Drie bands uit Dublin kregen de Botanique donderdagavond hopeloos uitverkocht – een verslag van wat een bescheiden Ierse triomf in Brussel werd.
De opener lokte eigenlijk best al wat nieuwsgierig volk naar de Orangerie. The Claque is dan ook mee opgericht door Girl Band-gitarist Alan Duggan. Met slechts twee nummers die we kennen van single Hush was het wat uitkijken naar wat de set van de tot vijf man versterkte band zou brengen… De gitaren en strakke drums delen de hoofdrol met de stem van zangeres Kate Brady (die soms aan Emily Haines van Metric doet denken of als we ver durven zoeken misschien zelfs Blossom Dearie). Het is een interessant recept maar we bleven wat op onze honger zitten. De hartslag-techno met repetitieve bass en noise-tapijten vult het half uur op het nippertje.
Bij Fontaines D.C. zat het kot goed vol. De band opent met een nieuw nummer Heroes Death. Voorman Grian Chatten nerveus rondstappend en -zwaaiend, zich vastklampend aan het microfoon statief, ogen ergens op een plek in het plafond gericht, zenuwachtig met de vingers zijn gebit controlerend. “Life ain’t always empty”, zingt hij. We zijn niet de eerste (en waarschijnlijk niet de laatste) zijn die bij dat soort onrust aan Ian Curtis denken.
Snel volgt Hurricane Laughter. Met die beukende riffs hebben ze onmiddellijk heel de zaal mee. “And there is no connection available!” Ze spelen vrijwel alle nummers uit hun debuut Dogrel en nog een nieuw nummer, Lucid Dream. Het valt eigenlijk nooit stil maar de hoogtepunten zitten op het einde van de set met Too Real, Liberty Belle en het fantastische Boys In The Better Land die de zaal meezingend en -dansend krijgen. Dijk van een nummer Big sluit af en daar kan je al helemaal niet stil op blijven.
Er was nog wat adem gespaard en men kon tijdig terug voldoende gehydrateerd terugkeren voor Girl Band. Het was van 23 november 2016 in Het Bos in Antwerpen geleden dat we ze zagen voor een heel wat bescheidener publiek. Best verbazend hoe je na een plotse stilte van een paar jaar, ineens een volgepakte zaal erg benieuwd klaar ziet staan. Ongetwijfeld zit de zeer goed onthaalde tweede plaat The Talkies er voor heel wat tussen, waarop het unieke geluid van Girl Band consistent verdergezet wordt.
De band heeft individueel zeer sterke elementen. De mechanische ritmiek waarmee Adam Faulkner op de drum beukt, de raspende bas van Daniel Fox en de herkenbare gitaarherrie van Alan Duggan. Maar vooral wat frontman Dara Kiely doet, vind je niet snel elders. Bij gebrek aan een passend eufemisme gaat hij van zagend een gezapig slaapliedje kwelen naar het uitschreeuwen alsof hij niet wil wegzakken in een onaangename droom.
Zowel oud materiaal (Pears For Lunch en Lawman) als een groot deel uit de nieuwe plaat passeert. Het strak gerammel en de soms bijna pijnlijke concentratie van Dara hebben de Botanique vrij goed beet. De geluidsinstallatie mag bij Salmon Of Knowledge in de lage frequenties eens wat inspanning leveren. Met de beukende techno-die-over-roeste-rails-schuurt van Why They Hide Their Bodies Under My Garage? gaat het dak er (bijna) af. Een halve zaal zit in een spastische moshpit terwijl de rest in fascinatie, wiebelend op het ritme, het allemaal bijna met de open mond staat aan te staren. Ze herhalen het opnieuw met afsluiters Going Norway en een zinderend Paul. Bij het afscheid doen de lachjes van de band vermoeden dat het wederzijds een fijne avond was.
