Foto’s: Erik Janssens
Voor velen die de jaren 80 meemaakten, heeft The The een legendarische status. Na 24 jaar stilte gingen ze recent terug op tournee en tegelijk brachten ze ook nog eens een nieuwe plaat uit. Voldoende redenen om na het eerste ook het tweede Belgische concert mee te pikken, op naar De Roma!
Matt Johnson (schrijver van alle liedjes en het enige overblijvend origineel bandlid van The The) heeft de afgelopen jaren niet stil gezeten want hij maakte meerdere soundtracks (voor de films Tony, Moonbug, Hyena en Muscle). Sinds 2017 begon de zin om te zingen terug te kriebelen. Speciaal voor Record Store Day verscheen in datzelfde jaar de eerste The The single in zeventien jaar We Can’t Stop What’s Comming, die door Matt werd ingeblikt samen met Johnny Marr. Op datzelfde moment werd een tournee aangekondigd.
Het was de bedoeling om eerst een kleine tournee te doen die dan gevolgd zou worden door een grote. Na de concerten in het VK en de VSA was daar helaas corona en alle plannen werden uitgesteld tot 2024. Genoeg tijd dus om een nieuwe plaat in te blikken, het album Ensoulment dat deze maand verscheen. Ensoulment is een typisch The The album geworden met ijzersterke liedjes waarin Johnson zich zoals gewoonlijk kritisch uitlaat over de maatschappij.
Tijdens deze tournee speelt Matt in feite twee aparte sets: een met nieuw materiaal van het Ensoulment album, het andere bevat enkel klassiekers. De live band bestaat uit Barrie Cardogan (Morrissey, Paul Weller…) op gitaar, Chris Whitten (Paul McCartney, The Pretenders...) op drums, James Eller op bas en D.C. Collard (Alison Moyet, Billy Ocean,…) op keyboards.
De eerste set begon met een donkere instrumentale intro waarin een opgenomen stem vroeg om de smartphones weg te steken en dus geen video’s of foto’s ten nemen, iets wat zo goed als heel het optreden werd genegeerd.
Al is Ensoulment een geweldig album, het is nog maar een paar weken oud en de fans kennen de liedjes nog niet echt en dat merkten we tijdens de eerste set. De nummers werden gespeeld zoals ze ook op de plaat staan. Er werd geopend met het vurige Cognitive Dissident tijdens hetwelk de band zo perfect klonk als op de plaat, puur en met oog en oor voor details. Het geheel klonk misschien wat ingetogener dan vroeger. Maar The The/Matt Johnson is nu nooit echt de showman geweest die energieke show gaf. Hij heeft het avontuurlijk postpunk verleden van de eerste The The plaat Burning Blue Soul al lang achter zich gelaten.
Al bij al was het een geweldig set van een uur vol prachtige, warme songs waarin uitstekend werd gemusiceerd. De muziek klonk nog steeds donker en mysterieus en Johnsons stem klonk nog steeds fantastisch. Of hij nu de crooner uithing of de poëtisch Leonard Cohen, hij heeft het nog altijd. We stelden vast dat de man zich terug goed voelt op het podium en zijn geweldige muzikanten tilden hem nog naar een hoger niveau. Daags voordien had de band een dagje vrij en dus hingen ze twee dagen rond in Antwerpen waar ze genoten van de oude gebouwen. Ook de mooie zaal van De Roma wisten ze te appreciëren.
Na een kleine pauze kwam de de band terug het podium op. Matt liet zijn jas en pet in de backstage en we werden getrakteerd op een best of set.
Er werd stevig afgetrapt met Infected en de eerste meezinger van de avond Aramageddon Days Are Here (Again). Daarna volgde het catchy The Sinking Feeling met geweldig gitaarwerk van Cardogan. Er werd terug een blik coole, ingetogen The The sound opengetrokken voor Heartland (met een zalige boogiewoogie piano van Collard), The Whispers en meezinger Love Is Stronger Than Dead. Bij August & September kwam de crooner in Johnson naar boven. We kregen opnieuw een meezing moment tijdens Slow Emotion Replay maar dan wel in een soort mellow versie met ritmebox, wat wel een leuke afwisseling vormde. Het publiek zat ondertussen in meezing modus en mocht zijn stem opnieuw laten horen tijdens de klassieker This Is the Day dat Matt op zijn 20ste schreef.
Matt schreef Icing Up op zijn 18de, het is een nummer met een tegendraadse postpunk vibe. De versie in De Roma klonk echter eerder catchy en zeker niet donker. Tijdens de bom Dogs Of Lust was de hoofdrol weggelegd voor D.C. Collard op mondharmonica. Sweet Bird of Truth klonk anno 2024 een beetje gedateerd. Lonely Planet was het perfecte nummer om de tweede set mee af te sluiten, uiteraard met meezing moment.
Er volgde nog een kleine bisronde met de grootste hit van The The Uncertain Smile en de aanstekelijke catchy 80’s pop van GIANT.
Johnson en co bewezen in De Roma dat er anno 2024 zeker nog plaats is voor The The. De 63-jarige frontman kan nog steeds geweldig straffe songs uit zijn mouw schudden en hij heeft nog altijd een stem van goud. Nu maar hopen dat we niet terug 24 jaar moeten wacht tot de man nog eens naar ons land komt of een nieuw album uitbrengt.
