Ook al bestaat bdrmm net geen tien jaar, hebben de heren in die tijd toch al een hele evolutie ondergaan. Het begon allemaal als een soloproject van zanger/gitarist Ryan Smith, maar groeide uit tot een volwaardige vierkoppige band. Muzikaal begon dit project als pure shoegaze, maar stilletjes aan werd er ook meer geëxperimenteerd met Krautrock dance en electro.
Met hun debuutplaat Bedroom kregen ze de aandacht van Mogwai zodat hun tweede album I Don’t Know op het label Rock Action van de Schotse post-rockers verscheen zodat ze bdrmm meenamen als support act op hun Europese tournee.
In februari van dit jaar verscheen het derde bdrmm album Microtonic wat we graag een meesterwerk noemen waarop deze band uit Hull eigentijdse shoegaze brengt met een uniek breed geluid. Wij waren al onder de indruk van hun vorige platen, maar met dit album hebben ze de lat zo hoog gelegd dat ze zichzelf hebben overklast. Dat wilden we natuurlijk ook live meemaken, dus trokken we naar Brussel om deze bende op het podium te zien.
Het uit Leeds afkomstige Honesty mocht de avond openen. Ze beschouwen zichzelf niet als een band, maar omdat er geen ander woord voor bestaat hebben ze zich neergelegd met de term “collectief”. George Mitchell, Matt Peel, Josh Lewis en Imi Marston zijn de vaste kernleden, maar er komen en gaan verschillende leden die het viertal aanvullen. Honesty gebruikt diverse invloeden die gaan van Mount Kimbie, My Bloody Valentine, Björk tot Burial en wil dan ook geen genre opgekleefd krijgen, dus laten we het maar avontuurlijke elektro noemen.
De band had voor het podium een doorschijnend scherm geplaatst waarop een collage van films en animaties werden getoond en achter de band was er nog een kleiner scherm te zien waar andere beelden werden op geprojecteerd. Dat was op zich al vrij indrukwekkend, ook al is de Orangerie eigenlijk een te kleine zaal om dat concept goed in beeld te brengen. In Brussel bestond Honesty uit George Mitchell, Matt Peel en Josh Lewis en kreeg het trio bij North en Sorta Fine de vocale ondersteuning van rapper Kosi Tides.
Muzikaal deed dit project ons een beetje denken aan Massive Attack omdat ze een combinatie van futuristische triphop, flarden shoegaze en dance brengen. De muziek en animaties vormden één indrukwekkend geheel dat heftig binnenkwam. Spijtig genoeg was nog een deel van het publiek buiten aan het genieten van de zon, het was ook een redelijk vroege show die om zes uur (!) van start ging zodat Honesty voor een half gevulde zaal speelde. Maar iets zegt ons dat we nog veel van dit project mogen verwachten.
Om 19 uur stipt knalde de Massive Attack-klassieker Angel uit de luidsprekers als intro voor de set van bdrmm. Als opener kregen we het zweverige instrumentale titelnummer van de nieuwe plaat waar de elektronica en de shoegazegitaren elkaar prachtig aanvulden. Bij Clarckycat werden er ook wat krautrock invloeden bijgenomen en klonk de band vrij dansbaar. Daarna volgde de klassieker Push/Pull van de debuutplaat, wat nog steeds shoegaze van de bovenste plank is. Met John On The Ceiling – wat misschien wel over John Cooper Clarke zou kunnen gaan grapte bassist/keyboardspeler Jordan Smith – werd terug kraut met stevige shoegaze gecombineerd en hoorden we bij het oudje Is That What You Wanted To Hear? dromerige shoegaze.
Met het dansbare Lake Disappointment kreeg het publiek zenuwachtige beats, zware bassen met subtiele zweverige gitaarlijnen en volgde daarop het ingetogen Be Careful, dat samen met het stevige It’s Just A Bit Of Blood als enige van het vorige album I Don’t Know in de setlist zat. Vorig jaar bracht de band de geweldige single Standard Tuning uit, die helaas niet op het nieuwe album is beland, maar toch werd gespeeld in Brussel.
Met If en Infinity Peaking kreeg het publiek een rondje prachtige shoegaze die enkel bdrmm maar kan afleveren, subtiel maar toch wel heel intens.The Noose werd door zanger/gitarist Ryan Smith aangekondigd als een depressief nummer, maar was wel een prachtig opgebouwd track waar de elektro de gitaren en de stevige beats heel knap aanvulde. Sat In The Heat werd subliem opgebouwd met dromerige elektro, maar mondde uit in een heftige shoegaze climax. Bij afsluiter Snares kregen we zenuwachtige breakbeats waarop Smith zijn tekst rustig declameerde en vulde de gitaar het geheel aan met dromerige klanken. Na een enthousiast applaus kwam het viertal terug met een shotje whisky dat ze snel dronken en iedereen trakteerden op bdrmm-klassiekrs Happy, (Un)happy en het intense Port.
Het was een geweldige set dat bdrmm afleverde in de Botanique, alleen was het een beetje spijtig dat de nummers niet in elkaar overliepen, want tussen de songs was er altijd wel een stilte die de drive uit het optreden haalde. Maar voor de rest niks dan lof over deze avontuurlijke band die echt wel zoveel meer zijn dan een shoegazeband.
Honesty: Website – Instagram
BDRMM: Facebook – Instagram
