Ongeveer 10 jaar geleden was het dat Torres in het fameuze Café Video in Gent optrad. Café Video sloot in 2018 de deuren en stond o.m. bekend als het café van waaruit Das Pop hun eerste stappen in de muziekwereld zetten. Tevens lag het aan de basis van het Boomtown festival.
Het contrast tussen het voorprogramma Frie Maline, een lokale Gentse band, en Torres was groot. Frie Maline, een neo soulband die dromerige synthpop spelen, was vandaag present en bracht een intieme set met maar 2 bandleden, zijnde Frie Mechele (zang) en Simon Raman (toetsen). De invloed van Amy Whinehouse was duidelijk herkenbaar in de zangpartijen, maar bekoren kon het ons minder.
Back to Torres. We vragen ons af waarom de band een klein zaaltje zoals de Charlatan nauwelijks volkrijgt en niet al grotere venues aandoet, zoals bijvoorbeeld de AB. Alle ingrediënten waren aanwezig: de passie, de goesting, het talent, de dynamiek, de interactie, de catchy popsongs, een grote dosis entertainmentgehalte,… “I’ve really done a lot of not wanting to give the people what the people want”, zei ze ooit in een interview. Misschien heeft het daarmee te maken? Although it was exactly what we wanted!
Torres is Mackenzie Scott. Ze is een Amerikaanse indierock singer/songwriter en nam haar eerste album, Torres, op toen ze nog student was. Haar band bestaat uit Rosie Slater (drums), J.R. Bohannon (gitaar) en Erin Manning (synth). Ze heeft op 31-jarige leeftijd al 5 (!) studioalbums op haar palmares. Thirstier is de laatste (release juli 2021) en heeft niet minder dan de Britse Rob Ellis (die het best gekend is voor zijn werk met PJ Harvey) als co-producer .
Haar laatste release is een dubbele single, bestaande uit 2 covers (Making Memories of Us van Keith Urban en All Apologies van Nirvana).
Such a polite audience. You’re like angels.
Je kan niet anders dan haar aimabel vinden. Door haar oprechtheid en goedlachsheid nam ze het publiek zo mee op sleeptouw. Ze bespeelde ons met haar charmes, ook tussen de nummers door. Bij het opkomen was er een technisch mankement met de microfoonstand, maar dat nam ze er met de nodige humor bij.
Niet verwijtend maar opmerkend opperde ze een ander soort publiek te hadden verwacht. We waren allemaal zo ‘braaf’ en ‘beleefd’… Dat wordt wel eens meer gezegd over het Belgische publiek.
Ze had er net een dagje Gent op zitten met een bezichtiging van Het Lam Gods en een degustatie van Kriek (in het meervoud). Aandoenlijk was ook hoe ze het jongste lid van het publiek aansprak, dat samen met mama en papa op de 1e rij stond. “How old are you? 12? How cool is that? Is that your dad? He’s wearing an Idles t-shirt!! I understand you can’t see it now and you must be so embarrased, but when you’re older you’ll realise how cool your parents are.” Leuk.
De setlist bleek een evenwichtige mengeling van nummers uit de verschillende albums, met Are You Sleepwalking uit Thirstier als intro en Helen In The Woods uit Three Futures als einde. Don’t Go Puttin Wishes In My Head voelde als een hoogtepunt, waarbij het publiek toch wat losser werd, hoewel Mackenzie opmerkte dat ze ons, als ‘polite audience’ niet per se wou veranderen. We genoten van Skim, Sprinter, Hug From A Dinosaur, New Skin, Hand In The Air,.. Poppy, catchy en allemaal zeer dansbaar.
Torres staat ervoor bekend zeer persoonlijke en eigenzinnige muziek te maken, waarbij de teksten vaak teruggrijpen naar haar eigen leven. Big Leap, zo legde ze uit, gaat over haar vader die 4 jaar geleden verlamd raakte na een ongeluk. Maar, zo garandeerde ze, dit zou de enige trieste song van de avond worden.
Haar laatste album Thirstier gaat over liefde, lust, seksualiteit en monogame liefde. De cover werd ontworpen door haar partner (Torres outte zich in 2021 als non-binair), de visueel artieste Jenna Gribbon. Een absolute aanrader.
The more of you I drink, the thirstier I get. (Thirstier)
De passie was alom tegenwoordig in de Charlatan. Torres wisselde af tussen braaf, speels, lief, stoer, uitbundig, spontaan, en uitzinnig. De set vloog voorbij. Haar sterke melodische stem kon makkelijk alle registers aan. Kenmerkend zijn een flinke dosis dramatiek en expressie in haar optredens en zo ook vandaag. Ook daarom leek de zaal te klein en te beperkt voor het grote talent Torres.
