Door: Jan Coppenolle (Je m’en Sex Please) en Björn Comhaire (The 925)
Zonder ticket had je pech en raakte je niet meer binnen in een uitverkochte Charlatan. Je M’en Sex Please kreeg een half uur om de nog volop toestromende concertgangers op te warmen.
Dat leek geen enkel probleem want al snel zat er goed vuur in de lont. De heupen werden vlot losgegooid op Fuel, Caveman en The Room. De band leek er enorm veel zin in te hebben, net als het publiek. Na Moby Dick ging het dak er een eerste keer af met Mr. Pessimist.
Het valt op hoe het plezier en zelfvertrouwen van band na (eindelijk) een handvol shows alleen maar toeneemt. Na Highway, het waanzinnig (ver)scheurende Helena (beluister de versie op Live at Robot Studios via een streamingdienst naar keuze en je zal snappen wat we bedoelen) werd met het opzwepende Killing afgesloten.
Je M’en Sex Please was waarschijnlijk voor redelijk wat aanwezigen een beklijvende eerste kennismaking die boeide van de eerste tot de laatste seconde. The 925 kreeg alvast een lekker gaar gestoomd publiek voorgeschoteld.
En dat dat publiek er ondertussen helemaal klaar voor was bleek vanaf de eerste seconden dat The 925 bij monde van brulboei par excellence Bram Baele de single Fake Love inzette. De fans waren gekomen voor een feestje en dat kregen ze ook.
Opvallende nieuwe verschijning op het podium was ex-Gorky toetsenist Luc Heyvaerts die niet enkel de toetsen bespeelde maar ook de saxofoon en de mondharmonica vakkundig ter hand nam. Het maakt het geluid van de band des te gevarieerder. Een blijvertje vermoeden we.
You Gotta Move, She’s Got It en absolute hoogtepunt Get Out Of My Kitchen werden met de ontembare energie eigen aan de band, de zaal ingeslingerd en hier en daar uitbundig meegebruld. Het is precies die energie die The 925 zo onweerstaanbaar maakt en meteen ook dé reden waarom je de band zeker eens live moet gezien hebben.
Het werd even heel druk op het – toch al niet groot uitgevallen – podium toen Luc Dufourmont (IDIOTS) de band kwam vervoegen om… euh twee gedichtjes voor te lezen. Rekkemse humor zo bleek, maar Dufourmont deed wat van hem verwacht werd: de temperatuur in de zaal verder oppoken! Het publiek vond het geweldig en wij ook!
Bissen werd er gedaan met een best te pruimen akoestische versie van Fake Love en het nog niet eerder verschenen Think Twice dat door Bram en Jorik voor een groot deel vanuit het publiek werd gebracht.
We zagen twee charismatische bands die niet bang zijn van een stevige stukje gitaar en een oerkreet op zijn tijd. Twee bands ook die je live moet gezien hebben om te snappen waar het uiteindelijk allemaal om draait: samen eens stevig loos gaan en even de zorgen laten voor wat ze zijn.
