In Diksmuide is er een concertzaal die sinds jaar en dag de vinger op de alternatieve pols legt en grootmeesters in een hoofdzakelijk donkergetint genre weet te programmeren. We hebben het uiteraard over de 4AD en die konden het Italiaanse Zu vastleggen voor een onvergetelijke avond. Zu is een band die je in ‘a split second’ hebt uitgesproken, maar dat geldt niet voor wat ze door de zaal lieten schallen. We maakten ons op voor een avondje grand cru noise en math rock, avant-garde metal, ambient en industrial drone. We zagen ze zes jaar geleden al bijna het concert van het jaar neerzetten in Brussel, nu zullen ze er weer niet ver af zitten. Ze hadden deze keer een bonte verzameling Brazilianen in hun voorprogramma staan met een nogal opvallende naam of wat maakt de bandnaam Satanique Samba Trio (SST) bij u los?
SST is een Braziliaans kwintet dat zich als trio identificeert, het is eens iets anders. Sowieso zijn ze al behoorlijk uniek want in hun redelijk eigenzinnige composities schuwen ze geen enkel traditioneel Braziliaans ritme, niet dat we daar zo in getraind zijn. Ze bewandelen in hun ontmantelingszoektocht doorheen de Braziliaanse muzikale geschiedenis populaire paden als samba, bossa nova en lambada. Zingen doen ze niet, en bassist Munha Da 7 probeerde de nummers op een vrolijke manier te presenteren aan een verward kijkend publiek. Ze maakten al 14 albums in ruim 20 jaar en hun nieuwste telg heet Cursed Brazilian Beats Vol.1. DJ Beep Dee zorgde vooral voor klare klarinet en minder voor zuiders klinkende beats. Dus wel een beetje ‘cursed’ leek ons. Je kan het zo gek niet bedenken want Vol.2 kwam twee jaar geleden reeds uit.
Het gebruik van saxofoon en fluit gaf het geheel in Diksmuide een zekere samba jazz flair mee, getekend Chico Oswald. Het vijftal musiceerde in zwarte hoodies mét kap, maar voorts getooid met een pole pole-krans. Bizar maar dat past bij wat we hoorden. Het eerste deel van de set klonk vooral lo-fi waarbij de nummers zelden de twee minuten-grens haalden. Er werd een melodie op gang getrokken die binnen de halve minuut geschrapt werd en met wisselend succes vervangen werd. Naar verluidt was Munha ziek en misschien verklaarde dit het feit dat het optreden nooit gestroomlijnd klonk. Captain Beefheart’s Magic Band zou een inspiratie zijn, maar ons viel eigenlijk alleen gitarist Jota Dale op die de gitaar vaak inruilde voor een Braziliaanse cavaco, wat een beetje op een kindergitaar leek.
Toen Dale solo als “Braziliaanse Nosferatu” vrij spel kreeg kwamen de 4 anderen in een rode hoodie terug het podium op voor iets met ‘Lambada’ in de titel. Tijdens het tweede luik van de set kwam er meer gekke inventiviteit bovendrijven maar als we een paar uur later de balans opmaakten dient wel ruiterlijk te worden erkend dat Zu met drie het sympathieke Braziliaanse vijftal zonder genade had weggeblazen.
Zu komt oorspronkelijk uit Ostia, een voorstadje van Rome. De band bestaat een vijftal jaar langer dan de Brazilianen, maar heeft nog maar tien studio-albums op de teller. Wat ze doen heeft door het bijzonder kenmerkende bariton sax geluid van de imposante Luca Tommaso Mai steevast een link met pure jazz, maar drummer Jacopo Battaglia geeft het geheel een overduidelijk metalen draai. Ook Zu is puur instrumentaal en het geheel wordt vakkundig log afgewerkt door bassist Massimo Pupillo. Het tien jaar oude Cortar Todo leverde in Diksmuide een zwaar en zompig The Unseen War op, pure sludge metal zonder meer.
Tijdens Rudra Dances Over Burning Rome ging Battaglia fors door en konden we met gemak de term speed metal noteren. Het is Battaglia die vanavond de grootste indruk naliet en we zagen Massimo en Luca constant oogcontact zoeken met hun drummer, de katalysator van een imposant geluid dat voortdenderde, imponeerde en een waanzinnige indruk naliet. Bassisten zien headbangen is niet bepaald innovatief, maar een headbangende baritonsaxofonist deed toch weer vele monden openvallen. Ook een razend Conflict Acceleration werd uit Cortar Todo geplukt waardoor we eigenlijk het concert in een mooi verdeeld tweeluik konden opdelen. De tweede helft werd immers integraal voorbehouden voor wat we met sprekend gemak als hun magnum opus kunnen betitelen, zijnde het weergaloze album Carboniferous uit 2009.
Het naar hun thuisstad genoemde Ostia werd niet weerhouden, maar het concert kreeg wel een upgrade van straffe kost naar uitzonderlijk belachelijk goed. Het artwork van de plaat sierde ook het decor achter Battaglia en de furieuze industrial metal van Erineys zweepte de fans finaal op. Het redelijk fantastische Obsidian begon als vanouds groovy, gedreven op de saxstoten van Luca maar Massimo joeg het tempo scherp de hoogte in. Battaglia kon hier woeste uithalen afwisselen met een Zuid-Amerikaanse en naar Sepultura verwijzende dartele toets. Luca bediende vaak een effectenbakske dat fel opviel bij de intro van Chthonian, resulterend in de meest noisy geluidsbrij van de hele avond. De versnelling rond de tweede minuut was zonder meer episch.
“Axion” was er dus genoeg en Carbon was alweer een hoogtepunt, dat is het op de plaat sowieso ook al. Vermoedelijk het meest jazzy nummer van de plaat, maar pure jazz is ver weg want Luca T Mai heerste in deze meesterlijke metalklassieker. Jengelende sax werd feilloos gecombineerd met dreigende bastonen die Massimo in hogere sferen leek te doen belanden. Beata Viscera was het slot op de deur en het was een deur die zich moeilijk liet sluiten want het nummer werd wel een volle tien minuten gerekt met in de finale een bijna occulte epiloog waarbij we een vermoedelijk in het Latijn declamerende vrouw beelden van het Vaticaan deed oproepen. Zu was over de hele lijn bijzonder indrukwekkend. Onze vrienden van Scratch ’n Snuff deelden onze mening en hopelijk komen de Italianen eens Gent onveilig maken. Zu hebben we het graag!
Instagram: Satanique Samba Trio / ZU
