Annie Clark alias St. Vincent volgt als sinds haar debuut haar eigen weg. Ze doet niet mee aan hypes en zorgt al jaren voor een frisse muzikale wind met unieke liedjes. In elk nieuw album probeert ze toch met iets nieuws voor de dag te komen, een andere insteek of een gewoon andere aanpak. Het is niet verwonderlijk dat David Byrne samen met haar een plaat wilde maken. Ondertussen zijn we al een aantal jaren verder en heeft Clark haar zevende langspeler uitgebracht. All Born Screaming is de eerste plaat waarop ze zelf instond voor de productie en het is wederom een zalig album geworden.
De Amerikaanse singer-songwriter komt het nieuwe album voorstellen in Europa tijdens een kleine tournee die alleen halt houdt in Luxemburg, U.K., Nederland, Denemarken en – wonder boven wonder – België. St. Vincent kwam dinsdag 4 juni naar De Roma in Antwerpen en dat wilden we voor geen geld missen. Het voorprogramma werd verzorgd de Britse postpunkers van Heartworms. Deze band rond zangeres Jojo Orme is de next big thing en brengt binnenkort haar debuutplaat uit op het hippe Speedy Wonderground label (het label van black midi, Squid, Black Country New Road, The Lounge Society…).
Heartworms betrad het podium in De Roma volledig gekleed in het zwart. Dé blikvanger was evenwel zangeres/gitariste Orme die was getooid met een overdosis mascara zodat ze evengoed de dochter van Siouxsie had kunnen zijn. Ook haar theatrale bewegingen en vocale uithalen leken wat op die van de gothic diva. Muzikaal heeft Heartworms een eigen postpunk geluid waarin elektronica en hoekige gitaarriffs hand in hand gaan. Aangezien Jojo soms heel ingetogen zingt en af en toe stevig uithaalt met haar stem had de geluidstechnieker het niet gemakkelijk en moest de man het volume meerdere keren aanpassen, na een paar songs zat de balans perfect.
De halfuur durende set bestond voornamelijk uit nieuw en nog onbekend werk dat even overtuigend klonk als de oudere singles May I Comply, Consistent Dedication en Retributions Of An Awful Life. De band klonk super intens en gedreven. Het publiek smulde er dan ook ten volle van. De band had iedereen al mee vanaf het eerste nummer. Het synchroon dansje tijdens Just To Ask A Dance had een hoog ABBA gehalte, en was wat ons betreft het enige minpuntje van deze geweldige set. Op zich had het ook wel nog iets grappigs. Wij kijken alvast uit naar een volgende passage van Heartworms want deze band heeft heel wat in zijn mars.
Toen het podium werd klaargemaakt voor het optreden van St.Vincent werd als nel duidelijk dat de band eigenlijk een breder podium nodig had. De podiumattributen (drie grote bogen) namen veel plaats in beslag waardoor niet alle muzikanten zichtbaar waren. Het videoscherm (waarop animaties werden afgewisseld met live videobeelden) zat achter de muzikanten zodat het niet altijd duidelijk was wat er op werd afgespeeld. Maar dat zijn uiteraard maar details want het hing tenslotte over het concert en dat was indrukwekkend op alle gebied.
Zoals steeds tijdens een optreden van St. Vincent kwam er wat show aan te pas. Clark had een sexy outfit aan en blijkbaar verwachtte ze ook van haar vrouwelijke muzikanten dat zij ongeveer hetzelfde gekleed waren, terwijl de mannen strak in het pak zaten. Het leek wat op de clip van Addicted To Love van Robert Palmer… Zelfs de dame die Anne’s gitaar aanreikte en verantwoordelijk was voor de podiumattributen was gehuld in hetzelfde sexy pakje. De show zat uitstekend in elkaar en er was veel gemaakt van de choreografieën.
Het concert begon heel rustig met Reckless waarbij Annie werd begeleid door subtiel pianospel en ze volop in het licht werd gezet (tussen één van die bogen…). Toen al werd duidelijk wat voor een geweldige stem die vrouw heeft en met hoeveel gevoel ze zingt. In het midden van het nummer barstte de song volledig open met stevige gitaren, analoge synthklanken en energieke drums. Wat een straffe opener was dit! De intense vibe werd verdergezet met de oudjes Fear The Future en Los Ageless, gevolgd door de aanstekelijke “elektrorockfunk” van Big Time Nothing en Marrow. Het super sensuele Dilettante, waarin Clark op een elektronisch blaasinstrument speelde waar heel vreemde spacey geluiden uit kwamen, liet ons even op adem komen.
Toen volgde er een hoofdstuk met veel elektronische funk met Pay Your Way In Pain (waarbij Clark werd gestalkt door een cameraman), Digital Witness en het gedreven Flea. Tijdnes Cheerleader kregen we even een rustpunt, maar in het refrein werd alles vrij bombastisch. De muziek kreeg kracht bijgezet door synchrone bewegingen van de band. De industriële electrofunk van Broken Man kreeg een intense punky outro die perfect aansloot bij het gedreven Krokodil waarbij Anne even in het publiek dook maar er al heel snel weer werd uitgehaald. Met Surgeon keerde de rust terug in de zaal; in de outro hoorden we stevige jazzyfunk. Het prachtige, zweverige pareltje Hell Is Near, het ingetogen Candy Darling en Anne’s hommage aan New York lieten iedereen bekomen van de energieke set.
Om toch nog intens en gedreven af te sluiten kregen we nog de stevige elektro kraut van Sugarboy en het funky All Born Screaming (tevens de afsluiter van de gelijknamige plaat). Daarna verdween Clark met haar band van het podium en kwamen ze niet meer terug voor bisnummers. Het ware natuurlijk fijn geweest om nog wat extra songs te krijgen maar we waren al zo in de wolken van de prachtige set dat we op die wolken rustig naar huis zweefden.
Heartworms: Facebook – Instagram
St. Vincent: Facebook – Instagram
