Wie zaterdag niet in de E.m.m.a. VZW concertzaal in Antwerpen was, heeft waarschijnlijk hét rock ’n rollfestival van het najaar gemist. Toch voor wie houdt van het betere garage/punk/psych/rockwerk. Twee rokerige verdiepingen (trapje op, trapje af) met elk een podium, tien bands en een zaal vol liefhebbers van het genre, meer was er niet nodig. Met dank aan het collectief Hotsjumenas die vaste waarden en jong talent uit binnen- en buitenland een plaats geeft op hun podium in Antwerpen.
Ik begon mijn avond upstage met Leopard Skull (Gent, B) een project van Harm Pauwels die je misschien kent als drummer van de band Voodooland maar nu de zang en gitaarpartij van zijn vijfkoppige band voor zijn rekening nam. Zomerse, lo-fi, surfnummers volgden elkaar op en deden ons denken aan een mengeling tussen Mystic Braves (met quasi dezelfde bezetting) en de Allah-Las. Ideaal dus om onze eerste frisse pint van de avond bij op te drinken.
Een heel ander concert kregen we downstage van de jonge Nederlandse band KIEFF (Leiden, NL) die met hun lange psychedelische nummers het publiek in soort van trance wilden brengen. Naarmate hun set vorderde lukte dit steeds beter en dit leidde uiteindelijk tot een kleine ovatie aan het einde van hun set, wat volgens mij niet meer dan terecht was.
Creepy Karpis (Zwolle, NL) terug upstage was dan weer alles behalve wat hun naam deed vermoeden ‘Creepy’ waren ze niet en hun song waren al helemaal geen ‘KARPIS’. Na niet minder dan twee nummers stond de meerderheid van de zaal al stevig mee te bewegen en niet lang daarna kregen we onze eerste moshpit en crowdsurfers van de avond te zien. Strakke set en goede songs die mij een beetje deden denken aan Ty Segall hadden deze Nederlanders mee, meer moet daar niet over gezegd worden.
Eerste echte hoogtepunt van de avond was echter weggelegd voor de band Moar op de downstage (Antwerpen/West-Vlaanderen, B). Drie jonge kerels die hun muziek beschrijven als ‘fluitjes-punk’. Met een drummer die harder drumt dan Animal van de Muppet Show, een bassist waarvan de baslijnen strakker zitten dan de skinny jeansbroek die hij draagt en een zanger/gitarist die brult, schreeuwt en speelt alsof zijn leven er van afhangt lag het publiek volledig aan hun lippen en dat vanaf song één. De ene moshpit na de andere volgde elkaar nu op. Verzwakken deden deze jongens gedurende hun hele set niet. En als song I Wanna Horse geen instant klassieker (is) wordt in de Belgische garage rock scene dan weet ik het ook niet meer. U hoort het al, ik ben fan. Daarom riep ik maar al te graag met het publiek “WE WANT MOAR!” aan het einde van hun set.
Unkle Funkle terug boven (Los Angeles, CA, US) daarin tegen was een gekke, grappige Amerikaan die enkel met een computer en een microfoon op het podium stond. Rare pop/psychedelische set maar met een eigen versie van I want to break free van Queen wist hij het publiek wel volledig voor zich te winnen. Meer van zo’n gekke dingen mocht wel en dat kregen we al direct met King Dick (Antwerpen, B) lang geleden dat ik een zanger zo zag bewegen en kronkelen op een podium, maar het werkte wel heel aanstekelijk. Met hun psychedelische trash pop kregen ze de zaal goed mee. Een nummer dat Taco Song heet werkte goed op onze opgewarmde dansbenen en al zeker omdat de gitarist van de band zo’n schitterende sombrero droeg. King Dick ga zeker eens kijken als ze bij jou in de buurt zijn. Het is een beleving op zich.
Tijd voor hét hoogtepunt van de avond dan maar en die was weggelegd voor de band die de naam Mountain Bike (Brussel) draagt. Deze groep die zowat de ‘vaandeldragers’ van de Belgische garagerockmuziek zijn (stonden eerder al op Pukkelpop en Dour festival) brachten zowaar bijna alleen nieuw werk mee naar de E.m.m.a. Maar dat hield het publiek alweer niet tegen om vanaf de eerste song een stevige moshpit met de nodige crowdsurfers in te zetten. Een uur lang ging ik gewillig mee in deze activiteit en de ene na de andere strakke garage/surf/pop nummer volgde elkaar nu op. Met Is That All About The Money? (een hit in de garagerockwereld) midden in hun set ontplofte het publiek nog net niet. Mountain Bike is zowat het beste concert dat ik dit jaar heb gezien. Het publiek genoot en de band minstens even hard. Jammer dat onze nationale radiozenders dat nog niet begrepen hebben…
Eindigen deden we uiteindelijk met The Gooch Palms (LA, US) een pop/punk duo met enkel gitaar, drum en zang dat het rock’ n rollgehalte nog eens sterk de hoogte in bracht. Halverwege de set ging de zanger/gitarist uit de kleren en speelde de rest van zijn set enkel nog met schoenen aan. Het publiek ging daarna ook gewoon wild tot het einde van hun show. Een beleving om u tegen te zeggen! En een mooie afsluiter van de avond.
Het beste moet je sparen voor het einde (van het jaar) hebben ze mij altijd gezegd en dat hadden de mannen van collectief Hotsjumenas zaterdag met Hot Sjot Pop Fest II goed begrepen. Ik kom volgend jaar héél graag terug. En ik zal zeker niet de enige zijn.
Mads D’Hulster
