ILA, de nom de plume van Ilayda Cicek. Het is een omschrijving die je her en der nog vindt, en hoewel het lichtgevende uithangbord nog steeds de innemende, klagende stem van deze jonge Limburgse blijft, is er op korte tijd zo veel veranderd. ILA is een groep geworden, maar niet zo maar één. De komst van gitarist Sam Smeets en drummer Cas Kinnaer zijn er niet alleen om Ilaydas unieke vocals te ondersteunen, ook om ze een nieuwe dimensie te geven waardoor de groep bij momenten boven zichzelf uitstijgt. Die nieuwe wending merk je op alle fronten. In de huidige setlist is op Home na, zowat alles van de eerste ep gesneuveld, klinkt ILA als een hechte band (en dat op zo’n korte tijd!) en lijkt alles erop dat de drie er klaar voor zijn om het Belgische muzieklandschap in te palmen. Getuige, de meer dan aardige opkomst in de BarBroos. De Gentse straten leken iewat verlaten, maar het muziekzaaltje zat goed gevuld. Je kon een speld horen vallen tijdens de fragiele set (ook stiltes vormen een onderdeel van de muziek van ILA). De drie hadden het publiek van in het begin bij zijn nekvel, zo veel was zeker.
Opener is Kismet van de nieuwe ep Montage. Het zet meteen de toon van ILA’s muziek. Fragiele spaarzame gitaarklanken die door je lijf zinderen, Ilaydas zonderlinge stem waar ieder mens met gevoel kippenvel van krijgt en drums die het ritme, of nog beter gesteld de sobere maar beklijvende sfeer, bepalen.
Links van ons staat de merchandise. Kom je wel op ieder optreden tegen, daar niet van, maar het is vooral de hoes van die ep die op een t-shirt gedrukt staat en je aanstaart die zo belangrijk is. Een jeugdfoto van Ilayda als kind. Misschien onbenullig an sich, maar het straalt alles uit waar de huidige wereld zo’n nood aan heeft: de kinderlijke onschuld, de pupillen die nog geloven in een droom… We zijn er nog altijd niet achter waar die weggeveegde lippenstiftstreep op slaat, maar dat het imponeert is zeker.
In Chemicals hoor je dat typische ILA-geluid. Een woord dat we niet lukraak kiezen, de muziek valt in geen enkel hokje onder te brengen. Je kan Ilaydas stem wel met een paar kanjers vergelijken (doen we deze keer niet) of je kan de zwoele sfeer Lynchiaans gaan noemen, maar daar blijft het bij als je vergelijkingen wil. ILA roept dromen op, dingen uit het leven die we misschien iets te veel missen…gevoelens.
Op Twenty-Two hoor je perfect hoe de band stiltes ombouwt naar muziek, net alsof ze de luisteraar de tijd gunnen om alles te absorberen. Maar de drie kunnen evengoed uitpakken met het luidere werk, zoals de volledig herwerkte versie van Home. Misschien jammer voor de fans van het eerste uur dat de andere songs van die eerste ep de set niet meer halen, anderzijds een sluitend bewijs dat ILA de som is van drie ontzettend belangrijke delen. Een band die ook niet wil stilzitten, Montage is nog maar net uit of ze komen al met twee nieuwe nummers (Autobio, het ander heeft zelfs nog geen naam) op de proppen. Het bevestigt alleen maar wat we denken…
Nude klinkt bijna als een hit, een dreigende perfecte popsong die over je heen walst en je tegelijk de fragiliteit, het schone en het lelijke van de wereld laat zien. Dat uit zich ook op het podium, enerzijds een ingetogen artieste die zich bijna lijkt te verschuilen achter haar gitaar en anderzijds de nood om uit te schreeuwen wat eruit moet.
Een perfect optreden dien je af te sluiten met de perfecte afsluiter, en daar leent op alle vlakken In Vain zich toe. De ontlading van de drie, de uitbarsting die niet te vermijden is…maar weeral met die stiltes en die ongewone breaks die deze band zo uniek maken.
Deze maand kun je ILA nog op 7 november in de Archipel in het kader van Stoemp! en op 23 november in Pand.A in Kortrijk zien. En er komt nog meer aan, het aantal zieltjes dat ILA onder haar vleugels heeft gekregen wordt er alleen maar groter op…
