Wanneer je de moeite neemt om de woorden „Heartache Circus” op je computer in te tikken, dan zal je momenteel helaas nog maar weinig info vinden van deze beginnende band met zijn roots in Aalst. De kans dat daar in de toekomst verandering in zou kunnen komen is echter aanzienlijk. Zeker wanneer ze de inzet blijven vertonen die ze tentoon spreiden tijdens hun showcase in CC De Werf in thuisstad Aalst.
Deze electro-rock band doorspekt met een lading metal is in 2012 ontstaan. Een 4-tal gelijkgezinde muzikanten die eerder al in wisselende samenstelling in verschillende bands had samengespeeld besloot toen om de krachten te bundelen en met volle moed een nieuwe groep op te richten. De eerdere bands met namen als Crime 7, Doncker, Fezz en zeker ook Lords of Indifference, kregen vaak goede tot zeer goede kritieken vanuit hun doelpubliek (o.a de metal en industrial liefhebbers) maar hadden voorlopig nog niet het verhoopte succes gekend bij de grote massa. Deze jongens hadden echter wel intussen tonnen ervaring opgedaan en de nodige expertise opgebouwd die duidelijk zijn weergave vindt in wie ze nu zijn: een lust voor het oor, maar tegelijkertijd ook voor het oog.
Ik vermeld hier duidelijk ook „lust voor het oog”, want deze band houdt de kwaliteit niet alleen erg hoog op vlak van het auditieve, maar zeker ook op het visuele vlak. In vergelijking met muziekgroepen die al enige renommée is het budget van Heartache Circus uiteraard nog relatief beperkt. Doch dat weerhoudt Heartache Circus echter niet om bijzonder veel moeite te doen om voor het opgedaagde publiek een showcase te brengen die uitzonderlijk aangenaam is op het vlak van werkelijk zo goed als àlle zintuigen.
Dat is in allerlei grote, maar ook kleine zaken te merken, en vooral: het is telkens afgewerkt tot in het detail!
Hun promobox bvb. (eigen werk trouwens!) is werkelijk een juweeltje, en valt op tussen duizenden anderen. Het is een mat zwart doosje met in reliëf de groepsnaam. Wanneer je het opent krijg je het gevoel in een soort van horror-circus binnen te stappen maar tegelijkertijd wordt je als een VIP onthaald met een soort van gouden toegangsticket. En, “on top of it”, het ticket blijkt dan nog eens een USB-stick te zijn met enkele van hun nummers ter kennismaking!
De setlist is niet alleen qua nummers die vermeld worden aantrekkelijk. Ook het papier waarop het afgedrukt staat past binnen het circus-thema.
En het logo van Heartache Circus is zelfs professioneel werk van Gogo Melone, een Griekse art designer/metalhead en zangeres van Luna Obscura, en is een kunstwerkje op zich. Dat logo is trouwens niet alleen in de prachtige banner terug te vinden op de achtergrond van het podium, maar eveneens in het polsbandje van de bassist. Kwestie van oog voor detail hebben…
Hun grootste gimmick is misschien wel hoe deze jongens zich telkens weer weten op te kleden voor hun live performances. Via een haast professionele grimage transformeren ze zich tot een soort van clown/presentator uit één of ander horror circus. Vergelijkingen met de clown uit Steven Spielberg’s „It” kwamen een klein beetje bij me op, maar vergelijken met de grime van Slipknot of Marilyn Manson zouden dan weer te ver gaan want de artiesten/personages van Heartache Circus komen veel minder bedreigend over, eerder mysterieus.
En ook op het auditieve vlak doet deze band wel heel erg zijn best om het talrijk opgedaagde publiek en fans te plezieren. De muziek die ze brengen is electro-rock (te horen in de knappe synth tunes in veel van hun nummers) geïmpregneerd in metal, met hier en daar wat industrial klanken.
Iedereen geeft waarschijnlijk wel zijn eigen interpretatie aan de nummers die ze brengen, maar mij doet Heartache Circus vaak denken aan NIN, Gary Numan in zijn meer recenter werk, een beetje Faith No More (cfr. het nummer Trapeze) en zelfs een snuifje Marilyn Manson. Maar dit alles toch steeds op hun eigen manier gebracht en overgoten met een dikke maar aangename metal-saus.
Na een zeer doordachte intro (die nota bene alweer erg past in het thema „ circus”) werd gestart met For The Rest Of Your Life, inclusief een knappe new wave synth. Dit is één van de nummers die écht wel potentieel heeft om bekend te worden bij een breder publiek. Neem zeker eens de moeite om dit nummer te beluisteren op youtube; het is niet alleen een keigoed nummer, maar het wordt ook geruggensteund door een wel erg knappe clip.
