Met een vertraging van zowat 3 maand – uitgesteld wegens ziekte – en een weekje na het concert in de Botanique stond Throwing Muses in de Cactus Club. De band rond frontvrouw Kristin Hersh was één van de voorvechters van de invasie aan female-fronted rockbands die in de jaren ’90 meesurften op de Nirvana-aftermath. Denk maar aan L7, Hole, Liz Phair, Veruca Salt en Elastica. Hersh richtte de band in 1981 op met haar halfzus Tanya Donelly. Die volgde na album nummer 4, doorbraakplaat The Real Ramona in 1991, haar Belly-gevoel en ging solo. Dit jaar kwam de 11de plaat uit, Moonlight Concessions, slechts worp nummer 4 sinds Limbo in 1996. Met haar echtgenoot Fred Abong op drums, zoon Dylan op bas en cellist Pete Harvey bleef er geen spaander heel van de originele Muses.
Anderhalf uur lang bewees Kristin Hersh dat ze nog steeds onstuimig rockt. Haar nochtans beklijvende manier van zingen kwam zelden boven de ritmesectie en de stuwende gitaarlicks uit. Dat zorgde er enerzijds voor dat er veel finesse verloren ging maar dat deerde nauwelijks omdat anderzijds de mengeling van oud en nieuw resulteerde in een rockgeluid dat in feite geen verval in de set duldde, ondanks de karrevracht aan recente nummers. De nieuwe plaat werd integraal verwerkt tussen de gouden oudjes die uiteindelijk maar één derde van de setlist opsmukten. Het zegt vooral iets over het hoge niveau dat Hersh nog steeds haalde hoewel ze stoïcijns vrijwel onbeweeglijk musiceerde. Maar als de songs het gewenste niveau halen hoeft dat niet meteen nefast te werken.
Het album Purgatory/Paradise is al tien jaar oud en blijkt een favoriet te zijn van Throwing Muses versie 2025. Maar liefst 5 nummers kwamen uit die plaat gekropen. In het begin van de set kregen we reeds het bevlogen en heerlijk slepende Sunray Venus dat haar schorre stem nog aardig deed floreren. Heel wat dieper volgde Opiates, een op een dwingende riff surfende indierocker. Opmerkelijk en bizar overigens hoe de solo Kristin van vorig jaar in niets vergeleken kon worden met de Throwing Kristin. Solo praatte ze honderduit tussen de nummers door. Omringd door haar familieband (in alle betekenissen van het woord) is ze een verlegen rocker die doorramt en het gezicht achter de microfoon verbergt.
Hoe weinig werk uit de jaren ’80 en early nineties werd gespeeld nam niet weg dat de schaarse parels wel ferm deugd deden. Bea uit Hunkpapa is ondertussen 36 jaar oud maar was een naar het beste R.E.M. verwijzend topmoment. Nog ouder was het uit House Tornado geplukte Colder met de typisch jengelende gitaren uit die tijd. De ontbrekende stem van Tanya Donelly voelde wel als een gemis aan. Misschien dus niet anders dan erg logisch dat vooral uit recenter werk gekozen werd. Omdat Kristin op The Real Ramona en in het bijzonder op Him Dancing wel vocaal mocht uitpakken, kregen we dit gelukkig wel te horen.
Hoe kwamen de nieuwe nummers van Moonlight Concessions binnen bij de fans? Drugstore Drastic is een simpele doch erg overtuigende rocker met een wulps dansende gitaar in de hoofdrol. Live vonden we de cello vaak storend opvallen tijdens nummers met een overduidelijke rockstempel. Er zal wel een uitleg voor zijn. Summer Of Love klonk meer als een singer-songwriter-worp dan als iets dat uit groepsdynamiek geboren is. South Coast is bedaarder en hier paste de cello wel. Het is ten andere typisch Hersh-werk en hier waren we dus erg over te spreken. Idem dito voor Sally’s Beauty dat diep verscholen in de set uitblonk in eenvoudige emotie.
Laten we het beste voor het laatste houden en terugkeren in de tijd voor een nummer uit The Fat Skier uit 1987. Kristin schreef Soap & Water als ze 16 was en het was een zeldzaam nummer waarover ze iets kwijt wilde. “Optreden na optreden spelen we dit sneller en sneller. We kunnen niet anders”. Uit Limbo uit 1996 kregen we nog twee overtuigende knallers gepresenteerd, het titelnummer en eerste bisnummer Shark. Sire, zijn er nog hits? Jazeker! Velen in de zaal kennen Throwing Muses enkel van twee grote oldschool Studio Brussel-hits en die werden nog steeds furieus gespeeld. Counting Backwards uit 1991 en het ultieme slot op de deur was het onsterfelijke Bright Yellow Gun, het enige nummer van University uit 1994.
Throwing Muses waren geen Wild Muses maar Kristin verstaat nog steeds de kunst anderhalf uur indruk te maken met onnavolgbare rocknummers. Alleen om die reden al is die band een bucketlist-item. En ja we weten het, Throwing Muses zijn alleen Throwing Muses als ook Tanya meespeelt. Maar daarvoor hebben we nog Belly.
instagram : Throwing Muses / Kristin Hersh / Cactus Club
