Voor de achtste keer alweer vond de voorbije dagen jazzfestival BRAND! plaats bij kunstencenrum nOna in Mechelen. Vijf dagen lang stond de bruisende en veelzijdige, Belgisch jazzscene in de kijker bij nOna. Luminous Dash tekende present op dag 2, donderdag 23 november voor Mechels jazzveteraan en meesterpercussionist Chris Joris, aanstormend talent Gert-Jan Dreessen en reizende ster Nabou Claerhout en haar trombone ensemble.
GERT-JAN DREESSEN QUARTET
Sinds zijn terugkeer uit jazzmetropool New York waar Gert-Jan Dreessen studeerde en optrad, liet de jonge drummer zich meteen gelden als muzikant en componist. Samen met pianist Bram De Looze, trompettist Jean-Paul Estiévenart en contrabassist Cyrille Obermüller vormt hij het Gert-Jan Dreessen Quartet. Het werd een aangename kennismaking met het kwartet en de sterke, veelal avontuurlijke composities van Dreessen.
De contrabas van Obermüller zette in, subtiele percussie van Dreessen en De Looze en Estiévenart namen afwisselend de lead voor hun rekening in een inspirerend en magisch meanderend Imros. In deze compositie stond Dreessens percussie haast in een dienende rol, de subtiele baspartijen van Obermüller ook, terwijl het geweldige trompetspel van Estiévenart en het fraaie toetsenwerk van De Looze alle aandacht opeisten.
Meteen bij de start van Lopik presenteerde Dreessen ons een masterclass percussie. De compositie was niet gespeend van ritmiek, met ook een machtig pulserende bas van Obermüller, terwijl De Looze en Estiévenart beurtelings de melancholische lead voor hun rekening namen. En aan het eind van de compositie ontbond Dreessen alle duivels op percussie.
Liners kende een ongelooflijk vinnige vibe en had iets weg van een ontspoord Duracel-konijn. Wat een snelheid; vingervlug virtuoos pianospel van De Looze, Estiévenart die blies of zijn leven er vanaf hing, heftige baspartijen en ongelooflijke performante percussie. Alles aan een rotvaart.
Na de speedjazz werd gas teruggenomen met een mooie, dromerige ballade, waarvan ons de naam even ontsnapt. Opnieuw trompet en piano die het leitmotiv speelden en met een fraaie dialoog tussen trompet en contrabas. Ingeleid door Dreessen met “misschien toepasselijk met wat er vandaag allemaal aan het gebeuren is”, kregen we een sfeervol en melancholisch Hope(less) tot besluit. Bijzonder dreigend sfeertje, wanhopige trompetklanken, de piano die volgde met een slepend ritme dat stilaan versnelde, drums die steeds hectischer en luider klonken, op gegeven moment misschien net té luid.
CHRIS JORIS
Presentatrice Lies Steppe herinnerde ons eraan dat er best wat te vieren viel; niet alleen dertig jaar Jazzlab én de dertigste verjaardag van het W.E.R.F-label, waar ook Chris Joris onderdak vind. “Chris Joris werd zeventig, al liet hij ons kort voor het concert nog schrikken toen hij voor nieuwe onderdelen ging.” Steppe had het dan niet over een of ander percussie-element, maar de nieuwe heup van Joris…
Maar over naar de muziek. De jazzlegende toonde zich van zijn meest veelzijdige kant met een greep uit het knappe nieuwe album Until the Darkness Fades. Het podium was goedgevuld met een indrukwekkende opstelling aan percussie-elementen, een klassiek drumstel incluis. Joris startte de show met een compositie waarin alle percussie-elementen aan bod zouden komen en Joris een oriëntaals aandoende fluit bespeelde. De cello van Sigrid Vandenbogaerde en de viool van Cécile Broché gingen op indrukwekkend wijze in duet met de percussie.
Joris ruilde vaak de percussie in voor de piano, die hij soms ook haast manisch bespeelde – als ware het percussie – om ons dan weer met subtiel pianospel onder te dompelen in een dosis weemoed en melancholie. Hij werd daarbij mooi ondersteund door de strijkers, die het geheel nog wat dramatischer maakten. Sterk!
Naima Joris vergezelde vaderlief voor een paar composities op het podium. Improvisaties met klarinet of zang en zingende zaag in June 25, of ons trakterend op die prachtige stem van haar in een beklijvende compositie, begeleid door haar vader aan de piano. Even slikken dan!
Eigenlijk was de set van Chris Joris veel te kort, de combinatie van avontuur en romantiek, vertrouwde en minder vertrouwde geluiden, met machtige percussie en knap pianospel smaakte naar meer, zoveel is duidelijk.
TROMBONE ENSEMBLE NABOU CLAERHOUT
Toen we Nabou Claerhout voor het eerst aan het werk zagen in 2018 bij Jazzzolder Mechelen, toen nog als N∆BOU waarbij de ∆ voor majeur staat, wisten we dat we nog van haar gingen horen. In nOna had Claerhout veel volk meegebracht. De jonge trombonespeelster liet zich versterken door vier extra trombones, gitaar, bas en drums, samen het Trombone Ensemble Nabou Claerhout. Met dit gezelschap verscheen heel recent ook het langverwachte debuutalbum van Claerhout.
Met haar nieuwe project wil Claerhout “ode brengen aan het instrument en het publiek verwennen met warme klanken”. Of dat gelukt is, donderdagavond? Jawel!
Het gezelschap stond opgesteld in een halve cirkel over het hele podium, met links op drums Daniel Jonkers, op gitaar Gijs Idema die ook bij N∆BOU speelde en op bas Cyrille Obermüller. Aansluitend, rechts het leger trombonespelers met Jeroen Verberne, Rory Ingham, Peter Delannoye, Tobias Herzog en natuurlijk Nabou Claerhout. Het geluid van de vele koperblazers, subtiel bijgekruid door gitaar, bas en drums was bijzonder imposant en klonk warm en krachtig.
A Day At The Huge Field With a Little House, dat de set opende baadde in flink wat melancholie en smaakte naar de sfeer van grote dagen met een prachtige solo van Claerhout. Murphy All The Way klonk minder dramatisch dan zijn titel deed vermoeden. Alle trombonisten kregen hier keurig om de beurt een solo, des te machtiger klonk het wanneer je alle trombones samen hoorde. De compositie Hutch klonk behoorlijk experimenteel, met hier en daar wat dissonante klanken, maar, ook hier weer: prachtige koperen klanken. De percussie van jonkers was potig en performant.
Ook veel percussie en de groove die regeerde in het voorlaatste nummer in de set. Het sluitstuk van de set klonk dan weer prompt, met een fraaie solo van Claerhout als apotheose. (De titels van deze laatste twee composities moeten we je schuldig blijven). Uiteindelijk werden zes van de zeven werkstukken op het album gebracht, een mooie staalkaart dus. De cd gaan we aanschaffen, en het ensemble nog eens aan het werk zien, mag ook geen straf zijn
Jammer dat we maar één dag vrij waren, want Brand! had weer heel veel ‘lekkers’ geprogrammeerd dit jaar. Goed gedaan van Nona en Jazzlab!
Gert-Jan Dreessen : Facebook
Chris Joris: Facebook
Nabou Claerhout: Facebook
