Nostalgie is en blijft een essentieel onderdeel van muziekbeleving, helaas is het vaak een slechte raadgever. Daarmee ken je meteen de conclusie van wat de 24 hour party people uit Manchester afgelopen zondag in Gent brachten. Maar vooraleer we de rimpels van deze heren mochten aanschouwen, kregen we eerst The Gulps.
Geen mens die er ooit van gehoord heeft, tenzij degene die dagelijks met de neus in de Britse muziekboekjes zitten, en wie doet dat tegenwoordig nog? Een groep die gestationeerd is in Londen en de steun krijgt van onder meer Alan McGee, de gewezen labelbaas van Creation, wat ooit het label van Oasis was. Ook de legendarische producer Youth en Tim Wheeler van Ash zetten hun schouders onder deze band. Het grote mysterie is alleen: waarom?
Hebben de Happy Mondays een man met sambaballen in hun rangen, dan kunnen The Gulps rekenen op een uitbundige tamboerijnspeler. Zowat het enige leuke dat we noteerden. Voor de rest zagen we een indieband die iets doet met funk. Iets dat zweeft tussen Alabama 3 en A Certain Ratio, zonder dat het blijft hangen. De zes met heel wat Spaans dna, amuseerden zich en de zo goed als lege Vooruit-zaal gaf hen een beleefdheidsapplausje. Ook dat heeft zijn waarde natuurlijk.
Op een paar enthousiaste jongelingen na, was de Gentse concertzaal voornamelijk gevuld met vijftigers. Het doel van de avond was om de sfeer van de jaren 90 opnieuw op te snuiven. In het begin van de nineties stonden de Happy Mondays ook in de Vooruit. Een memorabele avond die voor altijd herinnerd zal worden als “dat concert waarbij de Vooruit ontruimd moest worden voor een bomalarm” en natuurlijk ook voor de fenomenale sound van weleer. Wat een feestje was dat!
Wellicht weet Shaun Ryder er niets meer van. Onlangs gaf de zanger aan dat hij zich van zijn gloriedagen – 16 jaar volgens de man – niets meer herinnert. In datzelfde gesprek gaf Ryder ook aan dat de band zich beter dan ooit voelt en dat er wel eens een nieuw Happy Mondays-album zou kunnen aankomen. Gelukkig bleven we daar tot nu toe van gespaard…
Op de tonen van Kinky Afro begon het retrofeestje, ingezet door Firouzeh Razavi. Vroeger was dat Rowetta, maar sinds kort vervangen door de vrouw van Bez. Altijd handig als je echtgenote kan zingen, en dat kan ze. Enkele minuten later huppelde Bez het podium op. Het is alleen door de grijze haren dat je ziet dat hij de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, voor de rest was hij het gedroomde springkonijn die de band in leven hield. De enige man die zijn duit verdient met sambaballen – ja het zijn maracas – die je niet eens hoort. Charisma zat, iets wat je tegenwoordig niet meer kan zeggen van Ryder die er met zijn korte broek eerder als een verdwaalde frigoboxtoerist uitzag. Er was geen seconde dat Ryder geen autocue nodig had. Behalve voor de bindteksten, ook al was er geen mens die er ook maar één woord van begreep.
Ryders wilde jaren zijn voorbij. Was hij jaren geleden op datzelfde podium nog straalbezopen tijdens Black Grape (het korte leven na de Happy Mondays), dan hield hij op zondagavond krampachtig een flesje water vast.
Dat is vreemd voor een band wiens teksten over het uitgaansleven en roesmiddelen gaan. Ofschoon het anthems geworden zijn van een generatie die de zetel boven de dansvloer verkiest, blijven de songs staan als een huis. Ook al is het een eer die in feite in de schoenen van Primal Scream thuishoort, zorgden de Happy Mondays in navolging van hun stadsgenoten New Order destijds voor een perfecte mix van indie en dance. Het werkt dertig jaar later nog steeds.
Aan de songs ligt het niet. Alle hits passeerden de revue en dat zijn er heel wat: Loose Fit, Hallelujah, 24 Hour Party People, Step On of afsluiter – en meteen het beste van de avond – Wrote For Luck. Aan de zang lag het al evenmin, want Ryder heeft nooit kunnen zingen, maar wel aan de uitvoering. Vaak klonk het geheel zo rommelig dat je pas bij het refrein door had welk nummer er werd gespeeld. Hoewel de line-up grotendeels dezelfde was als in de begindagen en er iets moet bestaan als spontane routine, had je het gevoel dat de Vooruit een repetitiekot was. Voeg daar nog een slechte geluidsmix bij en je weet waar het publiek aan toe was.
En toch bedekte achteraf iedereen het ondermaatse concert met de mantel der liefde. Dat doen wij ook, al was het maar omdat het geluid van de Happy Mondays één van de fundamenten van de Britse rockscene is. Alleen moet je soms weten dat afsluiten in schoonheid het beste is…
