In navolging van de felgesmaakte zomerbubbels van afgelopen zaterdag, toen PEUK en co de wei in brand staken, ging het met de programmatie steeds verder crescendo. Een dol weekje werd in grandeur beslecht met een joekel van een optreden van de West-Vlaamse postrocktrots STAKE. In tegenstelling tot bij High Hi bleven de hemelsluizen dicht en de pret kon dus niet op.
Rhea uit Gent mocht de debatten openen en kreeg de licht ondankbare taak een zittend publiek klaar te stomen voor de orkaan uit Wevelgem. Deze Gentenaren timmeren al een tijdje aan de muzikale snelweg en dat lijkt ze alsmaar meer te lukken. In De Afrekening staat dezer dagen Under My Skin te blinken. Lang niet iedereen kan dat claimen, in weerwil van het Belgisch getinte coronajasje dat de Afrekening dezer dagen aantrekt. Maar het moet gezegd, je kan er nog steeds deuren mee openbreken. Rhea bleek op zondagavond een band van veel knipogen naar internationale bands die we dezer dagen spijtig genoeg niet in onze contreien kunnen bewonderen.
Wie niet naar de de nationale radio luistert heeft misschien wat referenties nodig. Denk aan Royal Blood en Wolfmother, niet toevallig ook de bands waarvoor ze het podium al eens opwarmden. De muzikale invloeden zijn glashelder, voeg daar de attitude van zanger Jorge Van De Sande aan toe en we zitten met een kruising van Scott Weiland van Stone Temple Pilots met Brandon Flowers van de The Killers. De songs zitten intelligent in mekaar: ze bouwen op naar hoogtepunten en laten hier en daar stiltes openklappen waarbij het publiek verondersteld wordt “Yeah” te roepen.
Het enthousiasme van de bandleden werkt aanstekelijk en daar is vooral de ultieme haardosheadbanger Guillaume Lamont verantwoordelijk voor. Wie onbewogen bleef neerzitten bij Shut Up And Take The Money was wellicht in slaap gevallen bij Kapitein Winokio die eerder die dag op hetzelfde podium te zien was. Ook Eyes On You klonk heel poppy en vlot verteerbaar.
Royal Bloedarmoede komt dan toch wel snel om de hoek loeren en we betrappen er ons op dat we de verschillende boomsoorten aan het monsteren zijn in de tuin ernaast. Aan het eind van de set konden we alsnog onze rug rechten met geslaagde covers van Jay Z’s 99 Problems, dat klonk als Rage Against The Machine en de voorbode bleek van Bombtrack dat dan weer verrassend fris klonk als Urban Dance Squad. Knap gedaan en speltechnisch sterk uitgevoerd.
Onweersdreiging klonk alleen uit de speakers want de bezwerende mantra’s uit de Consouling Soundsstal die STAKE op het podium mochten begeleiden vormden de ideale aanzet voor opener Devolution. STAKE blijft op akelig perfecte wijze een muzikale slingerbeweging maken. Een techniek die ze onder de knie kregen toen ze nog voluit Steak Number Eight heetten. Een concert van de band is een loutering, een opeenstapeling van emoties uit het leven gegrepen. Nu eens melancholisch en droef zoals in Charades van cultplaat Kosmokoma, dan weer speels en naar razernij overhellend zoals in recente krakers Catatonic Dreams en Doped Up Salvation.
Boegbeeld Brennt Vanneste is uiteraard de verpersoonlijking van de oerkreet. Hij hoeft al jaren geen lessen meer te krijgen in hoe je een publiek in extase brengt. Joris Casier mept zich de armen van het lijf en hitst bassist Jesse Surmont op in een kolkend Return Of The Kolomon. Gitarist Cis Deman lijkt onbewogen de ene riff na de andere de Nazarethse lucht in te jagen.
Ook humor kruidt een STAKE. Op de setlist stonden nummers met titels als Klojo of Hallodaarja. Brennt merkte fijntjes op dat het toch wel erg leuk en gezellig was en dat een zittend publiek een soort van innerlijke rust over zich liet neerdalen. Om er meteen aan toe te voegen: “Dat is natuurlijk niet waar. Dit slaat nergens op, ik mis de druk van de eerste rijen voor het podium”. Alle registers werden meteen opengetrokken en het viertal serveerde een moordend strak slothalfuur van Gravity Giants tot bisnummer Your Soul Deserves To Die Twice. Vooral de break die Gravity Giants liet overgaan in een kolkend Critical Method was het absolute hoogtepunt dit weekend. Een epische brok posthardcore werd op die manier een twaalf minuten durende aanval op 800 stoelpoten.
Brennt Vanneste hield zichzelf letterlijk met zijn microstatief en de band figuurlijk in een verstikkende wurggreep en STAKE was dwingend, meesterlijk en ronduit indrukwekkend. In een apotheose van wit licht en absurde hoeveelheden rook verlieten de helden de arena. STAKE nam op een sadistische wijze bezit van uw geest en liet elke andere band die dit weekend de revue was gepasseerd wegkwijnen als een piepklein sterretje uit een ver verwijderd melkwegstelseltje. CC Supernova!
Foto’s STAKE (c) Hans Vermeulen:
Foto’s RHEA (c) Hans Vermeulen:
