Een ijzingwekkende stilte. Flikkerende ledlampen. Langs me iemand wiens epilepsie de controle overneemt. Ik bevind me in een vol Café Café met niemand minder dan Hypochristmutreefuzz.
Ik ben nog niet gewend aan de stilte wanneer de hel losbreekt. Ramses Van den Eede baant zich al rappend een weg door het publiek. Chaos is wat hij achterlaat. Het ene na het andere nummer van de nieuwe plaat (Hypopotomonstrosesquipedaliophobia) passeert de revue. Ook het podium wordt gevuld door een helse chaos. Niets is wat het lijkt. Synths? Neen, dat is de gitaar, hoor. Drums? Alweer fout! Dat is de synth.
Tijd voor een oude klassieker. De woorden uit Ramses’ mond zijn nog niet koud of het aanstekelijke gitaarwerk van Jesse Maes neemt de overhand. Oké, we hebben nog drie nummertjes. Kan ik de tijd niet even terugdraaien dan? Oorverdovend geknal bezweert het publiek bij de aanvang van Hypochondria. Voor ik het goed besef, neemt een betoverende vrouwenstem het roer over. Het is niemand minder dan Lien Moris van Piquet. Als afsluiter krijgen we (ondertussen) klassieker The Spitter, die begin 2016 al te horen was op de split met It It Anita.
Voldoening alom. Hypochristmutreefuzz bewijst nog maar eens dat muziek niet in hokjes op te delen valt. Don’t believe the hypo.
MATHIAS BEX
