Terwijl klaar en duidelijk naam en titel Jessie Ware en Glasshousing geprojecteerd werd, had Wares band al discreet plaatsgenomen achter een lang wit scherm, later bleek dat de muzikanten ook volledig in het wit gehuld waren, net als Jessie Ware zelf trouwens. De Londense zangers wandelde onder luid applaus het podium op om meteen te imponeren met een heel erg knappe, ei zo na a capella-versie van Sam. Of hoe de Britse haar sterke vocale kunnen meteen etaleerde. En die vocale kwaliteiten en capaciteiten bleven op hoog niveau tijdens de rest van de set.
Ware had haar show verdeeld in verschillende stukken zoals Exposition, Climax, Dénouement respectievelijk Acts I, II en III, de toegiften zaten vervat in Act IV: Encores.Tijdens de volledige eerste act stond Wares begeleidingsband keurig ‘verstopt’ achter de (doorzichtige) schermen, met alle spots op Ware. Zo leek het wel of de zangeres er moederziel alleen stond. We vroegen ons af of ze haar band tijdens de hele show zou ‘wegstoppen’ maar bij aanvang van Act II: Climax gingen de bewuste schermen dan toch weg, al bleef de band op de achtergrond op hun eigen mini-podiumpje, terwijl de zangeres voortschreed en zuinig danste over het voor haar dan ogenschijnlijk veel te grote podium.
Het jongste album Glasshouse was goed vertegenwoordigd in de set, met behalve het eerder vermelde Sam ook Last of the True Believers, Thinking About You, dat de zangeres voor en over haar dochtertje schreef, het up tempo Your Domino en Selfish Love alsook No To Love, twee van onze favorieten die ons zonder veel overdrijven stilistisch en muzikaal alsook qua sfeer een beetje deden denken aan zowel Grace Jones als Sade. Maar bij Ware is het dan net ietsje te veel geregisseerd en afgelikt. Niet dat wij ons nog illusies maken dat er bij diva Jones nog veel échte spontaniteit aan te pas komt.
“Vermaken jullie je een beetje, Brussel? Ik weet het nooit zeker want jullie luisteren altijd zo aandachtig en dat vind ik fantastisch” wou Ware kwijt aan het AB-publiek. Toen ze wat later vroeg om mee te zingen, was dat geen enkel probleem. De jonge meisjes achter ons besloten vervolgens om net dat ietsje meer te doen en vanaf dan van elk liedje alle woorden mee te schreeuwen. Bij hits als Say You Love Me, Tough Loveof ook Running dat al vrij vroeg in de set zat, ging dat als vanzelf.
We stelden vast dat de Britse zangeres een geboren performer is en dat ze die prachtige stem een hele show mooi kan aanhouden. De tongue-in-cheek-popdeuntjes konden ons evenwel niet allemaal bekoren, ook omdat niet alle liedjes even sterk zijn. Soms klonk de muziek ook wat te gladjes en gefabriceerd, te braaf ook, waarop je je afvroeg wat die live-band, die dan ook (letterlijk) nog es flink naar de achtergrond geplaatst werd, daar eigenlijk stond te doen. We dachten dat er op elk moment een vette soulfunk groove kon aankomen, of iets in die orde… maar dan hadden we ons vergist. Maar dat hier een groot vocaal talent op de planken stond, is wel duidelijk. Nu nog wat meer van die liedjes die er echt uitspringen en een iets meer levendige begeleidingsband, Jessie! Of minder bling bling en show en nog meer muzikaliteit.
Deze bespreking kwam tot stand dankzij Musiczine, neem gerust een kijkje op hun site.
