Naar ondertussen goede traditie, vindt tijdens de eerste Maanrock-avond ook de JazzContest plaats die Jazzzolder Mechelen jaarlijks in de sfeervolle tuin van Museum Hof van Busleyden organiseert. Zo-ook vrijdag 24 augustus 2018. Ook dit jaar was er aan kwaliteit geen gebrek, een sterke editie dus met veel koren en eigenlijk geen kaf. Alle vier de bands wisten de aanwezigen te bekoren met straffe eigen composities en, zoals opgelegd, telkens een interpretatie van een zelfgekozen jazz standard.
DE CLERCK-VAN NIEKERK QUARTET
Het De Clerck-Van Niekerk Quartet mocht de spits afbijten. Deze groep, met saxofonist Maurice de Clerck, gitarist Olivier Van Nieker, percussionist Julian Vleminckx en vrijdag met Emmanuel Van Mieghem op contrabas die een geblesseerde Soet Van Kempeneer verving, opende stijlvol met een sfeervolle en ingetogen, laidback moody set, waarbij het vaak de sax en gitaar waren die zich in de hoofdrol dwongen, al was het maar omdat de Clerck prachtige noten uit zijn sax blies en omwille van die erg mooie en warme gitaarklank van Van Nieker. Bij momenten deden die klanken zelfs aan het geluid van Philip Catherine denken. En dat kan tellen als compliment, niet? Als standard koos het viertal voor Inner Urge van Joe Henderson, een keuze die goed bij de eigen ingetogen klankkleur van de band bleek te passen.
GROPPE & MARTIN
Pianist Simon Groppe en percussionist Pierre Martin, maakten er een behoorlijk eigenzinnig feest van virtuositeit en experiment van. Dwarse melodieën die je soms op het verkeerde been zetten, verrassende wendingen alom, kinderlijke schijnbare herkenbare deuntjes die dan toch weer tot geheel wat anders leidden en overal intensiteit: dat is zowat hoe je de set van Groppe & Martin zou kunnen samenvatten. Misschien niet de meest toegankelijke muziek, maar wel ongelooflijk lekker! Groppe & Martin noemen ondermeer John Zorn en Steve Reich als invloeden, voeg daar misschien ook Wim Mertens aan toe, heren. Wat een knap en performant pianospel, wat een verfijnde percussie! Het duo koos voor de standard Afro Blue van Mongo Santamaria, maar nog beter gekend in het arrangement van John Coltrane. Een gepaste keuze, want die standard had zo van hen kunnen zijn, niet?
BAZ TRIO
Een Spanjaard, een Tunesiër en een Fransman, het is niet het begin van een flauwe mop wel de bezetting van de drie vrienden en muzikanten van Baz Trio, die als derde band mocht aantreden.
De band van contrabassist Bazile Rahola, naar wie het trio genoemd werd, bracht erg mooie en sfeervolle, soms wat oriëntaals aandoende composities, misschien invloeden die pianist Wajdi Rahi al dan niet bewust meebracht uit Tunesië. Het pianospel van Rahi was trouwens voortreffelijk. Samen met drummer Oscar Georges, de Fransman in het verhaal, vormde Rahola de hechte ritmesectie. Back Home, het eerste nummer in de set, deed wat denken aan de composities van contrabassist Avishai Cohen, op diens album Almah, zelfde sfeertje ook. Misschien is Rahola wel fan? Alleszins een erg knap stuk muziek en dat gold ook voor het stuk dat als Plactic Planet werd aangekondigd. We See van Thelonious Monk bleek de perfecte jazz standard-keuze voor het trio, die dan ook met brio en kunde bracht. En ook de nog gloednieuwe compositie, naar verluidt geschreven op de tourbus, klonk lichtjes geweldig.
PAGODA
Het Nederlandse quintet Pagoda kwam als laatste aan bod met hun rijk totaalgeluid waarbij de blazerssectie; Daniel Clason op trompet en Bruno Valle op trombone en het loepzuivere gitaargeluid van Adrian Bifano indruk maakten. Dat Bifano behalve een kundig gitarist ook sterke composities uit zijn mouw kan schudden, bewees hij met de twee epische stukken Mood 17 en Love die in de set zaten. En ook deze band koos met Intrepid Fox voor een standard die dicht tegen het eigen bandgeluid aanleunde.
Terwijl de jury zou beraadslagen, of dat stiekem al gedaan had, want allicht wilden ze dit niét missen, zette de vermaarde bassist Reggie Washington met diens Rainbow Shadow, een tribute aan gitarist Jef Lee Johnson, een knappe funky set neer! Jammer dat het plein niet meer zo goed gevuld was als voorheen, de koude had daar alicht wat mee te maken. Zonde wel, want die nu afwezigen hadden natuurlijk ongelijk!
Voor de jury moet het een aartsmoeilijke beslissing geweest zijn om uit deze vier toppers, één winnaar – eigenlijk twee; beste band en beste solist – aan te duiden. Maar juryvoorzitter Chris Joris kon met andere juryleden toch tot een besluit komen en kozen Baz Trio als winnaar, de prijs voor de beste solist ging naar de geweldig energieke drummer Pierre Martin, van Groppe & Martin! Zeker terecht, maar dat had je hier ook gelezen als het om één van de andere drie bands had gegaan, moge voor al deze muzikanten heel wat deuren opengaan: ze verdienen het!
Fotos (c) via JAZZCONTEST, Mechelen
