Chris Corner en zijn drie volgelingen gaven zaterdag de aftrap van de Alive In New Light-tour in de Reflektor in Luik. Dit optreden was al weken uitverkocht, en vanaf het moment dat de zaal in duisternis werd ondergedompeld, werden de helden door het publiek met een daverend applaus begroet.
Hoewel wij zelf een ander nummer zouden gekozen hebben om de show mee te openen, hoorden tot ons genoegen de eerste noten van het engelachtige Alive In New Light. Onmiddellijk laat Chris zien dat hij terug is. Eindelijk!
Hij gaat verder met Break The Chain. Gewoonweg subliem, en één van onze favorieten van het album waarbij de kracht wordt gedragen door het publiek dat zich van zijn demonen ontdoet!
Het intrigerende I Come With Knives is elektronische grootsheid. Happiness, dat volgt, is dan weer een moment van gelukzaligheid waarbij het publiek zo goed als gek wordt en waarmee de band bewijst dat het niet alleen drugs zijn die mensen gelukkig kunnen maken, Exit klinkt zelfs zo gekweld dat de concertzaal wel een kathedraal lijkt.
Met North Star neemt de electro over en verandert de Reflektor zo waar in een echte club, het is nog niet eens middernacht en iedereen is al aan het dansen. Een nummer dat je aan de grond nagelt met zijn explosieve finale.
Body Politics klinkt wat funky en bij No Make Made Me hoor je industrial-invloeden, een logische keuze in de setlist.
Voordat het kwartet het podium verlaat, worden enkele songs uit het eerste album opgevist.
Eerst met Spit It Out in een wat zachte versie, misschien zelfs te zacht naar onze normen.
Your Joy Is My Low is dan weer het beste nummer van de avond. Een disco-intro die eindigt in een electro-finale.
The Alternative is beestachtiger dan ooit, ook feller. Bring Me Back A Dog is bijna onherkenbaar met een gesproken versie die volledig afwijkt van de originele versie, terwijl het toch zijn electro-sound behoudt. De hymne The Power And The Glory is geweldig. Het publiek vraagt om meer.
Na een paar minuten zijn ze terug met Stardust. Fascinerend. Over de setlist kun je inderdaad het één en ander kwijt. Wij houden wel heel veel van de oude nummers die ze speelden, maar een variatie op dezelfde thema’s wordt soms saai.
Waar blijven nummers als Sailor, S.H.E., The Great Shipwreck Of Life, Cold Red Light, Sorrow, Song of Imaginary Beings, Triggers, The Kingdom of Welcome Addiction, The Stupid The Proud of Music People?
Maar we begrijpen het, soms hebben artiesten geen andere keuze dan de songs spelen die het publiek kent. Maar goed, een IAMX-concert straalt steeds een unieke kracht uit. In Luik zagen wij misschien het minst donkere van de IAMX-concerten die wij tot nu toe zagen, het was zelfs behoorlijk hoopgevend.
