We zagen de voorbije weken de Britse indie-scène passeren op het podium van de Orangerie. Squid en Black Country, New Road zijn nu zo prangend en relevant als Suuns waren in 2010. Het artrock-trio uit Montreal, Canada, was inderdaad toen zowat de referentie en stond mee aan de wieg van de steile opmars van Sonic City waar ze zelfs curator waren. Hun zompige krautrockbrouwsels kwamen ze zonder support band presenteren met de schijnwerpers op hun gloednieuw album Witness gericht. Het trio laat zich op het podium begeleiden door twee synthesizer-wizards. Alle aandacht wordt echter weggekaapt door bassist Joseph Yarmush, maar vooral door drummer Liam O’Neill en frontman/zanger/gitarist/stemvervormer Ben Shemie.
Dat Witness de meest uiteenlopende reacties teweegbrengt is een understatement. Waar de vorige Suuns-platen er een Olympische discipline ‘zet de luisteraar altijd op het verkeerde been’ van maakten is de klankkleur van de nieuwe nummers erg eenduidig en vormen de songs een langgerekte, donkere, onheilspellende maar tegelijk niet levensbedreigende postrock-recital. Ook het eerste deel van het optreden was volledig voor de nieuwe plaat voorbehouden en datzelfde gevoel straalde van het podium, zomaar recht het publiek in. Shemie deed ook letterlijk aan underacting, hij leek wat ongeïnteresseerd ‘stemvervormd’ te zingen. De band stond stokstijf wat ons de opmerking ontlokte ‘wacht tot ze echt beginnen dansen’.
Third Stream en Witness Protection vloeiden nauwelijks merkbaar in elkaar over, hebben dezelfde ritmiek en wiegen het publiek in slaap nog voor het wakker werd. Het was pas bij het erg distorted Clarity, met het fijne saxofoon-intermezzo en de conga’s in het wel dampend zwoele Go To My Head dat er iets bewoog op het podium. Op plaat klinken de nieuwe nummers bedaard maar ingenieus, live werd het allemaal wat loom. Wie had toen kunnen bedenken dat dit de lugubere halloween-plot-twist is die Shemie & co voor ons bedacht hadden. En wat zijn we in de val getrapt. Maar laten we nog niet op de zaken vooruitlopen want C-Thru neigde al wat meer naar de vintage Suuns-sound die volledig tot uiting kwam in Fiction van de gelijkaardige ep die vorig jaar uitkwam.
We waren op papier halverwege de set, maar in realiteit moest het leeuwendeel nog volgen want de langere nummers waren zich aan het opwarmen om het tij te doen keren. Instrument en Translate van het epos Hold/Still uit 2016 lieten plots een heel ander geluid horen en Shemie ontbond zijn duivels wat resulteerde in een waanzinnig straffe tien minuten. Het werkte duidelijk aanstekelijk want het kwintet begon aan een duizelingwekkend slot met het oudje Pie IX en het er mooi bij aansluitende nieuwe The Trilogy . Op het nummer Fiction en de plaat Witness na plukte de band alleen uit Zeroes QC en Hold/Still. Het publiek was dan volledig mee met het verhaal en onderstreepte nog maar eens de feilloze live-reputatie van deze Canadezen.
Het optreden leek achteraf bekeken op een voetbalwedstrijd met twee gezichten waarbij Suuns dan met een bolwassing uit de kleedkamer kwam. Hier was echter geen kleedkamer en Shemie had ons gewoon voor de zoveelste keer als een irritant dribbelwonder goed door de benen gespeeld. Weinig bands kunnen een gelijkaardig spanningsveld opbouwen dat geleidelijk aan onder hoogspanning komt te staan. Ook de bisreeks met afsluiter Gaze ging verder op het elan en voegde daar heerlijk rockende gitaren aan toe. Na een lange studieronde wist Suuns ons finaal over de streep te trekken met een half uurtje dat bij het beste hoort van 2021. Suuns moet een mens al eens geduld hebben…
