Woensdag 27 april 2022 gingen Les Nuits Botanique weer van start, dat hoeven we de gulzige en gretige melomaan vast niet te vertellen. Dat het feest van muzikale ontdekkingen, ‘blij weerzien’ of hernieuwde kennismaking nog loopt tot maandag 16 mei 2022 vast ook niet. Luminous Dash tekent in die periode vaak present, of wat had je gedacht? Zo waren we op de tweede avond van het festival getuige hoe Gaëtan Roussel, niet gespeend van de Grote Gebaren, er met zijn strakke live-band een uitzinnig Chapiteau in geen tijd aan het dansen en zingen kreeg, waar het ei zo na muisstil was voor de inspirerende (f)luister-indietronica en -pop van Antoine Wielemans.
ANTOINE WIELEMANS
Bij onze vorige afspraak met Antoine Wielemans zaten we nog ‘gemondmaskerd’ op knusse zitjes in de Orangerie. Wielemans beloofde ons toen een spoedige terugkeer, al dan niet met Girls in Hawaii, onder betere omstandigheden.
En Wielemans hield woord. Donderdagavond kregen we een korte set met zeven van de negen nummers uit Vattetot, dat knappe solo-debuut waar wij maar niet over uitgepraat raken. ”Bedankt om zo talrijk aanwezig te zijn, misschien komt dan toch niet iedereen voor Gaëtan Roussel”, grapte Wielemans, zelf ook wel beseffende dat het pas écht druk zou worden wanneer de voormalige frontman van Louise Attaque zou aantreden. Maar de tent stond wel al goed vol, en voor velen bleek het een eerste kennismaking met de liedjes uit Vattetot, sfeervol gebracht door Wielemans op fluisterzang en gitaar, en opnieuw omringd door zijn twee keyboardisten/ beatmakers.
Waar wij stiekem duchtig zachtjes meezongen met Fin d’été, De l’or en zeker Samedikea, het grappige dromerige dansbare relaas over het zaterdagse bezoek aan de Ikea. Die geweldige drie dus en ook een subliem Sel met een prachtige meanderende gitaarsolo, een machtig Ici, voorafgegaan door het hoe en waarom van het album. Besluiten deed het trio met een pakkend Blanche.
GAËTAN ROUSSEL
Terwijl je plots heel wat mensen een strategisch plaatsje zag uitkiezen voor wat zou komen, anderen nog even een drankje haalden, stroomde er ook steeds nog meer volk toe, vaak met gemakkelijk schoeisel: die wisten vast dat het op een heus dansfeest zou uitdraaien, denken wij dan. Alle blikken vol verwachting op het podium gericht, weerklonk plots die krachtige stem van Gaëtan Roussel door Le Chapiteau: “Hebben we een publiek? Hebben we een Publiek? Brussel, ben je klaar?!” Brussel bleek meer klaar dan ooit, spotte de zanger te midden het publiek en onthaalde hem erg luid als een absolute god. Dáár was hij dus. Applaus, gejuich, uitzinnige vreugde, ook nog toen de ‘popgod’ het podium opgeklommen was, geduldig wachtend om Est-ce que tu sais? in te zetten, samen met zijn band.
Dan volgde al snel een heerlijk geweldig rockend Je me jette à ton cou. Met deze relatief nieuwe nummers (uit het album Est-ce Que Tue Sais, 2021) was het dak er al eigenlijk al compleet afgeblazen, en dan moesten het (nieuwe) uitzinnige On ne Meurt pas (en une seule fois) en publieksfavorieten, waaronder de hele batterij Louise Attaque-nummers, nog komen. Bij het publiek ging alles er in als zoete koek, terwijl Roussel daar zichtbaar van genoot. Tijdens de show waren de Grote Gebaren op zijn Bono’s nooit ver weg, Jim Kerr-Regi-handenklapmomentjes waren talrijk: Gaëtan Roussel is een geboren publieksmenner. Maar vooral: deze man met het machtige stemgeluid heeft een arsenaal erg goede nummers op zak, die live staan als een huis. Roussel weet zich dan ook gesteund door bijzonder goed geöliede live-band.
Gaëtan Roussel vertelde hoe het altijd al zijn droom geweest was om muziek te maken en zo rond te toeren van stad naar stad; gaan slapen in de ene stad, wakker worden in de andere. Hij had ook wel wat verhalen over slapen in de tourbus, en grapte hoe je dat in het begin best niet deed, want je reed zélf met die bus. De bekentenis dat de de ochtenden soms ook moeilijk waren, was de inleiding tot een prachtige vertolking van Les Matins Difficiles.
Het jongste album was uiteindelijk met vier nummers in de set vertegenwoordigd. Dat nieuwe werk moest in de live-jasjes dus niet onderdoen voor de stomende alom gekende Louise Attaque-klassiekers zoals Si on marchait jusqu’à demain, een hilarisch Les Nuits Parisiennes, een fors Cracher nos souhaits of een subliem Léa. Oh, en Roussel bracht ook een prachtig Il y a, dat hij eigenlijk voor Vanessa Paradis schreef, volgens Roussel één van de mooiste Franse stemmen. Behoorlijk sterk was ook J’ envisage, dat we van Alain Bashung kennen. Besluiten, en (nogmaals) het publiek charmeren deed hij met Je vous trouve un charme fou…
Het krachtige volle stemgeluid van Roussel was bij momenten ronduit indrukwekkend, de band uitstekend; soms hevig rockend, met gulle gretige gitaren, dan weer veel keys en tergend luide beats zodat we ons bij The Young Gods of Front 242 waanden. Machtig. En wat en ritmesectie zeg! Oh: hadden we je al verteld dat op een bepaald moment het publiek één grote springende massa was? De grond bewoog lustig mee, dat moet van dat legendarische Faithless-concert op die Sinterklaasavond in het Sportpaleis geleden zijn dat we zulks nog ervoeren, al kwamen ook Girls In Hawaii, op de vorige Les Nuits-editie goed in de buurt, schiet ons nu te binnen.
Na de wervelende show maakte Gaëtan Roussel er een zaak van om alle bandleden en technici, Le Botanique, natuurlijk ook het publiek, maar ook de chauffeur van de tourbus (!) uitvoerig te bedanken. Je was zelf ook redelijk straf hoor, Gaëtan!