Wat verder volgde was een zeer gevarieerde set. Vele nummers zijn heavy en opzwepend, maar worden op een aangename manier afgewisseld met af en toe iets meer ingetogen en kalmere nummers die soms bij momenten kippenvel zouden kunnen bezorgen.
Sommige van de tracks hebben zelfs commerciële invloeden, en op zich ook commercieel potentieel. Voor dit laatste denk ik dan vooral aan Guilt Trip Deluxe en het erg mooie Hoarder of Memories dat alweer werd ondersteund door knappe synths.
Geheel onverwacht werd er zelfs op een bepaald moment overgegaan tot een cover van Big Love van Fleetwood Mac gebracht. Deze track werd echter opnieuw op een wel zeer eigen wijze gebracht zodat het zeker niet louter een cover bleef, maar volledig passend in de set was.
Door hun ervaring in eerdere bands in het verleden, en vaak ook met mekaar, zijn de bandleden goed op mekaar ingespeeld. Cliff brengt erg knap gitaarwerk en is in de solo’s zijn instrument heel duidelijk meester. Jo brengt erg goede begeleiding met zijn six string bass. De baslijnen die hij hanteert zouden naar mijn gevoel in bepaalde nummers als het ware bijna bedacht kunnen zijn door Peter hook, maar dan in een “metal mood”. En de scherpe en verscheiden drums van Steven maken het muzikaal compleet. En steeds is dat erg goed gevoel voor timing en ritme aanwezig.
En ook vocaal was de performance werkelijk uitstekend. Sympathieke zanger Serge kent zijn job en is op een podium een echt show beest. Voor dit genre van muziek heeft hij een erg geschikte stem, en beschikt bovendien over tonnen présence. Hij staat werkelijk geen minuut stil en doet erg veel moeite om zijn publiek te betrekken, en te bereiken. Zijn stem doet me bij momenten veel denken aan Andrew Eldritch van Sisters of Mercy denken, en dat is duidelijk als compliment bedoeld. En ook de hoge uithalen is dit voor Serge geen probleem; hij blijft ten allen tijde zijn toonvastheid behouden.
Was dit concert dan enkel een goed nieuws show? Bijna… maar nog niet helemaal…
Voor mij was er één iets dat nog beter zou kunnen. De interactie van de zanger met het publiek was werkelijk top. Serge deed werkelijk alle moeite om de afstand tussen hem en het publiek zo klein mogelijk te houden, en hij had ook duidelijk plezier in wat hij deed.
Ook de muzikanten kenden hun job en wisten duidelijk waarmee ze bezig waren: dan kon iedereen zien én horen. Maar… ze waren voor mij soms iets teveel bezig met hun eigen ding te doen. Dat beperkte voor een stuk de interactie tussen henzelf en de zanger, en vooral ook naar het publiek toe. Het had fijn geweest wanneer ook zij wat meer oogcontact en interactie hadden met mekaar en het aanwezige publiek. Het optreden had nòg leuker geweest als ze ook wat meer de volledige ruimte van het podium hadden benut, dat geeft nog wat meer show en schwung (zeker in een circus). Dat is het enige minpuntje dat ik persoonlijk heb ervaren, maar het is wel iets dat het publiek kan opzwepen en deze band alleen maar ten goede kan komen, en dat verdienen ze.
In deze constellatie hebben Serge, Jo, Cliff en Steven voorlopig nog niet erg veel optredens hebben gehad (1 try out + 1 optreden op Bellerock en dan nu de showcase van Heartache Circus in CC De Werf). Uit wat ik persoonlijk van zanger Serge vernam wil Heartache Circus zich in zo goed mogelijke omstandigheden voorstellen, en primeert hierbij kwaliteit boven kwantiteit. Uit wat ik van hen momenteel heb gezien zijn ze zeker in dit opzet geslaagd: hun kwaliteit is op een paar kleinigheden na top. Ik ken bovendien weinig beginnende bands die zoveel moeite leggen in alles wat er rond optredens hangt: alles is tot in de detail uitgewerkt.
Ik hoop echter wel dat ze de kwantiteit ook geleidelijk aan wat opvoeren want een optreden van hen is echt wel de moeite. Als je voor dit genre van muziek te vinden bent, dan geeft deze band je na afloop écht wel het gevoel dat je iets speciaals heb kunnen meemaken. En dat is ook zo.
MT – Luminous Dash
