Helmet startte deze avond aanvankelijk nogal rustig met weinig contact met het publiek, een vrij afstandelijke Page Hamilton wiens vocals nogal onzeker klonken. Iets wat we niet meteen gewend waren van hen, maar op deze bloedhete zomeravond bijna even frisjes als de airco-zaal in de Casino.
De band opende met Wilma’s Rainbow, een nummer waarbij de drums en gitaar meteen strak en hard klonken, doch het publiek niet meteen wild maakte. Na Renovation kregen we Bad News en Life Or Death van hun laatste album Death To The World in 2016 te horen. Hamilton laat vallen dat dit album geschreven werd aan de vooravond van de verkiezingen en dat hij toén al wist hoe die zouden uitdraaien…
Met I Love My Guru krijgt Helmet zijn publiek helemaal mee en misschien heeft het wel te maken met het feit dat Hamilton hier af en toe al zijn ruwere, meer agressievere klank boven haalt. Of met het heel herkenbare O-O-O-o-o-o-ow-deuntje natuurlijk, dat het binnen alle genres zo goed doet.
Het is bij Drunk In The Afternoon dat Page Hamilton voor een eerste keer echt contact maakt met het publiek, als hij laat vallen dat hij niet mans genoeg is voor ons Belgische bier en daarom maar een groot glas Scotch boordevol ijsblokjes bestelde. Hij rondt het nummer af met een knap staaltje solo-gitaarspel, waarbij de andere bandleden als achtergrondmuzikanten blijven doorgaan en geamuseerd toekijken hoe Hamilton zijn eigen ding doet.
Maar blijkbaar hadden ze een zevental nummers nodig om op dreef te komen… want de bandleden worden voorgesteld en dan zien we de schitterende, gedreven band zoals we gewend zijn van Helmet. Het amusement is zichtbaar bij de bandleden en er wordt continu contact gemaakt met het publiek, dat hier gretig op in gaat.
Wat er dan volgt is Helmet-magie: Red Scare is sinds het album Death To The World een persoonlijke favoriet geworden: De vocals zijn krachtig hard, bassist Dave Case gaat volledig op in zijn spel en drummer Kyle Stevenson geeft zich vollédig.
Op dat elan bouwen ze de set zo mooi verder op met Blacktop, On Your Way Down en Crisis King.
Vaccination blijft een van de meest beklijvende nummers van het album Betty (1994). ‘Justify my worst behaviour…’ Please… Chaotische drums en gitaren naar het einde toe. Loved it !
‘Afronden’ deden ze met Milquetoast, hoewel het bij hun terugkeer voor wat ge-bis nog lang niet gedaan was ! Maar liefst zes bisnummers brachten ze. Dat ze hun hit Unsung nog moesten brengen was duidelijk, maar hun goesting bleek nog lang niet over ! Ook het atypische, country-blues nummertje Sam Hell kregen we te horen, geschreven voor Hamiltons’ goede vriend die helemaal niet Sam heet, maar dat bleek nu net zo goed te klinken.
Het publiek mocht verzoekjes vragen, waarop natuurlijk Just Another Victim nog volgde én ook Make Room, wat Hamilton toch even deed aarzelen. ‘Damn,that’s such a difficult one !’ De bassist knipoogde, stak zijn duim op naar de dame die het nummertje als suggestie gaf, waarna Helmet een dijk van een prestatie neerzette.
De band bestaat volgend jaar dertig jaar en neen hoor, pluimen zijn ze nog niet kwijt, integendeel. Wat rustig en koel begon, deed ons de airco in de zaal nog nauwelijks opmerken aan het eind van dit optreden !
https://www.facebook.com/events/152980438721707/
