Je kent ze wel die concerten waar iedereen graag bij was geweest of waarvan iedereen zegt dat hij er was. Een mooi voorbeeld daarvan is het optreden van Nirvana in de Gentse Reinaertstraat, in de begindagen de vaste stek van Democrazy. Of het met Gus Dapperton ook zo’n vaart zal lopen weten we niet, wel kunnen we nu met zekerheid zeggen dat het de laatste keer was dat je dit Amerikaanse wonderkind in een kleine zaal als De Charlatan zal zien. Sold out. De aanwezigen weten in ieder geval waarover ze binnen een paar jaar kunnen over pochen bij hun toekomstige kinderen. En om het verhaal te vervolledigen : alweer georganiseerd door die kapoenen van de Democrazy.
Eerst die mannen van Danny Blue And The Old Socks. Net als de hoofdact nog maar één ep op de palmares, maar nu ook al (terecht) bedolven onder de grote woorden. Een van de kanshebbers om met de Nieuwe Lichting-kroon te gaan lopen, en wie ze aan het werk ziet, weet waarom.
Geen opbouw, maar meteen goed van bil geven, hadden de Antwerpenaren gedacht. 60ft Tall Baby knalde uit de speakers, inclusief die onweerstaanbare echo’s. Soms weet ja na een minuut al dat het perfect zou worden, en dat werd het ook.
Belgian Venice net iets met meer ballen gebracht dan op plaat, en dus (nog) beter. Lo-fi indie uptempo tropical bikini-rock zeggen ze zelf. Tja, we verstaan waarom. En als je nummer als King Of The Trash Can kan verzinnen en dat op een podium ook nog eens vuil (maar uitmuntend!) kan spelen dan weet je dat je voortaan met zo’n T-shirt met daarop “goe bezig” mag rondlopen.
Het eerste wat je denkt als je de jonge Gus Dapperton op een podium ziet strompelen is de hoop dat bloempottenkapsels niet opnieuw hip worden. Voor de rest geen klagen.
Zijn ep Yellow & Such heeft het jonge volk kunnen overtuigen en hij is een bewijs dat je een ster kan worden via Soundcloud. Uiteraard horen we de nummers uit die gehypte ep. Het recept van deze indiesongwriter uit New Yorker? Doe wat Mac DeMarco doet, maar geef het een eigen schwung door het te overgieten met een 80’s-sfeertje. Soms komt het zelfs verdraaid dicht in de buurt van foute 80’s (Elton John, we zeggen maar iets), maar op de één of andere manier slaagt de Amerikaan erin om het niet alleen fris, maar ook zeer origineel te doen klinken. Dat vond ook het enthousiaste (jonge) publiek. A star is born…
Als je nog niet veel songs dan vul je je set van 45 minuten met wat covers. Let Me Love You van Mario bijvoorbeeld. Je slikt? Dat deden wij ook. Volgens Gus de perfecte popsong. Vinden wij dus niet, maar de lo-fi synths van Gus Dapperton geven er wel een zeer speciale draai aan. Of hoe een rotnummer in de juiste handen wel geniaal wordt.
Het bisnummer, This Charming Man van The Smiths, was echt niet nodig. Een monument bewerk je beter niet, maar als gezegd: verder geen klagen! En voor de aanwezigen: nu aan iedereen gaan vertellen dat je erbij was. De magie van de underground!
