Zondagavond. Toch een tijdstip om te chillen, niet? Wie gisteren naar Steen trok, kon dit met klasse aan den lijve ondervinden want het Gentse café had Janne Vanneste uitgenodigd om een intiem concert te geven. En dat intieme concept was wel heel letterlijk te nemen, want het optreden ging niet in een rumoerig café door, maar wel op een verdieping hoger in een gezellige kamer waar we naast Jannes piano enkele oude stoelen troffen. Of hoe een caféconcert één van de mooiste huiskamerconcerten van het jaar werd…
Ons Belgisch koninkrijk telt wel meerdere geheimen, maar laat Janne één van de best bewaarde zijn. Tegenwoordig alom present op de cover van Catatonic Dreams van STAKE, maar hoe trots ze er ook op is, muzikaal zo veel meer dan het zusje van. Ze maakte o.a. samen met Isolde Lasoen en Reinhard Vanbergen deel uit van The Happy, en er is ook Monskopoli.
De band haalde moeiteloos de finale van Humo’s Rock Rally en hoewel Janne daar met gemengde gevoelens naar terugblikt, kunnen we alleen maar stellen dat je daar niet zo maar geraakt. Wie of wat Monskopoli in de toekomst zal zijn, weet niemand, laat staan dat iemand weet of Monskopoli er überhaupt nog komt. Wie er in ieder geval wel bij was in Gent was Dries Hoof. Niet alleen als ondersteunende geluidsman, maar om op het einde voor een outro te zorgen die je niet te vaak zal vergeten.
Janne alleen op de piano met achter haar een lichtbeeld dat iets weg heeft van de melkweg. Wegdromen dus. Als je Janne iets kan verwijten dan is het misschien wel dat ze zichzelf onderschat. Zelf noemt ze het romantische liedjes, of vraagt ze aan het publiek of ze zin hebben in de foute versie van een nummer. Wij, en het publiek, hebben geen seconde iets fouts gehoord…
Een ander verwijt, nu we toch bezig zijn, is dat Janne de mooist denkbare liedjes uit haar mouw tovert maar ze niet uitbrengt. Zelf had ze wel geen zin in Paradox Of The Changing Landscape (hoewel ze er haar set mee afsloot), maar het blijft één van de meest beklemmende songs die we het afgelopen jaar hebben gehoord. Of Happy Birthday waar een normaal mens de krop van in de keel krijgt. Eerlijker en spontaner kon een optreden niet, al was het maar die kuch, maar wie de kamer verliet besefte dat hij 40 minuten lang naar een groot talent zat te staren. MOET vervolgd worden.
