Girls in Hawaii is zo’n band die in Vlaanderen nog altijd erg wordt onderschat. Na 4 zeer degelijke platen met als uitschieter Everest, kwam de band afgelopen jaar met nummer 5: Nocturne. Dat album krijgt in Vlaanderen opnieuw niet de weerklank die het verdient, al was Het Depot wel zo goed als uitverkocht voor de komst van de Waalse band.
Support was Theo Clark, een band die vooral bij onze zuiderburen enige bekendheid geniet. De groep bracht vorig jaar zijn debuutplaat uit, Terror Terror Everywhere Nor Any Stop To Think getiteld.
In Het Depot hoorden we dan ook vooral nummers uit dat album. Theo Clark speelt Britpop met 80’s-invloeden. Helaas voor hen leek het publiek in de Leuvense concertzaal daar niet al te veel zin in te hebben, ondanks veelvuldige aanmoedigingen van Theo Clark zelf, de zanger van de band.
Zeker toen die laatste opriep om liefde te tonen voor alle mensen op aarde met uitzondering van Theo Francken, werden zijn woorden niet op applaus onthaald.
Theo Clark had wel een aantal degelijke songs meegebracht, een nummer als Papercuts mag er zeker zijn en wanneer de band alle registers open trok en de distortionpedaal iets dieper induwde, steeg de intensiteit evenredig met de kwaliteit. Helaas bleef het niet echt hangen en klonk het behoorlijk clichématig. Ook zou iets minder profileringsdrang (van de frontman) en opzwepende taal als voorprogramma het gevoel van onbehagen dat er door de lauwe reacties van het publiek ontstond, hun show wel ten goede komen.
Al bij al waren we dus blij dat na een halfuurtje Theo Clark plaats maakte voor de ondergewaardeerde Walen.
Girls In Hawaii kwam Nocturne voorstellen, maar opende met oudje Flavor. Zoals steeds trekt de band langzaam een heel organische sound op en is het daar vaak heerlijk vertoeven. Melodieën worden ondersteund door een klankentapijt dat het zestal vakkundig vak neerlegt. This Light klonk subtiel maar tegelijkertijd ook sterk, idem met Indifference, beiden uit hun jongste worp. In die jongste worp voegde het zestal elektronica toe aan hun klankenpalet. Live vertaalde zich dat in een knipoogje naar Soulwax af en toe.
De klank in Het Depot was uitmuntend, elk instrument was enerzijds uitstekend onderscheidbaar en anderzijds klonk het toch als een geheel. Hitjes Misses en Not Dead waren bloedmooi, net als Blue Shape ertussenin. Wie ingedommeld was, werd dan opgeschrikt door een magistrale versie van Time To Forgive The Winter, dat de band volledig liet ontsporen en een eerste hoogtepunt was. Gitaren sneden hun zorgvuldig opgebouwd klankentapijt aan stukken en het publiek reageerde dankbaar.
Ook opvallend was de lichtshow die Girls in Hawaii had meegebracht en die uitstekend aansloot bij de sound van de band. Warme kleuren vulden de zaal en brachten het publiek helemaal in de sfeer die Girls in Hawaii wil uitstralen.
Na een tijdje zakte de set ietsje in met bijvoorbeeld een nogal platte versie van Walk en een slap Monkey. Gelukkig werd het niveau nog opgetrokken met afsluiter Rorschach, dat de band helemaal liet opencrunchen tot een epische climax.
Een bisronde volgde uiteraard, al leek die er een beetje teveel aan (al kregen we wel het heerlijke Guinea Pig). Maar Girls in Hawaii had nog een laatste cartouche die het afschoot met een magistrale cover van AM 180 van Grandaddy. Zo werd er afgesloten op een laatste hoogtepunt en zette de band de kroon op het werk.
Girls in Hawaii heerste over Het Depot en blonk uit in finesse, gaf gas waar nodig en bezorgde ons een krop in de keel. Wat een band!
QUINTEN JACOBS
